Δεν ξέρω αν είναι μόνο δική μου αίσθηση αλλά βλέπω πως μια εβδομάδα πριν τις εκλογές και η κοινωνία δεν μοιάζει να συμμετέχει ενεργά στα προεκλογικά δρώμενα. Δεν υπάρχει σε κανένα κόμμα αέρας και ρεύμα μεγάλης νίκης και ανατροπών. Οι πολιτικοί αρχηγοί στις περιοδείες τους ανά τις πόλεις της επικράτειας, μιλούν μπροστά σε ελάχιστους συγκεντρωμένους οι οποίοι τους παρακολουθούν χωρίς πάθος σα να μετέχουν σε κομματική αγγαρεία. Μιλούν σε τόσους πολίτες που παλιότερα μάζευαν οι τοπικοί πολιτευτές στις συγκεντρώσεις τους. Δεν υπάρχουν εξέδρες και μπαλκόνια σε πλατείες, μικροφωνικές στη διαπασών και η πολιτική επικοινωνία γίνεται στις περισσότερες φορές με ντουντούκες και όσο για τα αλαλάζοντα πλήθη άλλων εποχών αυτά αποτελούν απλά ιστορικές μνήμες των παλιότερων.

Δεν ξέρω αν άλλαξαν τόσο πολύ οι εποχές ή αν υπάρχει μια επικίνδυνη αποστροφή του κόσμου προς την πολιτική και τους εκφραστές τους. Κι ούτε μπορώ να φανταστώ πως αυτή η «βουβαμάρα» κρύβει κάτι που θα το μάθουμε το βράδυ της 21ης Μαΐου. Επί του παρόντος αυτό που καταλαβαίνουμε όλοι είναι πως την επόμενη Κυριακή σίγουρα δεν πρόκειται να προκύψει κυβέρνηση, αλλά απλά θα καταλάβουμε αν με βάση τα ποσοστά που θα πάρει το κάθε κόμμα, θα υπάρξει βάση προσδοκίας για σχηματισμό κυβέρνησης, τουλάχιστον στις δεύτερες εκλογές.

Και τούτο γιατί αν το πρώτο κόμμα πετύχει ποσοστό πέριξ του 35% και με σημαντική διαφορά από το δεύτερο, τότε υπάρχουν βάσιμες ενδείξεις για σχηματισμό κυβέρνησης είτε αυτοδύναμης είτε με κάποια συνεργασία. Αν όμως το πρώτο και δεύτερο κόμμα κινηθούν από 30 έως 33% τότε μάλλον και οι δεύτερες εκλογές θα αποδειχθούν δυστυχώς τζούφιες, δεδομένης και της σκληρής στάσης και των όρων που βάζει το τρίτο κόμμα.

Και το ερώτημα είναι, αν ο «σοφός λαός» αποφασίσει έτσι και οι αρχηγοί των κομμάτων δεν ρίξουν νερό στο κρασί τους και συνεχίσουν την άκαμπτη στάση στους, αντέχει η χώρα να πάμε και σε τρίτες εκλογές; Κι αν παρ’ ελπίδα οδηγηθούμε εκεί, αυτές πότε θα γίνουν, τον Αύγουστο ή τον Σεπτέμβριο; Και μέχρι τότε η χώρα θα κινείται στον αυτόματο με υπηρεσιακή κυβέρνηση; Δεν θέλω καν να το σκέφτομαι. Και τούτο γιατί η ακυβερνησία είναι το χειρότερο που χρειαζόμαστε τούτες τις ώρες γιατί όπως και να το κάνουμε η Ελλάδα δεν είναι ούτε Βέλγιο ούτε Γερμανία, στις οποίες υπάρχει ευχέρεια, τα κόμματά τους να διαβουλεύονται επί μήνες αλλά το κράτος συνεχίζει να δουλεύει ρολόι.

Φαντασθείτε έναν υπηρεσιακό υπουργό να κληθεί να αντιμετωπίσει τα διαδοχικά κύματα ακρίβειας, την κατάσταση στη δημόσια υγεία, τις πανελλαδικές εξετάσεις και τον προγραμματισμό της έναρξης της νέας σχολικής χρονιάς και ό μη γένοιτο κάποιο απρόσμενο επεισόδιο με τους εξ ανατολών γείτονες μας!

Και αυτή την κρίσιμη περίοδο δεν αντέχει επίσης η χώρα κάποιο πισωγύρισμα στην οικονομία και να χαθούν οι προοπτικές της ανάπτυξης, των επενδύσεων ούτε να τραυματιστεί η εμπιστοσύνη της χώρας στα μάτια ξένων και η οποία κερδήθηκε με τόσο κόπο.

Ελπίζω και εύχομαι όλα αυτά τα διακυβεύματα να τα λάβουν σοβαρά υπόψη οι ηγέτες των κομμάτων που διεκδικούν και θα τους εμπιστευτούμε την ψήφο μας και να καθυποτάξουν, αν χρειαστεί, το προσωπικό τους συμφέρον στο συμφέρον της χώρας και της κοινωνίας αλλά και οι ψηφοφόροι που θα διαμορφώσουν τις νέες ισορροπίες.

Τις περιπέτειες τις ζήσαμε και τις πληρώσαμε πολύ ακριβά τα τελευταία χρόνια και δεν θέλαμε να τις ξαναζήσουμε με τίποτα. Δεν ζητάμε πολλά. Ηρεμία, καθαρό ορίζοντα, σταθερότητα, κοινωνική φροντίδα και καλοπληρωμένες δουλειές μέσα από την ανάπτυξη της οικονομίας και τον εκσυγχρονισμό του κράτους. Σεβασμό στις ζωές μας, τα δικαιώματά μας, τα κεκτημένα και δίκαιη κατανομή των βαρών, ασφάλεια και περηφάνια για τη χώρα μας. Μπορούν να μας εξασφαλίσουν τουλάχιστον αυτά;