Οι κινήσεις Τραμπ λοιπόν -με τους δασμούς– φαίνεται να επιχειρούν να αντιστρέψουν βασικές αρχές της οικονομικής θεωρίας του Δυτικού κόσμου που ισχύουν εδώ και δεκαετίες. Η άρση του εμπορικού προστατευτισμού, που κατακτήθηκε σταδιακά από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά, των διασυνοριακών συναλλαγών, των νομισματικών απελευθερώσεων και ενώσεων και, τέλος, της παγκοσμιοποίησης σταδιακά 25 χρόνια τώρα.

Η παγκόσμια κοινότητα παρακολουθεί σχεδόν αποσβολωμένη τι προσπαθεί να κάνει ο Τραμπ, πιθανότατα διά των αφόρητων οικονομικών πιέσεων και της αλλαγής των δημοσιονομικών δεδομένων εκατοντάδων χωρών αποσκοπεί και σε αλλαγή συνόρων. Σε πολλές περιπτώσεις, ήδη έχουν γίνει εμφανείς πιέσεις που εξυπηρετούν πιθανώς δικά του προσωπικά συμφέροντα και σχέδια, ίσως και μιας πολύ στενής οικονομικής ελίτ. Ναι, ίσως θα πείτε ότι αυτά τα βλέπαμε παλιότερα σε έργα επιστημονικής φαντασίας ή James Bond, αλλά τώρα μάλλον μοιάζουν πιο αληθινά.

Ο τρόπος που τα επιχειρεί όλα αυτά ο νέος πλανητάρχης θυμίζει καταφανώς επιχειρηματικές διαπραγματεύσεις, business deals – και μάλιστα όχι μεταξύ ίσων διαπραγματευτών, αγοραστή και πωλητή. Ουδέποτε στη Νεότερη Ιστορία έχει υπάρξει τέτοιο όνειδος μεταξύ εθνών παρά μόνο όταν οι νικητές του πολέμου μοίραζαν τον κόσμο σε σφαίρες επιρροής απέναντι σε ηττημένους – και τότε γινόταν πιο κομψά. Εδώ ο πλανητάρχης μιλάει με το πιστόλι στο τραπέζι σε ολόκληρες ηπείρους, σε παραδοσιακούς συμμάχους των ΗΠΑ, σε γείτονες και μη. Φυσικά είναι εμφανές ότι παζαρεύει διά της μεθόδου της διασποράς φόβου, απειλών, ύβρεων, παρελκυστικών τακτικών και ψευδών εντυπώσεων προκειμένου να επιτύχει κάτι το οποίο δεν πιστεύω ότι είναι σαφές ούτε στον ίδιο. Και το πιστεύω γιατί πραγματικά δεν έχει υπάρξει έως σήμερα, αν και είναι νωρίς, καμία λογική προσέγγιση του σχεδίου του νέου πλανητάρχη.

Από αυτόν τον τεράστιο παγκόσμιο τζόγο που ξεκίνησε με την εκτόξευση των δασμών σε επίπεδα 1910 είναι απολύτως βέβαιο ότι εφόσον μείνει έτσι όπως είναι δεν θα βγει κανείς κερδισμένος. Γι’ αυτό και αν υπάρχει σχέδιο, έστω και με αυτές τις μεθόδους, κάπου θα μαζευτεί, κάπου θα καταλήξει σε ό,τι αφορά το ύψος των δασμών ή όποιων άλλων εμπορικών συμφωνιών, οπότε τότε θα γίνει λογαριασμός για τη ζημιά στην παγκόσμια οικονομία και την κοινότητα.

Στα δικά μας τώρα, θα χρησιμοποιούσα το γνωστό λαϊκό γνωμικό «εδώ ο κόσμος χάνεται… βαρκούλες αρμενίζουν», αλλά δυστυχώς, είναι αλήθεια, έτσι συμβαίνει. Πάντως όσο περνούν οι μέρες, αρχίζει να ξεκαθαρίζει η υπόθεση των Τεμπών σε ό,τι αφορά τις θεωρίες που προκάλεσαν τη μεγάλη οργή του κόσμου, ίσως εν μέρει και τις τεράστιες διαδηλώσεις. Η δήθεν ύπαρξη εύφλεκτων υλικών και εν συνεχεία το δήθεν μπάζωμα για να μη βρεθούν τα ίχνη τους. Τι αποδεικνύεται λοιπόν; Πρώτον, ότι δεν υπήρχε τίποτα απ’ όλα αυτά και, δεύτερον και εξίσου τραγικό, ότι τόσο καιρό τα ακράδαντα στοιχεία ότι δεν υπήρχαν ούτε ξυλόλια, ούτε τουλόλια κ.λπ. τα γνώριζαν οι καθ’ ύλην αρμόδιοι, αλλά η αλήθεια δεν έφτασε ποτέ στα αυτιά του πρωθυπουργού! Και διερωτάται κανείς, από ποιον άραγε είχε την ενημέρωση ο κ. Μητσοτάκης όταν πήγε κι έδωσε την περίφημη συνέντευξη στην οποία σχεδόν αποδέχτηκε όλη αυτή την εμφανώς λανθασμένη έως και στημένη πληροφόρηση ή παραπληροφόρηση από τους… Βερβεσούς;

Τέλος πάντων, ας ελπίσουμε ότι μέχρι το φθινόπωρο θα έχει αρχίσει η δίκη για τα Τέμπη και κάποια στιγμή θα αποδοθεί δικαιοσύνη στο δράμα αυτό που έζησαν τόσες οικογένειες. Και ας ελπίσουμε επίσης ο νέος υπουργός Κυρανάκης να βελτιώσει τάχιστα την ασφάλεια των τρένων έστω και με καθυστέρηση δύο ετών.

Το θέμα, όμως, για να ξαναγυρίσουμε στην πραγματικότητα, είναι ότι η επόμενη διετία με το νέο παγκόσμιο τοπίο που μας ξημέρωσε με τον Τραμπ χρειάζεται σταθερότητα στη διακυβέρνηση και όχι μόνο στην οικονομία, αλλά και στην εξωτερική πολιτική. Και με δεδομένο πολιτικό ορίζοντα ότι μετά τη Ν.Δ. έπονται με 12 μονάδες διαφορά η Ζωή και πιο κάτω ο Ανδρουλάκης. Εχετε καμιά αμφιβολία ότι όλο αυτό είναι πρόβλημα;