Είναι πολύ δυσάρεστη, τόσο για τους δημοσιογράφους όσο και για τους αναγνώστες, υποθέτω, η επανάληψη κάθε Αύγουστο των ίδιων άρθρων. Δυσάρεστη διότι οι ειδήσεις είναι πάρα πολύ κακές, φωτιές που κατακαίουν τη χώρα χωρίς σταματημό και προκαλούν απώλειες ζωών και περιουσιών, αλλά και τεράστιες οικολογικές καταστροφές από το κάψιμο των δασών.
Φέτος δεν θρηνήσαμε τόσες ανθρώπινες ζωές όπως στο Μάτι, αλλά θρηνούμε εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα καμένης γης, όπως και τα προηγούμενα χρόνια. Οι περισσότερες από αυτές τις πυρκαγιές πιθανότατα είναι εμπρησμοί, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των Αρχών, είτε κατά λάθος (έκαιγε ξερόχορτα με 40 βαθμούς και 8 μποφόρ ή έκανε μπάρμπεκιου στο δάσος) είτε επίτηδες (οικοπεδοφάγοι, παρανοϊκοί, πυρομανείς, χαβαλέδες).
Με αυτούς τους ανέμους η πυρκαγιά δεν μαζεύεται, όχι με τον Κικίλια υπουργό, ούτε με τον Αντετοκούνμπο. Ούτε βέβαια με τους συντονιστές των επιχειρήσεων, οι οποίοι, αντί να στέλνουν επαρκή δύναμη στην αρχή, στέλνουν μια στοιχειώδη δύναμη για να πουν ότι αντέδρασαν, αλλά η πυρκαγιά ξεφεύγει και μετά δεν αρκεί ολόκληρο το Πυροσβεστικό Σώμα για να τη σβήσει. Και φυσικά, καμία επιτυχία δεν έχουν ούτε οι προετοιμασίες που γίνονται -υποτίθεται- εγκαίρως, στο πλαίσιο της πρόληψης και της αποφυγής. Διότι, αν είχαν επιτυχία, δεν θα καιγόμασταν.
Το ότι πολλά πρέπει να αλλάξουν σε αυτό τον τομέα είναι προφανές. Το αν θα αλλάξουν είναι πολύ αμφίβολο, για να μην πούμε ότι αποκλείεται. Διότι δεν αλλάζει τίποτα στην Ελλάδα όσο ο πολιτικός κόσμος και η δημόσια διοίκηση παραμένουν όπως είναι και όταν η παιδεία μας χειροτερεύει διαρκώς. Ισως μάλιστα τα αίτια της αιώνιας επιστροφής στα ίδια διαρκώς προβλήματα και στα ίδια αδιέξοδα να συνδέονται με άλλους παράγοντες, ιστορικούς, κλιματικούς, DNA, που δεν μπορώ να εξηγήσω. Αυτό όμως που μπορώ να πω σχετικά με το ζήτημα είναι πως ο μεγάλος στρατηγός Θεόδωρος Κολοκοτρώνης είχε πει μια πολύ σοφή κουβέντα: «Αυτό το δοβλέτι, η Ελλάδα, ούτε φτιάχνει, ούτε χαλάει». Ετσι ακριβώς έχουν τα πράγματα, αν και φοβάμαι ότι, παρόλο που σίγουρα δεν φτιάχνει αυτό το δοβλέτι, ίσως τελικά να ψιλοχαλάει.
Για τις πυρκαγιές θα γραφτούν πολλά, θα αποδοθούν ευθύνες στην κυβέρνηση από την αντιπολίτευση, η κυβέρνηση θα αποδώσει τις ευθύνες στην κλιματική αλλαγή (όπως ο απερίγραπτος Βύρων Πολύδωρας τις είχε αποδώσει επί κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή, όταν κάηκε η μισή Πελοπόννησος, στον «στρατηγό Άνεμο»), κάποιο εξιλαστήριο θύμα μπορεί να βρεθεί για να φορτωθεί τις επιχειρησιακές ευθύνες, το ζήτημα θα αφεθεί να ξεχαστεί, όπως πάντα. Θα επανέρχεται βέβαια κάθε χρόνο τέτοια εποχή με μεγαλύτερες ή μικρότερες καταστροφές.
Τα εισιτήρια ακριβότερα από τη διαμονή
Λιγότερο δυσάρεστες από τις πυρκαγιές είναι οι ειδήσεις του Αυγούστου που αφορούν τις διαρκώς αυξανόμενες τιμές των ακτοπλοϊκών μεταφορών, οι οποίες πλέον σχεδόν ξεπερνούν το κόστος της εβδομαδιαίας διαμονής μιας τετραμελούς οικογένειας σε ένα νησί. Αν δεν το πιστεύετε, δείτε το κόστος εισιτηρίων (78 ευρώ ανά άτομο και ανά διαδρομή) με το Seajet, π.χ., στη Μήλο. Τέσσερα άτομα πηγαινέλα πληρώνουν 624 ευρώ. Το κόστος ενός σχετικά οικονομικού ενοικιαζόμενου δωματίου για τέσσερα άτομα είναι 100-120 ευρώ την ημέρα, που σημαίνει ότι για πέντε ημέρες πληρώνουν μέχρι 600 ευρώ. Αν προσθέσουμε μεταφορικά αυτοκινήτου, με 85 ευρώ ανά διαδρομή, τα μεταφορικά ξεπερνούν το ξενοδοχειακό κόστος των εβδομαδιαίων διακοπών μιας τετραμελούς οικογένειας.
Δυστυχώς, η κυβέρνηση δεν βλέπει καρτέλ μεταφορικών εταιρειών (συνολικά, τρεις έχουν το συντριπτικό μερίδιο αγοράς), βλέπει ελεύθερο ανταγωνισμό και δεν παρεμβαίνει. Το ίδιο βέβαια βλέπει παντού. Εταιρείες κινητής τηλεφωνίας, τράπεζες, σούπερ μάρκετ, χονδρέμπορους, εμπορικές αλυσίδες, κατασκευαστικές εταιρείες, ιατρικά κέντρα κ.λπ. Παντού βλέπει ελεύθερο ανταγωνισμό, πουθενά δεν βλέπει καρτέλ – μάλλον έχουμε τυφλή κυβέρνηση. Και μια τυφλή κυβέρνηση που δεν βλέπει καρτέλ είναι φυσικά αδύνατο να δει κάτι περίεργο στα αεροπορικά εισιτήρια που κοστίζουν για έναν εσωτερικό νησιωτικό προορισμό όσο κοστίζουν διηπειρωτικές πτήσεις με ξένες εταιρείες.
Εκτάκτως φέτος πόλεμος
Στα κλασικά αυγουστιάτικα δράματα φέτος ίσως να προστεθεί εκτάκτως κι ένας πόλεμος στη Μέση Ανατολή. Ως γνωστόν, η Μέση Ανατολή είναι η γειτονιά μας ή τουλάχιστον ήταν μέχρι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής να πει εκείνο το «Ανήκομεν εις την Δύση» και μεγαλοπιαστούμε.
Σε κάθε περίπτωση, είναι η γειτονιά μας και δυστυχώς δεν αποκλείεται τελικά να προκληθεί ένας πολύ άσχημος, γενικευμένος και εξαιρετικά επικίνδυνος για όλους και για εμάς πόλεμος μεταξύ Ισραήλ και Ιράν, με τη συμμετοχή όλων των γειτόνων, αλλά και όλων των μεγάλων δυνάμεων, αν κρίνει κανείς από τη συγκέντρωση αεροπλανοφόρων, υποβρυχίων και πρακτόρων στην περιοχή, αλλά και από τις δηλώσεις όλων των ευθέως και εμμέσως εμπλεκομένων.
Το τι θα συμβεί εκεί κανείς δεν μπορεί με ακρίβεια να το προβλέψει, αλλά μάλλον δεν θα τελειώσει πολύ γρήγορα. Ακόμη κι αν φανεί να τελειώνει, η κατάσταση στη Μέση Ανατολή μάλλον θα ενταθεί μετά τον πόλεμο παρά θα ηρεμήσει. Ανάλογα με το ποιοι θα εμπλακούν και ποιοι θα είναι οι στόχοι τους. Αφορμές δίνονται διαρκώς και από τους μεν και από τους δε, προς το παρόν όλοι τεκμηριώνουν με ουρλιαχτά ως αιτία του πολέμου την εκδίκηση, αλλά φυσικά η γεωπολιτική σημασία της περιοχής είναι τεράστια και γι’ αυτό έρχονται πολεμιστές απ’ όλες τις άκρες της Γης.
Εκτός από τους πολύτιμους θησαυρούς του υπεδάφους και τον έλεγχο των εμπορικών δρόμων, υπάρχει το ιστορικό και θρησκευτικό υπόβαθρο, υπάρχουν και ποτάμια αίμα που ποτέ δεν σταμάτησαν να κυλάνε στην περιοχή, πρόκειται για την πιο καυτή γειτονιά του πλανήτη, τη γειτονιά μας.
Αν μας συμβεί τώρα κι αυτό, οι επιπτώσεις για το περιβάλλον, την οικονομία, την κοινωνία θα είναι πάρα πολύ δυσάρεστες. Κι εμείς φυσικά είμαστε όπως πάντα «πανέτοιμοι», πολιτικά, οικονομικά, στρατιωτικά, είμαστε μια χώρα άριστα προετοιμασμένη. Ας ελπίσουμε ότι ο Κολοκοτρώνης είχε δίκιο όσον αφορά στο «ούτε χαλάει».