Το μεσημέρι της Πέμπτης, λίγες ώρες μετά την εφαρμογή του νέου lockdown μπάμπουσκα ή ματριόσκα όπως λένε στη Ρωσία (δηλαδή, καραντίνα μέσα στην καραντίνα της νέας καραντίνας, ω, καραντίνα) η κίνηση στους δρόμους της Αθήνας ήθελε ρύθμιση από τροχονόμους. Σε κάποιες περιπτώσεις σημειώθηκε ένα μίνι μποτιλιάρισμα, ενώ όλοι μέσα στα αυτοκίνητα είχαν την ίδια απορία: «Μα, καλά, πού πάνε όλοι αυτοί; Είναι βέβαιο ότι ισχύει νέο lockdown, σαν να έχουμε Μάρτιο 2020;». Αλλά, μισό λεπτό. Γιατί αναφερόμαστε στην προηγούμενη χρονιά, σε εκείνο το lockdown ως ορόσημο στις ζωές μας;
Η πραγματικότητα είναι πως το τωρινό lockdown δεν έχει –και δεν πρέπει να έχει- ουσιαστική διαφορά με εκείνο που ήδη είχαμε κατά το δεύτερο, τον Νοέμβριο του 2020. Ταυτόχρονα -πάντα στη βάση τους, πέραν ελάχιστων διαφορών- υπό κανονικές συνθήκες, όλα τα «λουκέτα», όλα τα κατεβάσματα ρολών στη χώρα δεν διαφέρουν τίποτα με εκείνο, το πρώτο, που είχε επιβληθεί τον Μάρτιο του 2020. Όπως τότε, έτσι και τώρα, έχουμε κλειστά σχολεία και καταστήματα, τηλεργασία και απαγόρευση μετακινήσεων, παρά μόνο για συγκεκριμένους λόγους, όπως αποτυπώνονται στους κωδικούς του 13033. Ας μη γελιόμαστε, όμως. Από εκείνον τον Μάρτιο μέχρι σήμερα δεν έχουν κυλήσει, απλώς, τόσοι μήνες, σχεδόν χρόνος. Από τότε έως τώρα έχουν αλλάξει πολλά και, βασικά, στη νοοτροπία και στη στάση πολλών πολιτών απέναντι στην πανδημία. Τότε, στο πρώτο lockdown, υπήρχε φόβος στην πιο ακέραιη μορφή του απέναντι στο θανατικό που άρχισε να εξαπλώνεται επάνω από τις ζωές μας. Σαν να υπήρχε μια πάνδημη, κοινή θέση, «όλοι μαζί, μια γροθιά, ενωμένοι» και, βασικά, με πίστη πως ο υποχρεωτικός εγκλεισμός στα σπίτια μας αποτελεί τη μόνη λύση για να σωθούμε.
Από τότε μέχρι σήμερα, ναι, έχουν αλλάξει πολλά. Από τη μετάλλαξη του κορωνοϊού, μέχρι την υπομονή του λαού η οποία άρχισε να στερεύει ανάμεσα σε ειδήσεις με διασωληνωμένους και μονάδες εντατικής θεραπείας – και είναι απόλυτα λογικό. Έτσι, δεν μεταλλάχθηκε μόνο ο φονικός ιός, αλλά και οι άνθρωποι, οι πολίτες που καλούνται να τον κοιτάξουν ίσια στα μάτια και να τον πολεμήσουν, να συνεχίσουν τη μάχη εναντίον του. Από τον Μάρτιο 2020 της πειθαρχίας έχουμε περάσει στην κοινωνική κούραση η οποία επιτείνεται και από την οικονομική δυσπραγία που κυοφόρησε η πανδημία και, πια, πολλοί έχουν πάρει τους δρόμους. Χωρίς να πηγαίνουν απαραίτητα στη δουλειά τους, έτσι, χωρίς σκοπό, δίχως λόγο, συγχρωτίζονται σε λεωφόρους και πάρκα «ξεχειλώνοντας» το 13033, νιώθοντας άτρωτοι από κορωνοϊούς και, βασικά, από τα μέτρα αντιμετώπισής τους. Πλέον, υπό αυτή την οπτική και με αυτή τη νοοτροπία από κάποιους πολίτες, παραμένει αμφίβολο το αποτέλεσμα του νέου lockdown το οποίο, τελικά, δεν είναι νέο, αλλά παραμένει το ίδιο, όπως τότε, μια καραντίνα μπάμπουσκα – μη γράφω τα ίδια.
Ετσι, σύμφωνα με τον μύθο, μένει να δούμε εάν η καλοκάγαθη γριούλα Ματριόσκα θα μας φέρει ένα και μόνο δώρο – το πιο πολύτιμο: όχι απλώς να έχουμε τις ζωές μας, να είμαστε όλοι καλά και εν ζωή, αλλά να πάρουμε τις ζωές μας πίσω. Όπως συνέβαινε πριν από τον Μάρτιο του 2020.