Δεν χρειάζεται να κάνεις αναδρομές χρόνων, δεν υπάρχει λόγος να ανοίξεις τα αρχεία που έχεις αποθηκευμένα στον υπολογιστή σου, να καταθέσεις στοιχεία ερευνών για την ελληνική κοινωνία.
Αρκεί μόνο να ρίξεις μια ματιά στην επικαιρότητα της τελευταίας εβδομάδας…
Μέσα σε μια ημέρα μείναμε εκστατικοί από ένα ξεκλήρισμα οικογένειας στην Ανδραβίδα, ενώ σε μια ώρα είχαμε και άλλη μια γυναικοκτονία στη Θεσσαλονίκη. Ο δράστης αυτοκτόνησε.
Εφημερίδα, από εκεί όπου κατάγεται ο φονιάς, έγραψε για «λεβέντη», πλέκοντάς του εγκώμια «για την προσφορά του στην κοινωνία». Στο προφίλ του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης φίλοι του εύχονται «Καλό Παράδεισο» και τα στομάχια μας δένονται κόμπο.
Στην ελληνική Βουλή υπάρχουν κόμματα που στηρίζουν, θαυμάζουν και προσπαθούν να «ξεπλύνουν» τον Πούτιν. Αυτόν που κυβερνά τη χώρα του επί δεκαετίες, κάνει με αλαζονεία ό,τι γουστάρει, εισβάλει σε όποια χώρα θέλει, φυλακίζει όσους διαμαρτύρονται, εξορίζει γυναικεία συγκροτήματα, ρίχνει δηλητήριο σε πολιτικούς του αντίπαλους, παίρνει τις ζωές ή φιμώνει δημοσιογράφους.
Σε ελληνικά κανάλια υπάρχουν κάποιοι δημοσιογράφοι οι οποίοι πουλάνε ξεδιάντροπα Πουτινοφροσύνη, χωρίς να κάνουν λόγο για πόλεμο ή εισβολή σε μια χώρα. Είναι οι ίδιοι οι οποίοι διαλαλούν πως ο… Τσάρος τους διεξάγει απελευθερωτικό αγώνα για να σώσει τους Ουκρανούς από τον ναζισμό!
Δεν χρειάζεται να γράψω κι άλλα παραδείγματα για το τι συμβαίνει γύρω μας, καθημερινά, με τα πάρα πολλά παραδείγματα τα οποία δείχνουν ξεκάθαρα πως ένα μέρος της κοινωνίας μας νοσεί βαρύτατα. Είναι αυτό που θρέφει τον φασισμό σε όλες τις μορφές του, ταΐζει ακόμα την πατριαρχία, τον σεξισμό, την ομοφοβία, ξεδιψά με την έλλειψη ηθικών αξιών και τη βία.
Κάποιος θα πει πως «αυτά συμβαίνουν και αλλού, σε άλλες χώρες», αλλά αυτή η παρατήρηση, όση αλήθεια κι αν κρύβει, δεν μπορεί να γεννήσει τον εφησυχασμό, τον πρόδρομο του ωχαδερφισμού. Φυσικά και θλίβομαι εάν παρόμοια συμβαίνουν, παραδείγματος χάρην, και στο Αϊντάχο, αλλά η καθημερινότητά μου είναι στην Ελλάδα, όπου είναι σαφές ότι κάτι πρέπει να αλλάξει σε όλα αυτά.
Η ελληνική κοινωνία μπορεί να περνά πολύ δύσκολα βάσει των οικονομικών στοιχείων, αλλά η ένδεια δεν μπορεί να αποτελεί αέναα την επίσημη δικαιολογία για την όποια ηθική κατάπτωση. Η χώρα μας πρέπει να μπει σε μια άλλη τροχιά, με γνώμονα τον πολιτισμό και τον ανθρωπισμό, σε μια συγκυρία όπου αυτό το «πρέπει» είναι λαβωμένο από πολλά «όπλα».
Όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε αυτό που μας έχει αφήσει κληρονομιά η Αφροαμερικανίδα ποιήτρια Μάγια Αγγέλου: «Οι ανάγκες της κοινωνίας προσδιορίζουν την ηθική της». Και είναι προφανές πως η ελληνική κοινωνία θα πρέπει -νάτο, πάλι- να επανεφεύρει την ηθική της…