Οι πυρκαγιές μόνο της Παρασκευής στο σύνολο της χώρας είναι υπερδιπλάσιες από εκείνες του 2007 (63 νεκροί), λένε όσοι ασχολούνται με το αντικείμενο, και φυσικά δεκάδες φορές μεγαλύτερες από εκείνη στο Μάτι.
Δεν είναι ώρα να γίνει απολογισμός, ούτε μπορεί να γίνει σοβαρή και τεκμηριωμένη κριτική, όχι γιατί δεν υπάρχουν λάθη, παραλείψεις και αστοχίες του κυβερνητικού και του κρατικού μηχανισμού, αλλά γιατί τα γεγονότα τρέχουν και είναι ακόμα καυτά σαν τη φωτιά.
Για να το θέσουμε ωμά, αλλά με απόλυτη ειλικρίνεια, μια τραγωδία από φυσική καταστροφή, είτε αυτή είναι πυρκαγιά, είτε πλημμύρα, είτε ναυάγιο, «μετριέται» και αποτυπώνεται ιστορικά με τον αριθμό των θυμάτων. Στην Ιστορία της χώρας έχουν υπάρξει δεκάδες καλοκαίρια με χιλιάδες φωτιές και οικολογικές καταστροφές, αλλά στη «συλλογική μνήμη» έχουν γραφτεί το πρόσφατο «Μάτι» με τους 102 νεκρούς και η (πιο παλιά) «Ηλεία», το 2007, με τους 63 νεκρούς.
Ασφαλώς, όπως και να ’χει, πάνω απ’ όλα μετράει η ανθρώπινη ζωή ηθικά, πολιτικά, ακόμα και… πολιτικάντικα, όπως και να το δει κανείς. Γι’ αυτό και το πρώτο μέλημα της κυβέρνησης να επικεντρώσει τις προσπάθειές της στην εξασφάλιση της ζωής των ανθρώπων, με επιμονή στην απομάκρυνσή τους έστω και προληπτικά από τις περιουσίες τους, είναι εξαιρετικά σωστό. Η εξαιρετικά δύσκολη υπό αυτές τις συνθήκες επιχείρηση εκκένωσης οικισμών και σε τόσο μεγάλο αριθμό προκειμένου να σωθούν οι άνθρωποι είναι μόνο για εύσημα στους πυροσβέστες και τους αστυνομικούς και όχι για πολιτική χλεύη.
Δεν είναι «ώρα για εκδίκηση» για το Μάτι, αλλά ούτε και για επίλυση πολιτικών διαφορών, όπως δεν ήταν -και δεν βγήκε προς όφελος όσων το έκαναν- όταν γέμισαν τα νοσοκομεία στο τρίτο κύμα της πανδημίας. Ο κόσμος ασφαλώς και αισθάνεται οργή και θλίψη, απόγνωση όσοι έχασαν την περιουσία τους, αλλά ανόητοι δεν είναι να επιχαίρουν και να πανηγυρίζουν, εκτός από τους κομματικά εγκάθετους.
Αυτό λοιπόν ισχύει ως βασική αρχή, πρώτα η ανθρώπινη ζωή και μακάρι μέχρι το τέλος της κρίσης αυτής να μην έχουμε πολλά θύματα, μακάρι να «μείνουμε» σε ό,τι μπορεί να αποκατασταθεί, όπως η περιουσία ή έστω με δυσκολία και το περιβάλλον.
Από εκεί και πέρα όμως θα πρέπει να χαράξουμε μια ξεκάθαρη γραμμή, ένα όριο, αφού η χώρα χρειάζεται όντως ειδικούς χειρισμούς και πρωτοβουλίες για το εθνικό αυτό ζήτημα της τεράστιας οικολογικής καταστροφής. Θεωρώ ότι καθίσταται σαφές ότι υπάρχει η απόλυτη ανάγκη ενός εθνικού σχεδιασμού αντιμετώπισης κινδύνων όπως αυτοί από πυρκαγιές, προκειμένου να σωθούν όχι μόνο ζωές, περιουσίες, αλλά -εξίσου- το περιβάλλον και το οικοσύστημα. Δεν μπορεί πλέον να διανοηθεί κανείς ότι μπορεί να μιλάμε για ανάπτυξη, περιβάλλον, πράσινη ενέργεια, ψηφιακό μετασχηματισμό του δημόσιου τομέα και γενικά για την επόμενη μέρα της δημιουργίας ενός σύγχρονου κράτους χωρίς να φροντίσουμε το περιβάλλον.
Το Ταμείο Ανάκαμψης συμβολικά αλλά και ουσιαστικά θα πρέπει να ξεκινήσει από εκεί, από ένα σχέδιο προστασίας και ανάπλασης του περιβάλλοντος και θα πρέπει να διατεθούν όσα χρειάζονται και επαρκούν από τα 32 δισ. ευρώ για να μην ξαναζήσουμε ποτέ μια τέτοια κατάσταση.