Πρώτα απ’ όλα οι «δικαιούχοι» της άδειας παραμονής είναι εδώ στην Ελλάδα και στην πλειοψηφία τους ήδη εργάζονται κυρίως ως εργάτες γης και είναι περίπου 30.000. Εως τώρα οι άνθρωποι αυτοί εργάζονταν «μαύρα», δηλαδή δίχως άδεια, χωρίς ασφαλιστική κάλυψη και, φυσικά, χωρίς κανέναν έλεγχο. Αν κάποιος βίαζε ή δολοφονούσε, έκλεβε ή διέπραττε οποιαδήποτε εγκληματική ενέργεια τα στοιχεία που διαθέτει η Αστυνομία είναι από τίποτα έως ό,τι βούλεται ο παράνομος εργοδότης του. Δεύτερον, οι εργαζόμενοι αυτοί δεν εισφέρουν στο ελληνικό κράτος ούτε στο ασφαλιστικό σύστημα φόρους ή εισφορές, απλά εξυπηρετούν τ’ αφεντικά τους.

Αυτά είναι δεδομένα, αλλά για να δούμε τι άλλο σημαίνει η μη νομιμοποίηση ξένων εργατών από τον φόβο προσέλευσης λαθρομεταναστών στην Ελλάδα. Πρώτα απ’ όλα, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις διαφόρων αρμοδίων παραγόντων, η χώρα έχει έλλειψη από περίπου 15.000 εργατικά χέρια στις ελιές και συνολικά από 70.000 εργάτες σε όλες τις εργασίες γης. Αν δει κανείς τις ευρύτερες εκτιμήσεις ειδικών για το εργατικό δυναμικό που χρειάζεται η χώρα, με βάση τα κατασκευαστικά έργα της επόμενης πενταετίας, γίνεται λόγος για 300.000 θέσεις εργασίας.

Στην Ευρώπη, οι Ιταλοί και οι Ισπανοί που αντιμετώπισαν παρόμοια προβλήματα τα έλυσαν με πολύ πιο δραστικά μέτρα. Στην Ιταλία δίνεται ειδική άδεια διαμονής για σκοπούς αγροτικής εργασίας και υπεβλήθησαν 230.000 αιτήσεις. Οσοι μπαίνουν τώρα παράνομα στη γειτονική μας χώρα μπορούν να πιάσουν δουλειά για δύο χρόνια χωρίς χρονικό περιορισμό, ενώ στη Γαλλία τακτοποιούνται με άδειες παραμονής 30.000 εργάτες κάθε χρόνο. Στη Γερμανία προβλέπεται πλέον η χορήγηση ιθαγένειας με τη συμπλήρωση τριετούς ή πενταετούς παραμονής, υπό όρους βεβαίως και προϋποθέσεις.

Στην Ελλάδα, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του αρμόδιου υπουργείου, η προέλευση της πλειοψηφίας όσων αιτούνται υπαγωγή στη ρύθμιση των εξαιρετικών λόγων της επταετίας είναι η Αλβανία και ακολουθούν, με μεγάλη διαφορά όμως, η Γεωργία, το Πακιστάν και οι Φιλιππίνες. Η απάντηση στο ερώτημα αν αυτή η νομοθετική διάταξη λύνει το πρόβλημα των εργατικών χεριών σε μια καλά αναπτυσσόμενη οικονομία, όπως η ελληνική, είναι αρνητική. Οχι, δεν φτάνουν αυτοί οι 30.000 παράνομοι μετανάστες, αλλά χρειάζονται πολύ περισσότεροι. Και αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με διακρατικές συμφωνίες που ήδη δρομολογεί, έστω και καθυστερημένα, η κυβέρνηση με την Ινδία, τη Μολδαβία, τη Γεωργία και άλλες χώρες.

Η Ελλάδα έχει κατηγορηθεί διεθνώς, αλλά και από την αξιωματική αντιπολίτευση, ότι κάνει pushbacks, άρα και τα δύο μαζί δύσκολα μπορεί να ισχύουν ως πολιτική της κυβέρνησης. Με απλά λόγια, η χώρα και θέλει ξένα εργατικά χέρια, και μάλιστα μερικές δεκάδες αν όχι εκατοντάδες χιλιάδες τα επόμενα χρόνια, αλλά και δεν θέλει την παράνομη εισβολή μεταναστών από τον Εβρο και τα νησιά. Αυτό «λύνεται» μόνο αν έχει μια ξεκάθαρη αλλά και τολμηρή πολιτική, όπως τώρα τη διαμορφώνουν άλλες ευρωπαϊκές χώρες, η οποία να επιτυγχάνει τον στόχο της χωρίς να κινδυνεύουν η ασφάλεια και η ευημερία των πολιτών της. Πάντως, σε κάθε περίπτωση δεν θέλουμε και να είναι εδώ οι παράνομοι μετανάστες και να κυκλοφορούν ανεξέλεγκτοι και να δουλεύουν «μαύρα» χωρίς να πληρώνουν ευρώ στο Δημόσιο.