Μέχρι εδώ όλα καλά, ποιος λογικός άνθρωπος άραγε δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι ο ΟΣΕ με τον τρόπο που αποκαλύφθηκε ότι λειτουργούσε ξαναφέρνει μπροστά το… αθάνατο Ελληνικό Δημόσιο στα χειρότερά του; Κάποιοι μίλησαν για το «βαθύ κράτος» και ποιος αμφιβάλλει ότι γι’ αυτό ευθύνεται, εκτός από τις παλαιότερες κυβερνήσεις, και η σημερινή που είτε γιατί δεν ήθελε, είτε γιατί δεν πρόλαβε δεν έκανε κάτι;
Αυταπόδεικτα θεωρώ ότι είναι όλα αυτά, αν και στο δυστύχημα των Τεμπών πρέπει -για να είμαστε δίκαιοι- να επισημάνουμε ότι όσο ξεχαρβαλωμένος και να είναι ο ΟΣΕ και να φταίει η όποια κυβέρνηση, τέτοιο ατύχημα δεν είχαμε, δεν έχει ξανασυμβεί, άρα με κάποιον τρόπο «δούλευαν τα συστήματα» για να μην έχει ξαναγίνει τέτοιο λάθος, το οποίο φυσικά θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν όλοι έκαναν τη δουλειά τους σωστά και αν υπήρχε ένα μοντέρνο σύστημα ηλεκτρονικής ασφάλειας. Οπως επίσης θα ήταν χρήσιμο η Ρυθμιστική Αρχή Σιδηροδρόμων να είχε φροντίσει να διαπιστώσει ότι είναι ακατάλληλη η εκπαίδευση των σταθμαρχών νωρίτερα και όχι μετά το δυστύχημα με 57 νεκρούς.
Πάμε όμως πίσω στο θέμα μας, ποιοι είναι αυτοί σήμερα που διαδηλώνουν και διαμαρτύρονται στους δρόμους για το μοιραίο δυστύχημα και τι ακριβώς αναζητούν πέρα από μια απολύτως φυσιολογική αντίδραση αγανάκτησης για ένα τόσο τρομακτικό δυστύχημα; Αν εξαιρέσει κανείς τον απλό κόσμο και τους μαθητές, στις διαδηλώσεις βλέπουμε τα κόμματα της Αριστεράς, τις Νεολαίες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ και το δικό του ΠΑΜΕ, καθώς επίσης και τα συνδικάτα της ΑΔΕΔΥ,της ΓΣΕΕ κ.λπ.
Θέλουν όλοι αυτοί να φτιάξει το Δημόσιο, να καταργηθεί το ρουσφέτι, είναι υπέρ ή κατά της αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων; Διαδηλώνουν για να αξιολογούνται και να κρίνονται… οι σταθμάρχες ή για να μην περάσει κανένα σύστημα αξιοκρατίας στο βαθύ κράτος του Ελληνικού Δημοσίου, με αφορμή τα Τέμπη; Οχι ότι έκανε τίποτα γι’ αυτό η κυβέρνηση της Ν.Δ.,να μη λέμε και ανοησίες, απολύτως τίποτα δεν πείραξε, γιατί προφανώς και συνάντησε και συναντά τεράστιες αντιστάσεις.
Αν υπήρχε αξιολόγηση στους κάθε είδους σταθμάρχες, δεν θα είχαμε νεκρούς ακόμα και να μην υπήρχαν τα υπερμοντέρνα συστήματα τηλεδιοίκησης, τα οποία φυσικά αξίζει να σημειωθεί ότι υφίστανται σήμερα μόνο σε τρεις χώρες της Ε.Ε. και μάλιστα όχι σε όλο το δίκτυο, αλλά παρά ταύτα δεν τρακάρουν μετωπικά τα τρένα τους.
Βλέπουμε επίσης στις διαδηλώσεις και τους γνωστούς-άγνωστους με τις μαύρες κουκούλες να σπάνε και να καταστρέφουν τις περιουσίες των άλλων και μαζί ό,τι «κατέκτησε» η χώρα τα τελευταία χρόνια: Α) Χιλιάδες πολίτες και τουρίστες να κυκλοφορούν ελεύθερα δίχως να φοβούνται τα επεισόδια στο κέντρο. Β) Δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας από μικρές ελληνικές επιχειρήσεις στο κέντρο της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης (εστιατόρια και καφέ που άνοιξαν νέοι άνθρωποι). Γ) Εκατοντάδες νέες μικρές, μεσαίες και μεγάλες ξενοδοχειακές αλυσίδες που άνθησαν ξαφνικά μέσα σε 3-4 χρόνια παντού στην Αθήνα, στην Ομόνοια και στο Σύνταγμα, στην περιοχή της Ακρόπολης μέχρι το Κουκάκι αλλά και έως τη Συγγρού.
Ολες τις πασίγνωστες φίρμες ρούχων απ’ όλο τον κόσμο να ανοίγουν μπουτίκ στο κέντρο. Ο,τι ακριβώς συμβαίνει σε όλη την πολιτισμένη Δύση δηλαδή, τίποτα παραπάνω, τίποτα πιο λίγο. Τα θέλουμε όλα αυτά ή με αφορμή ένα τραγικό δυστύχημα θα τα καταστρέψουμε, χωρίς όμως να φτιάξουμε όλα όσα κακώς μένουν στη θέση τους και δημιουργούν εγκληματικές αμέλειες και πράξεις που γεννούν Τέμπη;
Η γνώμη μου είναι ότι ο κόσμος, μετά τις πρώτες ανθρώπινες αντιδράσεις οργής και αγανάκτησης, δεν πρόκειται να «τσιμπήσει» στο παιχνίδι της πολιτικής εκμετάλλευσης – ήδη στις δημοσκοπήσεις αυτό φαίνεται, ακόμα και τώρα που είναι αρχή. Θα ήταν πολύ πιο σωστό και αποδοτικό να έλεγαν (τουλάχιστον) και οι τρεις που έχουν κυβερνήσει ότι διακομματικά θα πρέπει να βρεθεί μια ελάχιστη συνεννόηση για να αλλάξει το Δημόσιο. Αλλά πού τέτοια;