Στην ουρά για να μπεις σε κατάστημα μπορείς να ακούσεις τα πιο απίθανα πράγματα: από διηγήσεις για ένα ανάλατο φαγητό που έφερε τσακωμό σε ένα ζευγάρι, μέχρι το «εκεί μας κατάντησαν οι αλήτες», αλλά και διεξοδικές συζητήσεις με αγωνία για το «πού πάμε;», λόγω κορωνοϊού.
Η φράση “quo vadis?” είναι μια λατινική ερωτηματική φράση που σημαίνει, κατά λέξη, «πού βαδίζεις;», ενώ είναι γνωστή από μία χριστιανική παράδοση που αναφέρεται στον Απόστολο Πέτρο. Όπου, εδώ που φτάσαμε, οι επικλήσεις στο θείο ίσως αποτελούν για πολλούς μια αυθόρμητη πράξη, ζητώντας έλεος μπροστά στο άγνωστο που έχει κυοφορήσει η πανδημία. Είναι γεγονός πως η κυβέρνηση οφείλει να απαντά στις αγωνίες των πολιτών και να τις καλύπτει με βεβαιότητες για το μέλλον. Για παράδειγμα, ένα μεγάλο μέρος του εργατικού δυναμικού της χώρας ήδη έχει αρχίσει να συζητά -ναι, ακόμα και σε ουρές, στις εισόδους καταστημάτων- το τι θα γίνει με το εμβόλιο: θα είναι υποχρεωτικό για να εργαστεί κάποιος ή όποιος δεν το κάνει θα απολύεται;
Αντίστοιχα, στη βρετανική και αμερικανική αγορά, κάποιοι εργοδότες δεν ζητούν βιογραφικά, αλλά πιστοποιητικά εμβολιασμού. Από την άλλη, δικηγόροι που παίζουν το Εργατικό Δίκαιο στα δάχτυλα πρέπει να συμβουλεύσουν τους πελάτες τους, που είναι εργαζόμενοι, για το τι μπορούν να κάνουν και κατά πόσο τους καλύπτει ο νόμος. Το βέβαιο είναι πως αυτή η νέα κατάσταση δεν κουβαλά εύκολες απαντήσεις, αφού συνεχώς προκύπτουν νέα ερωτήματα.
Για παράδειγμα, τι γίνεται με τις εγκύους, οι οποίες δεν πρέπει να εμβολιαστούν; Τι θα συμβεί εάν κάποιος που αναγκάστηκε να κάνει το εμβόλιο, για να μη χάσει τη δουλειά του, εμφανίσει αλλεργική αντίδραση; Ποιος έχει την αστική ευθύνη, πώς θα καταβληθούν οι σχετικές αποζημιώσεις, είναι κάποια από τα -ρητορικά, έως τώρα- ερωτήματα τα οποία τίθενται. Και κάπου εκεί πετιέται κάποιος -πάντα στην ίδια ουρά που περιμένεις για να αλλάξεις ένα παντελόνι που πήρες με click away και «κολυμπάς» μέσα του- και λέει πως «όλα αυτά είναι σχέδιο για να μας εμβολιάσουν, για τους γνωστούς λόγους». Και κάπως έτσι ανοίγει και η ανούσια συζήτηση περί τσιπ και αρχίζουν να τσακώνονται όσοι πιστεύουν πως «με τα εμβόλια θα σωθούμε» με εκείνους που είναι κατά «επειδή δεν έχουν δοκιμαστεί», αλλά και τους έτσι κι αλλιώς «ψεκασμένους» που ζουν ανάμεσά μας. Στην ίδια ουρά, στον ίδιο τσακωμό, ακούγονται και άλλες φωνές οι οποίες αναφέρουν πως ο κορωνοϊός θα συνεχίσει να επιβάλλει την τηλεργασία, αφού «είναι ένα μέτρο που συμφέρει και εργοδότες, αλλά και κάποιους εργαζόμενους».
Το βέβαιο είναι πως βρισκόμαστε ακόμα λίγο μετά την αρχή μιας νέας κατάστασης που έχει ορίσει η πανδημία, το οποίο σημαίνει πως οι σχετικές απαντήσεις -στις ερωτήσεις που έχουν, δικαίως, δημιουργηθεί- είναι πολύ νωρίς να δοθούν. Αλλά, πολύ γρήγορα, εκ των πραγμάτων, αυτό θα γίνει. Προς το παρόν είμαστε, περίπου, στα μισά μιας ομιχλώδους σήραγγας και μένει να δούμε εάν στην άκρη του τούνελ αχνοφαίνεται όντως ένα φως αισιοδοξίας ή αν, τελικά, έρχεται τρένο καταπάνω μας…