Λέμε και γράφουμε συχνά και όχι αδίκως για τη βραδυπορούσα ελληνική δικαιοσύνη που τόσα προβλήματα δημιουργεί στους πολίτες που αναμένουν εκδίκαση των υποθέσεών τους αλλά και στην εν γένει λειτουργία της Δημοκρατίας και της οικονομίας. Όμως όπως αποδεικνύεται, ενίοτε πολύ χειρότερα φαίνεται πως κινείται η Δικαιοσύνη και εις την Εσπερίαν!
Τρανή απόδειξη το επίκαιρο θέμα με την καταγγελία μιας γυναίκας κατά του πρώην πλέον ευρωβουλευτή Αλέξη Γεωργούλη. Η εν λόγω κυρία πήγε το 2020 και κατήγγειλε καταθέτοντας όλα τα αποδεικτικά στοιχεία για βιασμό και σωματικές βλάβες στην εισαγγελία των Βρυξελλών.
Έκτοτε παρήλθαν σχεδόν τρία χρόνια, κατά τα οποία υποτίθεται πως η βελγική δικαιοσύνη διεξήγαγε έρευνα χωρίς ωστόσο να κληθούν για εξηγήσεις ούτε η καταγγέλλουσα ούτε ο καταγγελλόμενος. Και μόλις την περασμένη Δευτέρα η εισαγγελία των Βρυξελλών εδέησε να στείλει στο προεδρείο της Ευρωβουλής αίτημα άρσης της ασυλίας του Αλ. Γεωργούλη. Αυτό είναι από τα ανήκουστα και ειδικά όταν αφορά η καταγγελία τέτοιου είδους ποινικά αδικήματα, τα οποία μπορεί να επαναληφθούν στον μεσολαβούντα χρόνο μέχρι να απαγγελθούν κατηγορίες. Κι αν είναι ακριβείς οι πληροφορίες (που είναι) για τον εν λόγω καταγγελλόμενο, μάλλον υπήρξε κι άλλο θύμα της κακοποιητικής του συμπεριφοράς.
Ο Έλληνας δικηγόρος του θύματος, που από την πρώτη στιγμή ήταν εις γνώση του όλη η υπόθεση και ο οποίος ήταν σε συνεννόηση και συνεργασία με τους Βέλγους συναδέλφους του, δήλωσε πως, όπως του μετέφεραν οι συνάδελφοί του, αυτοί οι χρόνοι στην απόδοση ευθυνών είναι οι συνήθεις στο Βέλγιο και άρα δεν εκπλήσσουν κι ούτε μπορεί κανείς να μιλήσει για ολιγωρία!
Αρα, μια χαρά τρέχουν ανάλογες υποθέσεις από την ελληνική δικαιοσύνη!
Όμως με αφορμή όλη αυτή τη δυσώδη υπόθεση αλλά και το μυστήριο που υπάρχει μέχρι να ξεκαθαρίσει εντελώς το τοπίο, έρχεται στην επιφάνεια η ελαφρότητα με την οποία τα κόμματα διαμορφώνουν τα ψηφοδέλτιά τους.
Και αναφέρομαι σε όλα τα κόμματα, τα οποία δεν μπορώ να καταλάβω πώς, έχουν πεισθεί ότι με το να «κοσμούν» (τρόπος του λέγειν) τα ψηφοδέλτιά τους με αναγνωρίσιμους, και παντοειδείς celebrities από ηθοποιούς, τραγουδιστές, ποδοσφαιριστές, μπασκετμπολίστες, πρώην μανεκέν, πανελίστες, τηλε-δημοσιογράφους και ό,τι άλλο φαντάζεται κανείς, προσθέτουν ψήφους στο κόμμα τους.
Λες κι αν έλειπαν αυτοί θα έπαιρναν λιγότερες ψήφους ή λες και η αναγνωρισιμότητά τους, σέρνει και έναν στρατό ψηφοφόρων που τους ακολουθεί σε όποιο κόμμα κι αν πάνε.
Η ωμή αλήθεια όμως είναι πως αυτές οι επιλογές είναι απλά εις βάρος των άλλων συνυποψηφίων οι οποίοι δεν έβαλαν γκολ ή καλάθια, δεν καυγάδισαν στα τηλεπαράθυρα και δεν έπαιξαν σε σήριαλ. Μια μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων πάει πίσω από το παραβάν και επιλέγει μεν το κόμμα της αρεσκείας του αλλά σταυρώνει όποιο όνομα του είναι πιο γνωστό χωρίς να γνωρίζει απαραίτητα την πορεία και το βιογραφικό ενός εκάστου των υποψηφίων.
Και φυσικά αυτή την πραγματικότητα θα τη βιώσουμε και στις επερχόμενες εκλογές καθώς τα ψηφοδέλτια που έχουν ανακοινωθεί, βρίθουν από τέτοιες περιπτώσεις.
Αναλογιζόμενος δε όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης πόσοι και πόσοι από αυτή τη συνομοταξία των «διασήμων» των τεχνών και των αθλημάτων παρέλασαν από τα βουλευτικά έδρανα, αδυνατώ να θυμηθώ κάποια σημαντική παρέμβαση, κάποια σημαντική αγόρευση, κάποια ερώτηση ή επερώτηση κάτι που τέλος πάντων να δικαιολογεί την επιλογή τους από τα κομματικά επιτελεία. Κάποια συνεισφορά στην προαγωγή του πολιτικού διαλόγου με μια ή δυο το πολύ εξαιρέσεις όπως η μοναδική Μελίνα.
Κατά συνέπεια, μήπως ήρθε η ώρα τα κόμματα να κάνουν και κάποια έρευνα για τους «αναγνωρίσιμους» πριν τους θέσουν στην κρίση του εκλογικού σώματος; Γιατί παίρνοντας γουρούνι στο σακί, ενδέχεται να το μετανιώσουν πικρά στη συνέχεια όπως συνέβη με τουλάχιστον τρεις τέτοιους «αναγνωρίσμους», μόλις τον τελευταίο χρόνο. Κι ας μη μιλήσουμε για τα βατράχια που εκστομίζουν αυτά τα… «μεγαθήρια της πολιτικής σκέψης» όταν καμιά φορά, ανοίγουν το στόμα τους για να μιλήσουν στη Βουλή…