Η ύπαρξη ενός κόμματος στην αντιπολίτευση που έχει προοπτικές κάποια στιγμή να γίνει κυβέρνηση και το οποίο διαθέτει στελέχη ικανά να κυβερνήσουν είναι αναγκαία συνθήκη για την ομαλή λειτουργία της δημοκρατίας. Μέχρι στιγμής, τα τελευταία χρόνια, τέτοιο κόμμα δεν υπάρχει. Το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δύο κόμματα ανίσχυρα, με χαμηλά ποσοστά, τα οποία δεν καταφέρνουν να πάρουν την εντολή διακυβέρνησης από τους ψηφοφόρους. Έχουν επίσης πολύ σοβαρές ελλείψεις στον πολιτικό τους λόγο, δεν έχουν παρουσιάσει βιώσιμες προτάσεις για τα προβλήματα της χώρας, δεν έχουν καταφέρει να συνδυάσουν τις ιδεολογίες τους με τις σημερινές διεθνείς αναγκαιότητες, ενώ οι αρχηγοί τους δεν πείθουν τους ψηφοφόρους και δεν καταφέρνουν να ξεπεράσουν τις εσωκομματικές έριδες.
Έφτασαν δε και τα δύο τώρα, ταυτόχρονα, σε ένα σημείο στο οποίο θα πρέπει να αλλάξουν για να επιβιώσουν και να ενισχυθούν. Αναζητούν και τα δύο αρχηγό – το ΠΑΣΟΚ έχει ξεκινήσει τις διαδικασίες και θα έχει εκλογές στις 6 Οκτωβρίου, στον ΣΥΡΙΖΑ οι εσωκομματικές διαμάχες κορυφώνονται και ό,τι απέμεινε από το πάλαι ποτέ κραταιό κόμμα διασπάται ανεπισήμως ξανά και ξανά σε αρκετά κομμάτια.
Την ίδια στιγμή, ενώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης διαθέτει μια πολύ ισχυρή κυβερνητική πλειοψηφία και δεν κινδυνεύει να χάσει από την αντιπολίτευση, κινδυνεύει από τους εσωκομματικούς του αντιπάλους, με πρώτο τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος ήδη επιτέθηκε με μανία στον Μητσοτάκη πρόσφατα και σύμφωνα με πηγές του πολιτικού ρεπορτάζ σύντομα θα εξαπολύσει νέες επιθέσεις.
Η Ν.Δ. δεν διασπάται όσο κυβερνά, αλλά υπάρχει κριτική και γκρίνια από ισχυρά στελέχη της και η «στραβή» πάντα μπορεί να συμβεί.
Η εικόνα του πολιτικού χάρτη αυτή τη στιγμή μπορεί να θεωρηθεί πολύ ανησυχητική για τους πιο συντηρητικούς παρατηρητές επειδή δεν βλέπουν προοπτική ισχυρών κυβερνήσεων στο μέλλον. Το πιθανότερο πράγματι είναι πως στις επόμενες εκλογές τα μεγάλα κόμματα θα αναγκαστούν να φτιάξουν κυβέρνηση συνεργασίας επειδή μάλλον κανένα δεν θα έχει αυτοδυναμία.
Αυτό προκαλεί ανησυχία και εκλαμβάνεται από πολλούς ως «πολιτική αστάθεια». Δεν είναι όμως.
Θετικές οι πολιτικές εξελίξεις
Μια κυβέρνηση συνεργασίας που θα προκύψει ως αναγκαστική λύση μπορεί τελικά όχι μόνο να είναι αναγκαία, αλλά και η ιδανική, υπό τις συνθήκες, λύση.
Ούτε η κυβέρνηση Μητσοτάκη διαθέτει το σφρίγος που διέθετε στην αρχή της πρώτης θητείας της, ούτε τα κόμματα της αντιπολίτευσης μπορούν να προχωρήσουν με τις σημερινές συνθήκες.
Δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη, ίσως ελλείψει πίεσης από την αντιπολίτευση, δεν ανταποκρίνεται επαρκώς στις ανάγκες των πολιτών. Δεν έχει καταφέρει να αντιμετωπίσει την ακρίβεια, δεν έχει καταφέρει να περιορίσει την εγκληματικότητα, δεν έχει προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις, αναγκαίες εδώ και δεκαετίες, στην παιδεία, στην υγεία, στη δικαιοσύνη, στη δημόσια διοίκηση, δεν επιχειρεί καν να περιορίσει -μάλλον στηρίζει- τη δράση των καρτέλ που πνίγουν την οικονομία σε όλους τους κλάδους.
Έχει βελτιώσει βέβαια τα δημοσιονομικά μεγέθη, κυρίως επειδή αυξήθηκαν πάρα πολύ τα έσοδα από τον πιο άδικο φόρο, τον ΦΠΑ, λόγω ανόδου των τιμών, αλλά βλέπουμε το έλλειμμα του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών να καλπάζει, την παραγωγή να μαραζώνει, το πρόβλημα της στέγασης να αναρριχάται σε μείζον κοινωνικό ζήτημα, την αγορά εργασίας να μη λειτουργεί σωστά. Επενδύσεις που θα φέρουν εισόδημα και θέσεις εργασίας δεν γίνονται – βαφτίζονται επενδύσεις οι εξαγορές από ξένους ξενοδοχείων και σπιτιών που ούτε εισόδημα δημιουργούν -αντίθετα, στέλνουν τα κέρδη στο εξωτερικό- ούτε θέσεις εργασίας.
Η χώρα, την οποία πράγματι ο Μητσοτάκης κατάφερε να συνεφέρει μετά τη διάλυση που προκάλεσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα έχει βαλτώσει σε πολλούς τομείς. Και εναλλακτική πρόταση τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν έχουν καταφέρει να παρουσιάσουν. Υπό αυτές τις συνθήκες, οι εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ και στον ΣΥΡΙΖΑ, οι αλλαγές ηγεσιών, οι αναδιατάξεις στελεχών, οι συμφωνίες συνεργασίας, ακόμη και οι διασπάσεις για τη δημιουργία κάποιου νέου σχήματος, είναι μάλλον θετικές μόνο και μόνο επειδή είναι εξελίξεις. Ταυτόχρονα, ο αναβρασμός στη Ν.Δ., η ύπαρξη έστω και εσωτερικής αντιπολίτευσης, μπορεί αφενός να πιέσει την κυβέρνηση να ανασκουμπωθεί ξανά και αφετέρου να δημιουργήσει προοπτικές συνεργασιών με άλλα κόμματα στο μέλλον.
Σε κάθε περίπτωση, αυτός ο αναβρασμός σε όλα τα κόμματα είναι μια πρόοδος διότι μας βγάζει από τον βάλτο.
Το πού θα οδηγήσει κανείς δεν μπορεί να ξέρει σήμερα, όλα θα εξαρτηθούν από τις αποφάσεις των ψηφοφόρων όταν θα φτάσουμε στις κάλπες, όποτε κι αν γίνει αυτό.
Πάντως κάτι κινείται επιτέλους και όλοι οι πολιτικοί καλούνται να πάρουν θέσεις, να αναθεωρήσουν απόψεις, να βρουν λύσεις. Είτε τις βρει ένα από τα κόμματα, είτε τελικά αναγκαστούν όλα μαζί να φτιάξουν κάτι νέο, πρόκειται για μία μάλλον καλή εξέλιξη.
Όσον αφορά στους συντηρητικούς που ανησυχούν ότι θα υπάρξει πολιτική αστάθεια, κακώς ανησυχούν, διότι ο κίνδυνος εκτροχιασμού της χώρας -με έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, επιστροφή στη δραχμή και άλλου τέτοιου είδους συστημικοί κίνδυνοι που ήταν πάρα πολύ έντονοι με την προηγούμενη κυβέρνηση- σήμερα δεν υπάρχει πια με κανένα από τα τρία μεγαλύτερα κόμματα. Οι μόνοι (εσωτερικοί) πολιτικοί κίνδυνοι που θα μπορούσαν να υπάρξουν προέρχονται από τα ακραία και τα λαϊκιστικά κόμματα, τα οποία ευτυχώς δεν διαθέτουν επαρκή ισχύ για να εκλεγούν και να κυβερνήσουν.