Η Ευρώπη κατά μείζονα λόγο αλλά και όλη η ανθρωπότητα μπήκαν βιαίως σ’ ένα καταστροφικό σπιράλ καθώς η εισβολή του Πούτιν δεν έγινε μόνο στην Ουκρανία και οι βόμβες του δεν σκοτώνουν μόνο Ουκρανούς αλλά και την παγκόσμια ανάπτυξη και ισορροπία.
Οι συνέπειες αυτού του πολέμου στην Ευρώπη, είναι ακαριαίες όπως οι βόμβες στη βαριά πληττόμενη Ουκρανία και δοκιμάζουν τις αντοχές της ευρωπαϊκής ευημερίας.
Ήδη ο ευρωπαϊκός πληθωρισμός τον Φεβρουάριο έφθασε στο 5,8% (7,2 στην Ελλάδα) ενώ τα δυσμενή σενάρια των αναλυτών δεν αποκλείουν να φθάσει ακόμα και στο 8,5% εάν συνεχιστεί επί μακρόν ο πόλεμος και η ενεργειακή ακρίβεια.
Όσο για την ανάπτυξη, αυτή πλέον προσδιορίζεται στο 1,2% από 3,5% που ήταν ο στόχος πριν από την εισβολή και την έκρηξη της ακρίβειας.
Αλλά και στο πλέον ευοίωνο σενάριο που οι διπλωματικές διεργασίες αποδώσουν σύντομα καρπούς και επιτευχθεί εκεχειρία με κάποιο τρόπο, αυτό δεν σημαίνει πως τελειώνουν τα προβλήματα στην οικονομία της Ευρώπης καθώς το κακό που έχει ήδη συντελεστεί είναι πολύ μεγάλο.
Από τις δυο εμπόλεμες χώρες, η Ευρώπη είναι σε μεγάλο βαθμό εξαρτημένη όχι μόνο από το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, αλλά και από μια σειρά βιομηχανικών προϊόντων και εξαρτημάτων που η έλλειψή τους θα πλήξει βαριά την παραγωγή της Ευρώπης. Ούτε οι ελλείψεις στα σιτηρά από τους σιτοβολώνες της Ουκρανίας και της Ρωσίας είναι ένα αμελητέο θέμα που μπορεί να αντιμετωπιστεί εύκολα και γρήγορα από άλλες αγορές.
Δεν ξέρω αν η Δύση έχει ευθύνες γιατί δεν κατάφερε μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης να ενσωματώσει τη Ρωσία στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια και να την καταστήσει σε ένα αξιόπιστο εταίρο και συνομιλητή ή αν είχαν ανάγκη από έναν μπαμπούλα στην απέναντι πλευρά για να έχουν δουλειές οι πολεμικές βιομηχανίες.
Αυτό που έχει σημασία είναι πως ο κόσμος μας συνεχίζει να είναι χωρισμένος σε στρατόπεδα και οι παγκοσμιοποιημένες αγορές όχι απλά δεν μπορούν να εξασφαλίσουν την ειρήνη και την ευημερία, τουναντίον είναι τόσο εύθραυστες που με τις πρώτες βόμβες διαταράσσονται όλες οι λεπτές ισορροπίες, δημιουργείται ένα οικονομικό χάος με ευτυχείς κερδοσκόπους και δυστυχείς πολίτες που καλούνται να πληρώσουν το κόστος.
Μετά την τελευταία συνομιλία Μακρόν-Πούτιν, ο Γάλλος πρόεδρος δήλωσε πως δυστυχώς τα χειρότερα είναι μπροστά μας. Και δεν εννοούσε μόνο τα χειρότερα στα πεδία των αιματηρών μαχών. Εννοούσε και το οικονομικό πεδίο που θα διαταράξει την ευημερία των Ευρωπαίων πολιτών οι οποίοι θα υποχρεωθούν να ρίξουν κατά πολύ το βιοτικό τους επίπεδο καθώς η ακρίβεια που ήρθε για να μείνει, θα εξαϋλώνει το διαθέσιμο εισόδημα στην καλύτερη περίπτωση και θα οδηγεί στη φτώχεια εκατομμύρια νοικοκυριά σε όλη τη γηραιά ήπειρο.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες δείχνουν επί του παρόντος να συνέρχονται και να παραμερίζουν τη γραφειοκρατική αβελτηρία που έχει μετατρέψει την ΕΕ σε ένα δυσκίνητο καράβι που δύσκολα στρίβει, ακόμα κι όταν η ρότα είναι προς τα βράχια.
Η τωρινή κρίση δεν μοιάζει με καμιά άλλη στο παρελθόν. Τώρα χρειάζονται γρήγορα αντανακλαστικά και αποφάσεις, όπως έγινε και στην κρίση της πανδημίας. Το ευρωομόλογο για παράδειγμα αλλά και οι προτάσεις του Έλληνα πρωθυπουργού για την αντιμετώπιση της ενεργειακής ακρίβειας και κερδοσκοπίας, είναι προς την ενδεδειγμένη κατεύθυνση αλλά είναι ακατανόητο γιατί ακόμα και σ’ αυτή την κατάσταση κόκκινου συναγερμού για την οικονομία της ΕΕ, η Γερμανία, η Ολλανδία και οι δορυφόροι τους κρατούν επιφυλακτικοί στάση. Ακόμα και τώρα βάζουν το στενό εθνικό συμφέρον τους πάνω από το ευρωπαϊκό;
Υπολογίζουν δηλαδή πως το ευρωπαϊκό ομόλογο θα έχει υψηλότερο επιτόκιο από το δικό τους και πως θα ζημιωθούν; Κι αν δεν γίνει κάτι συλλογικά για πόσο διάστημα θα μπορούν να δανείζονται φθηνά όταν ο πληθωρισμός και η ύφεση παγιωθεί σε όλη την ΕΕ; Ή για πόσο θα μπορούν να επωμίζονται αυτό το τεράστιο κόστος της ενεργειακής ακρίβειας αν δεν κινηθούν από κοινού όλοι οι Ευρωπαίοι ελέγχοντας την κερδοσκοπία που έχει αναπτυχθεί όλο αυτό το διάστημα και έχει εξακοντίσει τις τιμές όταν τόσο η ζήτηση όσο και η προσφορά των ποσοτήτων από τους Ρώσους δεν έχουν μεταβληθεί από τον πόλεμο;
Ας ελπίσουμε στο τέλος να επικρατήσει η λογική και το κοινό συμφέρον και να αποδειχθεί πως η ΕΕ είναι πραγματικά ενωμένη και αδιαίρετη και στα καλά και στα δύσκολα.