Περιμένοντας στην ουρά για το περίπτερο, δυο κύριοι κοιτούσαν τις εφημερίδες οι οποίες ήταν κρεμασμένες στα μανταλάκια – κυριολεκτικά.
Το βασικό θέμα, σε όλα τα πρωτοσέλιδα, ήταν ο επερχόμενος ανασχηματισμός, τον οποίο θα επιχειρήσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης για να τονώσει την κυβέρνησή του.
«Ε, σιγά», γυρίζει ο ένας και λέει στον άλλον. «Θα γίνει ανασχηματισμός και θα πιάσουμε την καλή», για να του απαντήσει εκείνος «εννοείται, σωθήκαμε!», για να ξεσπάσουν και οι δύο σε τρανταχτά γέλια.
«Και τι θα αλλάξει;», συνέχισε ο ένας εκ των δύο. «Θα αλλάξουν γραφεία και θα πουν ότι έγινε ο ανασχηματισμός. Πώς το λένε το παιδικό παιχνίδι;», είπε απευθυνόμενος σε εμένα, αφού κατάλαβε πως είχα μπει, χωρίς να το θέλω, στη συζήτησή τους.
«Μουσικές καρέκλες, κύριε», του απάντησα μέσα από τη μάσκα, η οποία προσέδωσε επιπλέον μπάσο στη φωνή μου και το έκανε να ακουστεί ακόμα πιο αστείο – αυτός ήταν και ο στόχος μου, άλλωστε, αφού οι δυο κύριοι συνέχισαν να γελούν, ενώ απομακρύνονταν από το σημείο.
Πέραν της όποιας πλάκας, το θέμα «ανασχηματισμός», υπό κανονικές συνθήκες, θα έπρεπε να αφορά όλους τους πολίτες. Μέχρι τώρα, ο πρωθυπουργός έχει επιχειρήσει κάποια ανοίγματα σε άλλους πολιτικούς χώρους. Για αυτό, βέβαια, από κάποιους κατηγορήθηκε ότι «πασοκοποιεί» τη Νέα Δημοκρατία και πως «ξεβάφει» την μπλε απόχρωσή της.
Ο ίδιος ο Μητσοτάκης έχει δείξει πως δεν έχει πολιτικά στεγανά – όπως ακριβώς χρειάζεται ένα κράτος, δηλαδή. Μέχρι τώρα έχει εντάξει στους κόλπους του κυβερνώντος κόμματος πολιτικούς οι οποίοι μπορεί να προήλθαν από άλλους κομματικούς χώρους, αλλά μια χαρά έκαναν τη δουλειά τους σε ό,τι ανέλαβαν. Για να μη μακρηγορώ, τρανό παράδειγμα αποτελεί ο Κυριάκος Πιερρακάκης, υπουργός Επικρατείας και Ψηφιακής Διακυβέρνησης στην τωρινή κυβέρνηση, ο οποίος ξεκίνησε την πολιτική του σταδιοδρομία από την Κεντροαριστερά. Το 2012, στο 9ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, μάλιστα, εκλέχτηκε μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου και της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής. Το 2014 ήταν υποψήφιος ευρωβουλευτής με την Ελιά, κατακτώντας την έκτη θέση, με 42.814 ψήφους. Ποιος ένθερμος Νεοδημοκράτης θα μπορούσε να ψέξει τον πρωθυπουργό για αυτή την επιλογή του, έπειτα από το συγκεκριμένο έργο που έχει παρουσιάσει ο Πιερρακάκης;
Μέχρι τις επόμενες εκλογές ο Κυριάκος Μητσοτάκης, για να πείσει τους πολίτες ότι αξίζει την ψήφο τους, θα πρέπει να παρουσιάσει συγκεκριμένο έργο στην Οικονομία, στην Παιδεία, στην Υγεία, να δείξει πως διαθέτει περίσσεια μεταρρυθμιστική ορμή, προκειμένου να οδηγήσει με επιτυχία τον μετασχηματισμό του κράτους, με βλέμμα στο αύριο.
Ένα αύριο το οποίο θα μπορεί να επιλύσει βασικά προβλήματα των κατοίκων αυτής της χώρας και οι οποίοι είναι δεδομένο πως δεν θα νοιαστούν αν αυτός που βελτίωσε την καθημερινότητά τους και φρόντισε την υγεία της κανονικότητας της κοινωνίας είναι γέννημα θρέμμα Νεοδημοκράτης ή εάν μεγάλωσε πολιτικά σε κάποιο άλλο κόμμα.
Και εάν μέχρι τότε χρειαστεί να γίνουν κι άλλοι ανασχηματισμοί, για το καλό των πολιτών, ας γίνουν – άλλωστε, το αποτέλεσμα μετράει. Κι αν σε αυτές τις μουσικές καρέκλες κάποιος από τους τωρινούς υπουργούς μείνει όρθιος και δεν έχει καρέκλα να καθίσει, ας αποχωρήσει από την κυβέρνηση, να περάσει ο επόμενος ο οποίος θα επιδείξει απτό έργο, ωφέλιμο για όλους μας.
Κι αφού ο λόγος για παιδικό παιχνίδι «μουσικές καρέκλες», πρέπει να διαβάσετε το βιβλίο του Arne Dahl, υπό αυτόν τον τίτλο, από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Πρόκειται για ένα καθηλωτικό αστυνομικό μυθιστόρημα, με πολιτικές αποχρώσεις. Βέβαια, ο Arne Dahl δεν υπάρχει. Το ψευδώνυμο αυτό ανήκει στον Σουηδό Γιαν Άρναλντ, ο οποίος κατάφερε να διατηρήσει μυστική την ταυτότητά του για αρκετά χρόνια, αλλά στο έκτο βιβλίο της αστυνομικής σειράς του αποκαλύφθηκε. Εργάζεται ως κριτικός και δημοσιογράφος, ενώ με το βιβλίο του Misterioso καθιερώθηκε διεθνώς ως ένας από τους σπουδαιότερους σύγχρονους συγγραφείς αστυνομικού στην Ευρώπη.
Τα κείμενα του Dahl ξεχειλίζουν από αξιομνημόνευτες φράσεις – ατάκες, όπως αυτή, η οποία ταιριάζει γάντι στον επερχόμενο ανασχηματισμό: «Κάθε πολιτική πρέπει να βασίζεται στο γεγονός ότι όλοι οι πολίτες αισθάνονται όσο πιο καλά γίνεται. Πολύ απλό».
Εξαιρετικά απλό, Arne. Σαν να παίζεις «μουσικές καρέκλες»…