Οι εξελίξεις με την υπόθεση των παιδιών στην Πάτρα, πέρα και έξω από κάθε δημοσιογραφικό κλισέ, είναι καταιγιστικές. Το στομάχι δένεται κόμπο με όλα όσα φτάνουν στα έκπληκτα μάτια μας από τα όσα φέρεται να έκανε ή, τελικά, δεν έκανε η Ρούλα Πισπιρίγκου στα παιδιά της.
Η κοινωνία είναι συγκλονισμένη από το έγκλημα του αιώνα και, προς το παρόν, δεν έχουμε μάθει τις ακριβείς λεπτομέρειες οι οποίες θα δημιουργήσουν ακόμα μεγαλύτερο κόμπο στους λαιμούς μας.
Ο καθένας είναι δεδομένο πως αντιδρά διαφορετικά απέναντι στη φερόμενη ως σύγχρονη Μήδεια, χωρίς εισαγωγικά, ενώ η λέξη «αποτροπιασμός» έχει πάρει μια νέα μορφή, μια νέα διάσταση. Και είναι γνωστό πως η οργή των πολιτών εκφράζεται με πολύ διαφορετικό τρόπο…
Κάποιοι αναρωτιούνται το προφανές, το πώς μπόρεσε αυτή η μάνα -σεβόμενοι πάντα το τεκμήριο αθωότητάς της- να έχει σκοτώσει τα παιδιά της, τα σπλάχνα που έφερε στη ζωή. Άλλοι, ρίχνουν κατάρες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ενώ αυτά που έχουν αποτυπωθεί στα τηλεοπτικά καρέ δύσκολα μπορούν να περιγραφούν με λέξεις του ανθρώπινου πολιτισμού.
Λίγο μετά, αφού έγινε γνωστό ότι σε βάρος της μητέρας των τριών κοριτσιών ασκήθηκε ποινική δίωξη για ανθρωποκτονία από πρόθεση για την 9χρονη Τζωρτζίνα, πολίτες ξεκίνησαν να μαζεύονται έξω από το σπίτι της. Το κλίμα, μέχρι αργά τη νύχτα της Τετάρτης, ήταν τεταμένο. Ο κόσμος, που είχε συγκεντρωθεί στο σημείο, χτυπούσε τις πόρτες του σπιτιού, ζητώντας από όσους βρίσκονταν μέσα να βγουν έξω και να απολογηθούν για τους θανάτους των τριών παιδιών. Μάλιστα, φώναζαν και κατά των αστυνομικών λέγοντάς τους: «τι τους προστατεύετε, ρε». Το εξαγριωμένο πλήθος προσπάθησε να λιντσάρει τη μάνα και την αδερφή της Ρούλας, ενώ στα παντζούρια του σπιτιού έγραψαν τη λέξη «Θάνατος στους παιδοκτόνους». Όταν η μητέρα της Ρούλας έφτασε στο σημείο, το οργισμένο πλήθος άρχιζε να ουρλιάζει, ενώ η Δήμητρα Πισπιρίγκου, αδερφή της κατηγορούμενης, άνοιξε την πόρτα και την έβαλε μέσα για να αποφευχθεί το λιντσάρισμα.
Την επόμενη ημέρα, μετά την ένταση και τον αναβρασμό έξω από το σπίτι στην Πάτρα, μια ηλικιωμένη γυναίκα πλησίασε την πόρτα της ίδιας οικίας και άφησε λουλούδια στη μνήμη των παιδιών που χάθηκαν. Δεν ζήτησε ούτε λάικ ούτε φόλοουερς ούτε για λίγα λεπτά δημοσιότητας. Πήγε, άφησε το μπουκέτο και αθόρυβα χάθηκε στα γύρω στενά…
Όποιος μπορεί να καταλάβει τον συμβολισμό αυτής της κίνησης, κουβαλά ακόμα μέσα του την ελπίδα πως δεν έχουν χαθεί όλα για την κοινωνία μας, πως υπάρχει ακόμα ανθρωπιά ανάμεσά μας, κόντρα στα λαϊκά δικαστήρια σε δρόμους και πλατείες, ενάντια σε κάθε όχλο. Ευτυχώς, για τη μνήμη αυτών των παιδιών που έφυγαν τόσο γρήγορα από αυτή τη σκληρή ζωή…