Ξεκίνησα να γράφω για το στρατηγικό σχέδιο το οποίο αφορά την παραγωγική ανασυγκρότηση στην Εύβοια, τις επιστρεπτέες και τους πυρόπληκτους. Σταμάτησα. Σκέφτηκα να γράψω για τα μέτρα που θα αντιμετωπίσουν οι ανεμβολίαστοι από τον Σεπτέμβρη, αλλά η τηλεόραση στο γραφείο είχε άλλη άποψη.
Τα καρέ από τη φωτιά στα Βίλια έκαναν τα δάχτυλά μου να μην μπορούν να γλιστρήσουν στο πληκτρολόγιο, ενώ ο καπνός από τα καμένα είχε σκεπάσει για άλλη μια φορά εφέτος τον ουρανό στην Αττική.
Το φετινό καλοκαίρι δεν χρήζει υπερανάλυσης για να καταλήξουμε ότι όλα αυτά που προηγήθηκαν στέρησαν κάθε ικμάδα χαράς από τις ψυχές μας. Αν και τα τζιτζίκια τραγουδούν ακόμα εκεί έξω, μόνο ημερολογιακά μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι έχουμε ακόμα καλοκαίρι. Το θέρος αγνοείται – Silver alert.
Δεν χρειάζεται να κάνουμε αναδρομή και να θυμηθούμε ξανά όλα τα γεγονότα τα οποία προηγήθηκαν ή και συνέπεσαν με τις (όποιες) διακοπές, όλα αυτά που μας έκλεψαν και το φετινό καλοκαίρι μας, αφήνοντας ένα συναίσθημα που δύσκολα περιγράφεται με μια λέξη. Το βέβαιο είναι πως έγιναν πολλά, τα οποία δεν ξεχνιούνται, παίρνοντας την αγαπημένη μας εποχή, την τσουβάλιασαν, την απήγαγαν και την παράτησαν σε μια έρημο αβεβαιότητας να τριγυρνά, μέχρι να χάσει τις αισθήσεις της, άνυδρη από χαρά και ξεγνοιασιά. Με λίγα λόγια, στέρησαν τον πιο σαφή ορισμό της, εδώ και χρόνια.
Το καλοκαίρι, ειδικά εδώ στην Ελλάδα, τώρα πια που ο ήλιος έχει κάψει τόσα φιλμ στις ζωές μας, δεν χρήζει συστάσεων, το ξέρουμε καλά: Είναι μια περίοδος όπου κατεβάζει ρολά οτιδήποτε θυμίζει την κανονικότητα των υπόλοιπων εποχών. Μια εποχή όπου όλα είναι πιο εύκολα, όλα γίνονται πιο εύκολα, με κέφια και χαρές. Μια χρονική στιγμή όπου μεταλλασσόμαστε από σκληρά εργαζόμενα μυρμήγκια σε ανέμελους τζίτζικες, φορτίζοντας τις μπαταρίες μας για τις επόμενες τρεις εποχές που έπονται. Οι μπαταρίες μας, όμως, φέτος έμειναν αφόρτιστες, πρόλαβαν και τράβηξαν το καλώδιο όλα αυτά που συνέβησαν.
Ο Άντον Τσέχωφ είχε πει πως «οι άνθρωποι δεν προσέχουν αν είναι χειμώνας ή καλοκαίρι, όταν είναι ευτυχισμένοι». Στην περίπτωσή μας, η γενικευμένη ευτυχία του λαού αγνοείται. Ναι, φέτος το καλοκαίρι, προφανώς και υπήρξαν κάποιοι που σκέφτηκαν «μας περιμένει δύσκολος χειμώνας, ας περάσουμε καλά, τώρα που μπορούμε». Η άποψή μου είναι πως αυτή είναι μια ζηλευτή αντίδραση, αλλά πόσοι μπόρεσαν να αντιπαρέλθουν το τώρα, αλλά και την ενατένιση του ζόρικου χειμερινού μέλλοντός μας (φορολογικές δηλώσεις, ΕΝΦΙΕΣ κ.λπ.) και να περάσουν πραγματικά καλά; Πόσοι μπόρεσαν να κοιτάξουν με μάτια που λαμπυρίζουν από αισιοδοξία τα όσα θα έρθουν ή δεν θα έρθουν, στο επόμενο διάστημα;
Ναι, προφανώς και πρέπει να πάμε παρακάτω, έτσι κι αλλιώς πολλές φορές η ζωή μπορεί και να χτίζει επάνω σε ερείπια και αποκαΐδια, αλλά διαπιστώνουμε πως άλλο ένα καλοκαίρι πέρασε χωρίς ταρατατζούμ, χωρίς ανεμελιά. Έχουμε φάει στο κεφάλι μνημόνια, κορωνοϊό, φωτιές και κάθε φορά, στο τέλος Αυγούστου -εδώ και χρόνια- κάνουμε την ίδια ευχή: «Του χρόνου θα ζήσουμε κανονικό καλοκαίρι», έχοντας ψιλοξεχάσει το πώς είναι να είσαι απολύτως ξένοιαστος και χαρούμενος, χωρίς μια μαυρίλα από κάτι να σου δημιουργεί κόμπο στο στομάχι και ενώ το θέρος σου έχει κλαπεί.
Είναι από τις φορές που νιώθω λίγο παππούς, ξαπλώνω την καρέκλα που κάθομαι και σκέφτομαι “ας είμαστε καλά και όλα θα έρθουν ή δεν θα έρθουν», γελάω μόνος μου με τη γεροντίλα μου, ενώ ευτυχώς είναι ακόμα καλοκαίρι εκεί έξω. Την ίδια στιγμή, οι περισσότεροι, από όλα ζήσαμε και φέτος, περιμένουμε να έρθει η άνοιξη. Μέσα μας – εννοείται…
Άλλωστε, ο Γάλλος γνωμικογράφος και δημοσιογράφος Μορίς Σαπλάν είχε γράψει πως «κάθε εποχή έχει τα προβλήματά της, τα οποία λύνονται στην επόμενη εποχή». Ουί, μον αμί…