Μπορεί η ακρίβεια να καταπίνει καθημερινά το εισόδημα των πολιτών, οι γονείς να δίνουν μάχη για να σταθούν αύριο όρθια τα παιδιά στα πόδια τους, τα παιδιά να παλεύουν με τις κοινωνικές ανισότητες από την πρώτη μέρα στο «σχολείο» των ραγδαίων και συχνά απρόβλεπτων εξελίξεων εδώ και διεθνώς, οι νέοι γενικώς να αναζητούν τη δική τους φτηνή γωνίτσα για να στεγάσουν τον έρωτά τους, οι ηλικιωμένοι να προσπαθούν να ζήσουν με αξιοπρέπεια, αλλά …κάπου αλλού, δίπλα μας και ανάμεσά μας πάντως, κάποιοι βάλθηκαν να τους … αποτελειώσουν!
Δεν είναι προφανώς μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ που φταίει για ό,τι αρνητικό ή δυσβάσταχτο συνέβη μέσα στις τελευταίες δεκαετίες. Όμως ο «τσιρκο-χαμός» -δανεικός χαρακτηρισμός από στέλεχος της Κουμουνδούρου με διάθεση «εγώ τα λέω όλα»- δεν δικαιολογείται. Αντιθέτως θυμίζει και υπενθυμίζει, πιο πολύ και πιο έντονα, τις αντιφάσεις του, το πλήρες αποτύπωμα της διακυβέρνησής του και φέρνει το κόμμα, που υπέστη στρατηγική ήττα το 2019 αλλά δεν το …κατάλαβε, μπροστά στις ευθύνες των επιλογών του. Ακόμη κι αν έχασε οριστικά το τραίνο, όπως προβλέπουν και στελέχη εντός του κόμματος, οφείλει ως κόμμα που έχει το ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της διάλυσης … ησύχως. Ή τουλάχιστον με τρόπο που να μην προκαλεί την κοινή λογική. Ο κόσμος εκεί έξω, έξω από την Κουμουνδούρου, όπου ο Ευκλείδης Τσακαλώτος κάνει λόγο για τη χαμένη υπερηφάνεια, αναμένει ότι κι αν ψήφισε από τα κόμματα πολιτική αντιπαράθεση που πράγματι να τον αφορά.
Στα πρόσφατα γκάλοπ, η εκλογή Κασσελάκη δείχνει να μην μπορεί να σηκώσει το δύσκολο έργο, παρά την αποδοχή που εισέπραξε νικώντας στις εσωκομματικές κάλπες την Έφη Αχτσιόγλου, η οποία κρίθηκε αλλά και θα κριθεί επίσης, μαζί με όλους τους άλλους – ξένους ή γνωστούς στο ίδιο κόμμα – για τη δυνατότητα να δημιουργήσουν πολιτικό εκτόπισμα στο άμεσο και όχι μόνο μέλλον. Δημοσκόποι και αναλυτές θεωρούν πολύ πιθανή την εξέλιξη που βλέπει το ΠΑΣΟΚ δεύτερο κόμμα μέσα στους επόμενους μήνες, αν ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίσει την …κατρακύλα, με ή χωρίς, αποχώρηση στελεχών ή διάσπαση.
Το γεγονός ότι μια εκδήλωση, η τιμητική του Δικτύου για τον πρώην πρωθυπουργό, Κώστα Σημίτη, έκανε τον απόντα αν και προσκεκλημένο στον «Ελληνικό Κόσμο», Στέφανο Κασσελάκη να στρέψει τα βέλη του εναντίον …περασμένων δεκαετιών, φανερώνει, αν μη τι άλλο, ότι ο νυν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δυσκολεύεται να μιλήσει και να βρει πειστικό αφήγημα για τον ΣΥΡΙΖΑ του παρόντος και του μέλλοντος. Πότε είχε το τιμόνι της χώρας ο μακροβιότερος Έλληνας πρωθυπουργός; Εκλέχτηκε με ποσοστά που είχαν τον αριθμό «4» μπροστά και παρέμεινε στο Μέγαρο Μαξίμου για δύο θητείες από το 1996 μέχρι το 2004, το έτος των Ολυμπιακών Αγώνων. Στο μεσοδιάστημα έγιναν πολλά, θετικά και αρνητικά, τα οποία θα τα κρίνει η ιστορία. Όπως θα κρίνει η ιστορία και τη διακυβέρνηση Καραμανλή που ακολούθησε, τις ευθύνες για τη μεγάλη κρίση και τα μνημόνια, την προσπάθεια της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ επί Παπανδρέου να σώσει την παρτίδα, του Σαμαρά- Βενιζέλου αργότερα, του Αλέξη Τσίπρα με σύμμαχο τον Πάνο Καμμένο, το δημοψήφισμα και τα λοιπά και τα λοιπά. Όπως θα κρίνει και την τωρινή κυβέρνηση για το αν έχει στιβαρό σχέδιο για να λύσει προβλήματα αντί να λειτουργεί στον …αυτόματο πιλότο, με βασικό άλλοθι την επίκληση του 41%.
Το σίγουρο είναι ότι θα ήταν πιο χρήσιμο για τους πολίτες, όταν ο κ. Κασσελάκης περπατά βιαστικά (με δίπλα του τις κάμερες) για να πάρει το Μετρό και να φτάσει στο γραφείο του στην Κουμουνδούρου να μιλά για τα προβλήματα και τις λύσεις που αναμένουν, παρά για όλα όσα κρίθηκαν 22 χρόνια πριν, στις κάλπες και σε αρκετές αναμετρήσεις που ακολούθησαν μέχρι σήμερα. Ο κόσμος ψηφίζει και δίνει την απάντησή του κάθε φορά. Την έδωσε και τον περασμένο Μάη- Ιούνη, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κατέρρευσε εκλογικά, μίλησε για πρώτη φορά για στρατηγική ήττα και σπαρασσόμενος οδηγείται στη επόμενη μέρα, με πρώτο κρίσιμο σταθμό, στις ευρωεκλογές του προσεχούς Ιούνη. Μέχρι τότε;
Όπως άπασες και άπαντες έχουμε κατανοήσει τα …περίστροφα βρίσκονται πάνω στο τραπέζι των τάσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Ποιος θα τραβήξει πρώτος την σκανδάλη- ίσως έχει νόημα, αλλά μόνο για τους άμεσα ενδιαφερόμενους γύρω από το τραπέζι. Ακόμη και ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ στις πρόσφατες εθνικές εκλογές θεωρούν πιθανά όλα τα σενάρια για τις εξελίξεις στην εσωκομματική εμπόλεμη ζώνη- αρκετοί εξ’ αυτών «τρέχουν» προς άλλα κόμματα ή επί του παρόντος, όπως καταγράφεται στα γκάλοπ, επιλέγουν τη στάση αναμονής. Σε κάθε περίπτωση, δεν αποκλείουν το γνωστό «τίτλοι τέλους», υπό την έννοια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει απομακρυνθεί …έτη φωτός από την προοπτική επιστροφής στην εξουσία. Αν και στην πολιτική η κάθε επόμενη μέρα, είναι μια διαφορετική μέρα – το ξέρουν και το επαναλαμβάνουν όσοι έχουν τη σχετική εμπειρία- ο ΣΥΡΙΖΑ με τα παρόντα δεδομένα είναι πιο κοντά στην αποσύνθεση, παρά στην ανασύνθεση και ανασυγκρότηση.
Η χώρα πάντως , όπως πάντα, χρειάζεται μια ισχυρή αντιπολίτευση, που να παίζει αποτελεσματικά το θεσμικό της ρόλο απέναντι στην κυβέρνηση, να αποτρέπει στραβοπατήματα, να δημιουργεί με τις προτάσεις της δίχτυ στήριξης και αισιοδοξίας για τους πολίτες και να συγκροτεί εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης για την τελική αναμέτρηση στο τέλος της τετραετίας. Μεταξύ μείζονος και ελάσσονος αντιπολίτευσης δεν υπάρχει σε ετούτη τη φάση μεγάλη (δημοσκοπική) διαφορά- ως εκ τούτου η πρόκληση και η ευθύνη είναι στα χέρια και του ΠΑΣΟΚ.