Η ιστορία του Γιάννη Αντετοκούνμπο και της φαμίλιας του εδώ στην Ελλάδα είναι γνωστή σε όλους μας, αν και το συναίσθημα από τα όσα έζησαν στη χώρα μας δεν μπορούν να αποδοθούν μέσα από τις περιγραφές. Δηλαδή, ναι, όλοι ξέρουμε το ότι ο Γιάννης πουλούσε cd για να ζήσει. Μπορεί, όμως, κάποιο ρεπορτάζ να μπορέσει να μεταφέρει ποτέ το πώς ένιωθε, ποιες αγωνίες είχε όχι για το μέλλον, αλλά για την κάθε ημέρα, για το εάν θα είχαν να φάνε στο φτωχικό τραπέζι; Είναι δυνατόν ο ίδιος να καταφέρει να μας κάνει να αισθανθούμε το πώς βίωσε τον ρατσισμό, την ξενοφοβία, το μπούλινγκ που τον κέρασαν κάποιοι συμπολίτες μας;
Αυτός ο άνθρωπος που θα γινόταν κάποια ημέρα το μεγαλύτερο επί Γης αστέρι στο Διάστημα του μπάσκετ, που θα έβγαζε χρήματα για να ζήσουν τα τρισέγγονά του, που θα γινόταν παγκόσμιο ίνδαλμα, όχι μόνο δεν ξέχασε από πού ξεκίνησε, αλλά συνεχίζει μέχρι σήμερα να τιμά την Ελλάδα, με το εθνόσημο στο στήθος. Θα μπορούσε να μην κατέβει στους Ολυμπιακούς Αγώνες, να καθίσει να ξεκουραστεί έπειτα από μια εξαντλητική σεζόν στο NBA. Θα μπορούσε καν να μην έρθει για να γίνει μέλος της εθνικής ομάδας μπάσκετ, και υπό τον κίνδυνο να μην τραυματιστεί και πληρώνει ρήτρες στην ομάδα του.
Εκείνος, όμως, παρά το γεγονός ότι το ελληνικό κράτος άργησε τραγικά να του δώσει ελληνικό διαβατήριο, που η Αστυνομία τον κυνηγούσε για παράνομο εμπόριο, ενώ έπρεπε να αποφύγει τα πρωτοπαλίκαρα του ναζιστικού μορφώματος με τους ξυρισμένους σβέρκους, τα μαύρα ρούχα και τις μαύρες ψυχές, εκείνος που δεν επελέγη από καμιά ελληνική ομάδα αλλά ευτυχώς που κατάλαβαν την αξία του στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, συνεχίζει να θέλει να σηκώσει την ελληνική σημαία. Ουφ, ανάσα, ναι, όλα σε μία πρόταση, τόσο κινηματογραφικά. Γιατί ο Γιάννης είναι ζεν πρεμιέ, είναι πρωταγωνιστής, είναι ήρωας.
Η ερώτηση του τίτλου αυτού το άρθρου, λοιπόν, προφανώς και δεν αφορά την αξία αυτού του Ανθρώπου. Στον Γιάννη αρμόζουν, έστω και με καθυστέρηση από την πολιτεία, τιμές απέναντι σε μια μεγάλη ψυχή που έκανε τη χώρα μας ακόμα πιο γνωστή στην Υφήλιο, που τη δόξασε με την αγωνιστικότητα και το ήθος του. Ο Γιάννης αξίζει να είναι ο σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής στην έναρξη των Αγώνων, ως παράδειγμα μια μεγάλης ψυχής, μιας βαθιάς ανθρωπιάς που ξεχνά τα δύσκολα που πέρασε εδώ και θέλει να τιμήσει τη χώρα στην οποία μεγάλωσε.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο θα σηκώσει την ελληνική σημαία για να μας θυμίσει ότι, όπως ο ίδιος και η οικογένειά του, στη χώρα μας έχουν έρθει πολλοί και αγωνίστηκαν για εκείνη, χωρίς να έχουν ελληνικό διαβατήριο ή ελληνική καταγωγή και έδειξαν ότι αγαπούν περισσότερο την πατρίδα μας από κάποιους ελληνάρες που βάζουν μπροστά το χρώμα του δέρματός τους, τη θρησκεία τους, την κληρονομιά των αρχαίων προγόνων, που ομνύουν ότι θα πέθαιναν για αυτή.
Ο Αντετοκούνμπο πρέπει να σηκώσει τη σημαία της Ελλάδας για να δώσει το παράδειγμα σε παιδιά που ζουν χαρακτηρισμένα ως «ξένα» στη χώρα μας, τα οποία μπορούν να παλέψουν και να διακριθούν – και όχι μόνο στον αθλητισμό. Ο Γιάννης με την ελληνική σημαία θα μας θυμίσει εκείνη την ημέρα στο Παρίσι ότι το ελληνικό κράτος πρέπει να δώσει περισσότερη προσοχή στα παιδιά που ζουν στην πατρίδα μας και θέλουν να σπουδάσουν, να δουλέψουν, να διακριθούν, να προσφέρουν, να κάνουν τη χώρα περήφανη με τις διακρίσεις τους. Σε αυτή τη χώρα που πάντα θα βρίσκονται κάποιοι ανόητοι που θα διατείνονται «εντάξει ο Αντετοκούνμπο, αλλά δεν βρέθηκε κάνας Έληνας να σηκώσει τη σημαία μας;».
Ολα αυτά την ώρα που δεν υπάρχει καμία σημαία τόσο μεγάλη για να καλύψει την αντίστοιχη ανοησία, όλα αυτά την ίδια στιγμή που το ελληνικό σύμβολο θα έπρεπε να σηκώνει στα χέρια τον Γιάννη μας.