Η οθόνη του υπολογιστή μου, για άλλη μια φορά, γεμίζει από το ίδιο θέμα με το οποίο ασχολείται μεγάλο μέρος της κοινωνίας στην Ελλάδα: «ο Στέφανος Κασσελάκης μόλις τελείωσε τη γυμναστική του και επιστρέφει με τον Τάιλερ και το σκυλί τους στο σπίτι, αφού κάνουν μια στάση στην καφετέρια της περιοχής τους για να πάρουν καφέ και κουλούρια». Το «ρεπορτάζ» των συναδέλφων, τους οποίους κατά τα άλλα τιμώ -ή και όχι, ανά περιπτώσεις- ψάχνει για το σόι του Κασσελάκη, για το τι ψήφισε στις εκλογές, προσπαθώντας να γεμίσει τον τηλεοπτικό, αδυσώπητο χρόνο. Φυσικά, «με όλες τις λεπτομέρειες οι οποίες θα φωτίσουν τη ζωή αυτού του φαινομένου της ελληνικής πολιτικής σκηνής». Επειδή προφανώς και δεν είναι εύκολο να πάρεις το Πούλιτζερ με ένα άλλο, απλό θέμα που παρουσιάζεις.
Την ίδια ώρα, το γραμματοκιβώτιο στο σπίτι μου έχει γεμίσει από φυλλάδια που έχουν στείλει υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι οι οποίοι, μαζί με τον εκλογικό συνδυασμό στον οποίον ανήκουν, διεκδικούν να πάρουν «το χρίσμα από τους πολίτες της περιοχής μας, το οποίο θα μας οδηγήσει στο δημαρχείο του τόπου που λατρεύουμε». Και δεν είναι ένας και δύο που διεκδικούν την ψήφο μας στις προσεχείς αυτοδιοικητικές εκλογές, 151 χιλιάδες πολίτες θα δώσουν τη «μάχη» του σταυρού τον προσεχή Οκτώβριο – περίπου, δηλαδή, το 2% των Ελλήνων πολιτών είναι υποψήφιοι!
Το κοινό που έχει ο κ. Κασσελάκης με τους υποψηφίους για τους δήμους στην Ελλάδα, είναι ότι όλοι θέλουν να μας σώσουν. Ο Stefanos «από τη λαίλαπα Μητσοτάκη» επειδή, όπως ο ίδιος έχει δηλώσει, μπορεί να τον νικήσει, ενώ οι άνθρωποι που θέλουν να πάρουν τη δημαρχία στις πόλεις μας πιστεύουν ότι μπορούν να κάνουν «καλύτερες τις ζωές μας», μεταμορφώνοντας την περιοχή που μένουμε σε παράδεισο.
Επίσης, και στις δύο περιπτώσεις των αυτόκλητων σωτήρων μας, και στον Κασσελάκη και στους υποψηφίους για τους δήμους, υπάρχουν πολλά θολά σημεία για το πρόγραμμα το οποίο θα ακολουθήσουν εάν εκλεγούν, αφού δεν ξέρουμε τίποτε ούτε για τον Στέφανο ούτε και για τους επίδοξους δημοτικούς συμβούλους. Ο καθείς, προτού εκλεγεί, μπορεί να είναι είτε αμίλητος για το τι θα συμβεί εάν αναλάβει τον θώκο που θέλει ή, αντίστοιχα, να είναι λαλίστατος για αυτά που θα κάνει για εμάς, τάζοντας λαγούς με πετραχήλια, φύκια για μεταξωτές κορδέλες κ.λπ.
Κάπως έτσι, η ψήφος που δίνεται στην Ελλάδα -σε πολλές περιπτώσεις- θυμίζει τζόγο, ο οποίος μπορεί να κουβαλά πάνω του την απόλυτη επιτυχία και τα κέρδη, αλλά ταυτόχρονα μπορεί να κεράσει την απόλυτη αποτυχία και την καταστροφή. Το κακό, επίσης, είναι ότι στην πολιτική δεν μπορεί να παρέμβει η Επιτροπή Παιγνίων για να θέσει τους όρους και τις προϋποθέσεις του παιχνιδιού που εκτυλίσσεται με τους υποψηφίους. Αν σου κάτσει σου αλλάζει τη ζωή αλλά, αν δεν κάτσει, δύναται -ενίοτε- και να στην καταστρέψει.
Δεν ξέρω ποια είναι η άποψή σας, αλλά προσωπικά έχω μπουχτίσει, έχω γκώσει από όλους εκείνους που θέλουν να με σώσουν, που θέλουν να κάνουν τη ζωή μου καλύτερη, επειδή τόσα χρόνια τους είδαμε τους μεσσίες για το τι, τελικά, κατάφεραν. Η ψήφος μας, ταυτόχρονα, δεν αποτελεί συμμετοχή σε κάποιο τυχερό παιχνίδι, όπου εάν δεν κερδίσεις δεν έγινε και κάτι, αυτή η επιλογή μας για την ανάδειξη κάποιου υποψηφίου αποτελεί μια σοβαρή και υπεύθυνα δημοκρατική υπόθεση.
Στην τελική, ο Νίκος Καζαντζάκης είχε γράψει: «Σωτηρία θα πει να λυτρωθείς απ’ όλους τους σωτήρες. Αυτή ‘ναι η ανώτατη λευτεριά, η πιο αψηλή, όπου με δυσκολία αναπνέει ο άνθρωπος. Αντέχεις;». Προσωπικά αντέχω, επιθυμώντας κάποια στιγμή να υπάρξει ένας σωτήρας που θα μας σώσει από τους σωτήρες. Βασικά, από τις μεγαλοστομίες τους, αλλά και τα ιλουστρασιόν φυλλάδιά τους στο γραμματοκιβώτιό μου…