Την επόμενη μέρα του debate για την ανάδειξη νέου προέδρου στο ΠΑΣΟΚ, είδαμε πλήθος εντυπώσεων και αναλύσεων στα μέσα ενημέρωσης και στα social media. Εντυπώσεις στην πλειονότητα θετικές για το πολιτισμένο επίπεδο της συζήτησης που αν μη τι άλλο δείχνει μια σοβαρότητα στον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο σε αντίθεση με έναν άλλο όμορο. Οι αναλύσεις επιχειρούσαν να βρουν κερδισμένους και χαμένους στην τηλεμονομαχία, επισημαίνοντας τις καλές και κακές στιγμές των 6 υποψήφιων και κατά πόσο μπορούν να επηρεάσουν τις εκλογικές τους επιδόσεις.
Αργότερα όμως βγήκε και η τηλεμέτρηση για το πόσοι παρακολούθησαν αυτή την σχεδόν τρίωρη αναμέτρηση και ομολογώ πως μου έκανε εντύπωση. Και τούτο γιατί η μέση τηλεθέαση ήταν γύρω στις 300.000 τηλεθεατές ενώ υπήρχαν κι άλλοι τόσοι που είδαν λίγο περισσότερο από 1 λεπτό (!) όσο δηλαδή χρειάζεται για να αλλάξεις κανάλι ρίχνοντας μια αδιάφορη ματιά στο συγκεκριμένο πρόγραμμα. Μέση τηλεθέαση 300.000 άτομα, όταν μερικούς μήνες πριν, στις ευρωεκλογές που σημαδεύτηκαν από τεράστια αποχή, πήγαν και ψήφισαν το συγκεκριμένο κόμμα 508.000 ψηφοφόροι.
Να σημειώσουμε στο σημείο αυτό πως οι προσδοκίες των υποψηφίων είναι να πάνε πολλοί περισσότεροι στις εσωκομματικές κάλπες από τις 270.000 που πήγαν το 2021 στην τότε ανάδειξη αρχηγού. Κάποιοι μάλιστα εκτιμούν έως και 400.000.
Όμως η τηλεθέαση της κορυφαίας προεκλογικής στιγμής προφανώς και δεν είναι το ίδιο ενθαρρυντική.
Κατά την άποψή μου, αυτά τα νούμερα δείχνουν αυτό που όλοι βλέπουμε στον περίγυρό μας. Η πολιτική και οι πολιτικοί δεν αρέσουν πια. Και γι’ αυτό, όλο και περισσότεροι τους γυρίζουν την πλάτη κι αυτό δεν είναι καλό ούτε για τους θεσμούς και τα κόμματα ούτε για την ίδια τη Δημοκρατία.
Μετά τα όσα τραγελαφικά συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στον ΣΥΡΙΖΑ που αποσυντίθεται, θα περίμενε κανείς πως θα υπάρχει αυξημένο ενδιαφέρον για το ΠΑΣΟΚ που πλέον φλερτάρει βασίμως με τη δεύτερη θέση, για να αποδείξει στη συνέχεια πως υπάρχει μια σοβαρή αντιπολίτευση και μια εναλλακτική διακυβέρνησης που δεν θα βάζει τη χώρα σε περιπέτειες.
Κι όμως τα γεγονότα δείχνουν πως χρειάζεται πολλή δουλειά από τα κόμματα συνολικά για να πείσουν τους πολίτες και τους νέους να συμμετάσχουν στα κοινά και την πολιτική. Η στάση αδιαφορίας και η απολιτίκ αντιμετώπιση για όλα εκείνα που αφορούν τις ζωές και το μέλλον μας, σίγουρα δεν είναι και η καλύτερη εξέλιξη και στο τέλος να δούμε να αποφασίζουν για τις τύχες μας το 40-45% των συμπολιτών μας. Η αποστροφή στην πολιτική έχει πολλές αιτίες αλλά το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης ανήκει στους ίδιους τους πολιτικούς που με τα έργα και το λόγο τους έχουν τραυματίσει βαριά της αξιοπιστία της ίδιας της πολιτικής.
Την ώρα μάλιστα που τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η πλειονότητα της κοινωνίας αντί να μειώνονται αυξάνονται, το αποκούμπι δεν μπορεί να είναι άλλο από σοβαρά κόμματα που έχουν να προτείνουν ρεαλιστικές λύσεις, αφήνοντας πίσω τους λαϊκισμούς που εκπέμπονται από ακραία κόμματα και που τόσο ακριβά πληρώσαμε όλοι στο πρόσφατο παρελθόν.
Πρέπει να πεισθούν οι πολίτες πως όσο σημαντικό είναι να έχουμε μια αποτελεσματική κυβέρνηση που ενεργεί προς όφελος όλων, άλλο τόσο σημαντικό είναι να υπάρχει και μια ισχυρή και αξιόπιστη αντιπολίτευση. Μια αντιπολίτευση στον προθάλαμο της εξουσίας που από τη μια θα είναι η εναλλακτική και από την άλλη θα αναγκάζει την κυβέρνηση να γίνεται καλύτερη από τις συνεχείς παρεμβάσεις και τον έλεγχο της.
Και προς τούτο, αυτές οι εσωκομματικές εκλογές δεν μπορεί να είναι αδιάφορες για κανένα και από όποιο κόμμα κι αν προέρχεται γιατί είναι θέμα Δημοκρατίας. Και η σωστή λειτουργία της Δημοκρατίας δεν είναι υπόθεση ενός κόμματος αλλά όλων μας, όπως και η πολιτική.