Η έρευνα της Κapa Research, η οποία είδε πρόσφατα το φως τη δημοσιότητας, ήρθε για να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα που αρκετοί έχουν – ειδικά αυτές τις ημέρες κατά τις οποίες το θρησκευτικό αίσθημα είναι πιο έντονο. Για την ακρίβεια, το Πάσχα βιώνεται έντονα από τους Έλληνες ως θρησκευτικό συναίσθημα, ως γιορτή, αλλά και ως μια υπενθύμιση της ταυτότητάς τους, σύμφωνα με τις σχετικές απαντήσεις που δόθηκαν.
Δείτε εδώ ολόκληρη τη έρευνα
Σύμφωνα με τα ευρήματα της δημοσκόπησης, η Εκκλησία είναι πρώτιστα κοινωνία πιστών. Σύμφωνα με τους ερωτώμενους, ο θρησκευτικός γάμος, η ταφή των νεκρών, το μάθημα των Θρησκευτικών στην εκπαίδευση των παιδιών, είναι ριζωμένα στη ζωή των Ελλήνων. Με εξαίρεση ένα 30% περίπου, η πλειονότητα αποδίδει στην Εκκλησία πνευματικό κυρίως ρόλο και αφήνει στο Κράτος τη ρύθμιση των κοινωνικών ζητημάτων. Εξ ου και η υποστήριξη στον διαχωρισμό Εκκλησίας – Κράτους, η οποία αυξάνεται στο πέρασμα της 20ετίας. Καθώς η πίστη εξελίσσεται σε μια υπαρξιακή στάση και αναζητά τη σχέση ασφάλειας, σιγουριάς ή εμπιστοσύνης για να αντιμετωπιστούν οι δυσκολίες και οι αβεβαιότητες, απομακρύνεται και από τη συχνότητα του εκκλησιασμού. Βέβαια, διατηρείται ένας «πυρήνας» της τάξης του 28% που επισκέπτεται την Εκκλησία τουλάχιστον μία φορά τον μήνα.
Παρά τους κλυδωνισμούς, η Μεγάλη Εβδομάδα αγγίζει όλους σχεδόν τους Έλληνες: περισσότεροι από τους 8 στους 10 θα ακολουθήσουν κάποιο ή κάποια από τα μέρη του λειτουργικού δράματος. Αυτό προκύπτει επειδή το Πάσχα είναι για τους Έλληνες θρησκευτικό συναίσθημα, αλλά και μια γέφυρα μεταλαμπάδευσης της «ελληνικότητας» στις επόμενες γενιές. Ένα ισχυρό και σταθερό, στο πέρασμα του χρόνου, γενεσιουργό στοιχείο ταυτότητας, πάντα σύμφωνα με τις ίδιες απαντήσεις που δόθηκαν.
Ακόμη ένα ενδιαφέρον συμπέρασμα είναι πως το 55% διαφωνεί ή μάλλον διαφωνεί με τη στάση της Εκκλησίας έναντι του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών.
Σύμφωνα με τα βασικά συμπεράσματα της έρευνας, οι εμπειρίες της 20ετίας -η έκρηξη της τεχνολογίας, η οικονομική κρίση, η πανδημία, οι πολεμικές συγκρούσεις- έχουν θέσει την πίστη των ανθρώπων υπό δοκιμασία: 73% των ερωτώμενων δήλωσαν ότι πιστεύουν στον Θεό, ενώ το 2005, σε αντίστοιχη δημοσκόπηση, θετικά είχε απαντήσει το 92%. Για αυτό το σημερινό 73%, η πίστη δεν έχει διαρκώς το βλέμμα στραμμένο στην αιωνιότητα, αλλά αναζητά την εφαρμογή της στη ζωή. Με άλλα λόγια, ποια επόμενη ζωή, να μπορέσουμε να ζήσουμε και να πάμε παρακάτω.
Ο Αμερικανός αστρονόμος Καρλ Σαγκάν είχε πει «δεν μπορείς να πείσεις έναν πιστό για τίποτε. Επειδή η πίστη του δεν βασίζεται σε αποδείξεις, αλλά σε μια βαθιά ριζωμένη ανάγκη για να πιστέψει». Ακριβώς αυτό αποτυπώνει και αυτή η έρευνα, ακόμα κι αν οι άνθρωποι έχουν φάει πολλές κατραπακιές και αυτό που είναι ριζωμένο μέσα τους έχει κλονιστεί.
Προφανώς και δεν συζητάμε για όσους είναι και δηλώνουν άθεοι. Οπου αυτές τις ημέρες, τις αναστάσιμες, οι λέξεις από το «Πιστεύω» ίσως να στριφογυρίζουν στο μυαλό τους: «Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών». Όπου όσο και να μην πιστεύεις σε Θεούς, παρά μόνο σε ανθρώπους, ή και όχι, δεν μπορεί να μη σκεφτείς το πώς θα ήταν να επέστρεφαν στη ζωή οι δικοί σου άνθρωποι, να μπορούσες να τους δεις ξανά για λίγο – χωρίς «ζωήν του μέλλοντος αιώνος», για λίγα λεπτά της ώρας. Κάπως έτσι, η Ανάσταση αποτελεί μια μάχη για την πίστη του καθενός από εμάς. Μια μάχη που έχει και θάνατο, χωρίς τον οποίον η Ανάσταση -και κατ΄ επέκταση ο Χριστιανισμός- δεν θα είχε νόημα. Μια μάχη με την πίστη του καθενός, η οποία -λογικά- δεν θα μπορέσει ποτέ να αποτυπωθεί σε καμία δημοσκόπηση. Και είναι αυτές οι στιγμές που θυμάμαι αυτό που είχε γράψει ο Θωμάς Ακινάτης, Ιταλός Δομινικανός μοναχός και φιλόσοφος: «Γι’ αυτόν που έχει πίστη, καμιά εξήγηση δεν είναι αναγκαία. Γι’ αυτόν που δεν έχει πίστη, καμιά εξήγηση δεν είναι δυνατή».
Καλό Πάσχα και, βασικά, καλή ανάσταση ψυχών, με τις μνήμες σας για αυτούς που απουσιάζουν…