Μικρές μεν αλλά θετικές παροχές είναι όλα αυτά που ακούσαμε στη ΔΕΘ από τον πρωθυπουργό και τώρα τις εξειδικεύουν οι αρμόδιοι υπουργοί. Οι αυξήσεις μισθών στο Δημόσιο, οι αυξήσεις στον κατώτατο μισθό, οι αυξήσεις στους υγειονομικούς και τους ενστόλους, η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, η αύξηση των οικογενειακών επιδομάτων, το πρόγραμμα ανακαινίζω, το πρόγραμμα «σπίτι μου» που δίνει την ευκαιρία σε 20-30.000 νέα ζευγάρια να αποκτήσουν σπίτι με σχεδόν άτοκο δάνειο, οι αυξήσεις στις συντάξεις, η κατάργηση του τέλους επιτηδεύματος και πολλές άλλες επί μέρους παροχές σε κοινωνικές ομάδες.
Αναμφίβολα όλα αυτά μπορεί να μην είναι εντυπωσιακά γιατί όλοι μας θέλουμε κάτι παραπάνω αλλά εν τέλει, δεν τα πετάς στο καλάθι των αχρήστων. Γίνεται μια προσπάθεια, στα πλαίσια των δημοσιονομικών αντοχών και των υποχρεώσεων της οικονομίας, να μοιραστεί στην κοινωνία έστω ένα μικρό μέρισμα από την απόδοση της οικονομίας κι αυτό πρέπει να το ομολογήσουμε. Πλην όμως, ο κόσμος έξω ελάχιστα έως καθόλου δεν συζητά αυτές τις παροχές γιατί προφανώς τα προβλήματα που καλείται να αντιμετωπίσει στην καθημερινότητά του, είναι υπέρτερα.
Και πέραν αυτού, όλα τα θετικά μέτρα, ω του θαύματος κάλλιστα επισκιάζονται από τις ανοησίες κάποιων υπουργών που την ώρα που ο πρωθυπουργός ξύνει τον πάτο του βαρελιού για να δώσει ό,τι μπορεί στην κοινωνία, κάποιοι θεωρούν πως είναι η κατάλληλη περίοδος να ανακαινίσουν το υπουργικό τους γραφείο.
Αναφέρομαι στην κυρία Κεφαλογιάννη που αποφάσισε να ανανεώσει τα χαλιά του γραφείου της, τα έπιπλα, τις κουρτίνες κ.λπ. και να αγοράσει ένα καινούργιο coffee table με μάρμαρο Διονύσου στέλνοντας τον λογαριασμό των 87.000 ευρώ στους φορολογούμενους. Θα πει κανείς «μα, αυτές οι 87.000 θα σώσουν την κατάσταση;». Όχι, φυσικά. Όμως ποιο μήνυμα περνάει στην κοινωνία η κυρία Όλγα με αυτή της την απόφαση; Πως λεφτά υπάρχουν. Προφανώς όχι για όλους, αλλά τουλάχιστον γι’ αυτούς που διαχειρίζονται προϋπολογισμούς ενός κρατικού φορέα. Ναι, αυτά τα έπιπλα και χαλιά δεν θα τα πάρει στο σπίτι της όταν φύγει. Είναι και θα παραμείνουν ως περιουσία του Δημοσίου.
Όμως, θα παραμείνει για πάντα η εντύπωση ότι κάποιοι μέσα στην κυβέρνηση δεν έχουν καμιά ενσυναίσθηση και δεν καταλαβαίνουν πόσο κακό κάνουν στην εικόνα συνολικά της κυβέρνησης στα μάτια του κόσμου που τα φέρνει δύσκολα. Η δε απάντησή της και του έρμου του κυβερνητικού εκπροσώπου που προσπάθησε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα, κάνοντας λόγο για τις υψηλές επιδόσεις του τουρισμού και το συνάλλαγμα που εισρέει στη χώρα, περί φιλόξενου χώρου στο υπουργείο όπου έρχονται σημαντικοί παράγοντες και διάφορα τέτοια ανόητα, έχω τις εξής απορίες.
Η τρέχουσα χρονιά που κλείνει οσονούπω με πολύ καλή επίδοση, πώς τα κατάφερε με τα παλιά έπιπλα και χαλιά της υπουργού; Αλλά και πέρυσι που ήταν μια εξίσου καλή χρονιά και στο γραφείο αυτό καθόταν ένας άλλος υπουργός, πώς τα κατάφερε με εκείνα τα παλιοέπιπλα;
Προφανώς τώρα που οι μεγαλοπαράγοντες συνομιλητές της υπουργού που θα φιλοξενούνται και θα πατάνε στα παχιά μπορδοροδοκόκκινα χαλιά της Μοιραράκη, την επόμενη χρονιά θα μας οδηγήσουν σε νέα ρεκόρ!
Κι αν όχι, μήπως θα φταίνε οι αισθητικές επιλογές της κυρίας Όλγας;
Είναι για γέλια και για κλάματα και όχι «κατινιές» που είπε ο Άδωνις για να προστατέψει τη συνάδελφό του. Όπως κι εκείνος ο αλήστου μνήμης Αυγενάκης που ήθελε στο γραφείο του στο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης κάθε μέρα και μια νέα σύνθεση λουλουδιών, επιβαρύνοντας τον προϋπολογισμό του υπουργείου με 7.000 ευρώ. Και μη βιαστείτε να πείτε «σιγά το ποσό». Η μετέπειτα συμπεριφορά του φανέρωσε το πραγματικό ποιόν του χαρακτήρα του από τον οποίο όλα μπορεί να τα περιμένει κανείς. Και φαντάζομαι πως δεν είναι οι μόνοι. Απλά δεν αποφάσισαν ακόμα, αυτοί που ξέρουν, να τους καρφώσουν!
Οι εντυπώσεις λοιπόν είναι αυτές που μετράνε και αυτό δεν έχει να κάνει με μικροπολιτική και φθηνό λαϊκισμό. Διότι, την αμετροέπεια και την έπαρση κάποιων λίγων, την πληρώνει στο σύνολό της η κυβέρνηση. Το δε χαμηλό προφίλ που ζήτησε ο πρωθυπουργός από την πρώτη μέρα από τους υπουργούς του και τη σεμνότητα, την αποφυγή προκλήσεων στις δημόσιες εμφανίσεις, φαίνεται πως κάποιοι κάθονταν μακριά στο τραπέζι του υπουργικού συμβουλίου και δεν τα άκουσαν. Μήπως όμως είναι τώρα η ώρα, να τα ακούσουν μια και καλή;