Πρώτον, για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα, για εμάς δεν είναι καθόλου ευχάριστη εξέλιξη όταν ένας μεγάλος και ιστορικός εκδοτικός οργανισμός όπως ο ΔΟΛ βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Δεν είναι ή δεν πρέπει να είναι στο DNA του «Πρώτου Θέματος» και των δημοσιογράφων να επιχαίρουν για τη δραματική εξέλιξη ενός εκδοτικού ομίλου που απασχολεί 600 ανθρώπους. Και φυσικά αν πέρναγε από το χέρι μας να βοηθήσουμε να κρατηθούν ανοιχτά περισσότερα κανονικά δημοσιογραφικά «μαγαζιά», θα το κάναμε.
Η κρίση στον χώρο των Μέσων Ενημέρωσης κορυφώθηκε τους τελευταίους μήνες για λόγους ειδικούς σε κάθε ένα από αυτά (αναλόγως με τα προβλήματα της ιδιοκτησίας), αλλά κυρίως οφείλεται στην κατάρρευση της κατανάλωσης και της αγοράς. Δεν κλείνουν μόνο εφημερίδες και κανάλια, αλλά εκατοντάδες χιλιάδες μικρές, μεσαίες και μεγάλες επιχειρήσεις στην Ελλάδα. Ας μην κοιτάμε μόνο τι συμβαίνει γύρω από τον εαυτό μας, αλλά τη γενική εικόνα που είναι δραματική.
Τα λίγα Μέσα Ενημέρωσης είναι όντως έλλειμμα δημοκρατίας σε μια χώρα, αλλά στην Ελλάδα τα τελευταία 20 χρόνια συνέβαινε το αντίθετο. Υπήρχαν πάρα πολλά Μέσα τα οποία λειτουργούσαν είτε για να παίρνουν οι ιδιοκτήτες τους κρατικές δουλειές, αν ήταν μεγάλα και εκπροσωπούσαν ισχυρά συμφέροντα, είτε για να εκβιάζουν τις επιχειρήσεις και να βγάζουν ένα μεροκάματο τα μικρά Μέσα Παραενημέρωσης εν είδει οικοτεχνίας εκβιαστών. Στρεβλή κατάσταση, με δυο λόγια, η οποία τράφηκε από ένα σύστημα ένοχης συναλλαγής σε μια περίοδο που λόγω των χρημάτων της Ε.Ε. οποιοσδήποτε στην Ελλάδα… έδενε τα σκυλιά με τα λουκάνικα. Ο φόβος των μεγαλομάνατζερ επιχειρήσεων -κρατικών και ιδιωτικών-, των τραπεζιτών και των πολιτικών μήπως… γραφτεί τίποτα κακό και χαλάσει η ησυχία τους ή οι δουλίτσες που έκαναν έθρεψε ένα μιντιακό τέρας. Το οποίο σταδιακά απαξιώθηκε.
Ασφαλώς μέσα σε όλα αυτά υπήρχαν και υπάρχουν κανονικά αξιόλογα ΜΜΕ, καλοί ή έστω μέτριοι δημοσιογράφοι, που αμείβονταν αναλόγως κ.λπ. Και όχι φυσικά «ορφανά του Ψυχάρη» ή του τάδε εκδότη που πρέπει να καταδικαστούν στην πείνα επειδή δούλευαν σε ένα Μέσο που ασκεί κριτική στην κυβέρνηση του «Σουλτάνου».
Η αγορά λοιπόν σήμερα διαμορφώνει και στον Τύπο, όπως και σε όλη την επιχειρηματική κοινότητα, μια νέα κατάσταση. Σε αυτή τη νέα πραγματικότητα, επιχειρηματίες που χρωστάνε εκατοντάδες εκατομμύρια και δεν αποπληρώνουν ή είναι «ανοιχτοί» στις τράπεζες, αλλά και μερικά εκατομμύρια ευρώ σε εξαθλιωμένους οικονομικά δημοσιογράφους και εργαζόμενους στον Τύπο δεν δικαιούνται να ζητάνε ρυθμίσεις, haircut δανείων κ.λπ. προκειμένου να θολώσουν το δικό τους οικονομικό πρόβλημα. Ή να βγάλουν και παραπάνω απ’ αυτά που έχουν.
Με απλά λόγια, αν ένας επιχειρηματίας που δεν χρωστάει ή εξυπηρετεί τις οφειλές του προς τράπεζες, Δημόσιο, ιδιώτες κ.λπ. πάει και πει στις τράπεζες «θέλω να πάρω τον ΔΟΛ» (ή όποια εκδοτική επιχείρηση), καταθέσει ένα μπίζνες πλαν κ.λπ., έχει καλώς. Μακάρι να συμβαίνει κάθε μέρα αυτό που έκανε η Chipita με τη Νίκας και γλίτωσαν τις δουλειές τους οι άνθρωποι, ο Σκλαβενίτης με τον Μαρινόπουλο κ.λπ.
Αν πάει κάποιος στρατηγικός κακοπληρωτής ή «κοινός φεσαδόρος» της δουλειάς, όμως, να πάρει τον ΔΟΛ και οι τραπεζίτες τον δώσουν, αυτό είναι κανονικό οικονομικό έγκλημα. Που ένας εισαγγελέας θα το δει. Και αν τον βοηθάει και κάποια κυβέρνηση αυτό τον φεσαδόρο, τότε η κατάσταση θυμίζει την υπόθεση Κοσκωτά. Αυτά προς το παρόν.