Όταν ήμουν πιτσιρικάς, είχα διαβάσει -και θα θυμάμαι για πάντα- αυτό που είχε πει ο Ουίνστον Τσώρτσιλ: «Το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι κυρίων που παίζεται από χούλιγκαν και το ράγκμπι είναι ένα παιχνίδι για χούλιγκαν που παίζεται από κυρίους».
Πολλά χρόνια αργότερα, πάντα στη χώρα του εμβληματικού Βρετανού πρωθυπουργού, η «Σιδηρά Κυρία» Θάτσερ έδωσε μάχη με τον χουλιγκανισμό και -εν πολλοίς- την κέρδισε, αν και ο πόλεμος αυτός συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας.
Τα χρόνια πέρασαν, το ποδόσφαιρο σταμάτησε να με αφορά -μη βαράτε, είμαι μπασκετικός, τι να κάνουμε- και τα ματς που μου άρεσε να παρακολουθώ έκτοτε, πέραν εκείνων με τη σπυριάρα μπάλα, ήταν εκείνα της πολιτικής. Αυτό πέρασε στο κομμάτι της δουλειάς, με το ρεπορτάζ μου να καταγράφει τα ισόπαλα ματς ή τις πανωλεθρίες εκτός έδρας των πολιτικών σχηματισμών. Φυσικά, και εδώ δεν εξέλειπαν οι χούλιγκαν, αλλά και οι κύριοι στα έδρανα της Βουλής τους οποίους, για διαφορετικούς λόγους, θα θυμάμαι για πάντα.
Στο μεταξύ, ανέκαθεν με γοήτευε η σχετική συζήτηση στα καφενεία, στις λαϊκές αγορές, στις μαζώξεις, στις παρέες. Κουβέντες ατέρμονες, με επιχειρήματα αγνά, λαϊκά, τσακωμούς που λύνονταν στο τέλος με ένα κέρασμα και ένα ποτήρι με αλκοόλ, με γέλια, με πειράγματα, με ευγενή ανταγωνισμό ή και όχι ακριβώς, στον στίβο της πολιτικής. Οι καιροί πέρασαν και ταυτόχρονα άλλαξαν, ενώ τη θέση της λαϊκής ομήγυρης πήραν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Στα social media θα δεις και θα διαβάσεις τα πάντα. Από την κυρία που μαγείρεψε μουσακά, μέχρι πολιτικές αναλύσεις με άποψη και περιεχόμενο. Αλλά υπάρχουν και τα κομματικά τρολ, τα οποία -υπό το αισχρό πέπλο της ανωνυμίας- ξερνούν χολή, τοξικότητα, προβαίνουν σε δολοφονίες χαρακτήρων. Είναι οι αντίστοιχοι χούλιγκαν οι οποίοι μου θυμίζουν αυτό που είχα διαβάσει επίσης ως παιδάκι – τότε, το ίδιο διάστημα, που ρουφούσα ό,τι έπεφτε στα χέρια μου- αυτό που είχε αφήσει ως αιώνια παρακαταθήκη ένας άλλος Βρετανός, συγγραφέας αυτή τη φορά – αλλά επίσης εμβληματικός, ένα τοτέμ των Γραμμάτων, ο Τζωρτζ Όργουελ: «Ο σοβαρός αθλητισμός δεν έχει να κάνει τίποτε με το ”ευ αγωνίζεσθαι”. Είναι γεμάτος μίσος, ζήλια, καυχησιολογία, άγνοια όλων των κανόνων και σαδιστική ευχαρίστηση στην παρακολούθηση βίας. Με άλλα λόγια, είναι πόλεμος χωρίς πυροβολισμούς».
Τα τρολ που έχουν κάποια κόμματα δεν είναι, απλώς, οι χουλιγκάνοι της πολιτικής, είναι τα βαμπίρ που προσπαθούν να απομυζήσουν κάθε ρανίδα από τη Δημοκρατία, αφού εντελώς φασιστικά κατηγορούν πολιτικούς αντιπάλους, στήνουν για πλάκα σκευωρίες οι οποίες θέλουν να οδηγήσουν στην απόλυτη ανυποληψία τους πολιτικούς τους αντιπάλους.
Αυτά τα βαμπίρ, λοιπόν, πρέπει να έρθουν στο φως της επικαιρότητας, να μάθουν όλοι ποιοι είναι, να «καούν», να πάψουν να ρουφάνε το αίμα της πολιτικής, να σταματήσουν να συμβάλουν στη δημιουργία του αποπροσανατολισμού της κοινωνίας, να πάψουν να διακινούν τις συνωμοσιολογικές θεωρίες τους για μια σειρά θεμάτων που έχουν ως στόχο το να πλήξουν κάποια κόμματα. Αυτή η καλλιέργεια της ρητορικής μίσους που προέρχεται από τα τρολ του διαδικτύου, από αυτούς τους κατάπτυστους κομματικούς στρατούς, πρέπει να σταματήσει. Και είναι καθήκον σύσσωμης της πολιτικής, αλλά και της δημοσιογραφίας να πέσουν οι μάσκες.
Εκτός κι αν κάποιοι έχουν αποφασίσει ότι, παραφράζοντας Τσώρτσιλ, πρέπει να ισχύει το «η πολιτική είναι ένα παιχνίδι κυρίων που παίζεται από χούλιγκαν».