Οι ευρωεκλογές απέκτησαν καθοριστική σημασία για τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις και μοιραία υποβαθμίστηκε το αληθινό τους νόημα. Ρόλος του ευρωβουλευτή είναι η συμμετοχή στην ευρωπαϊκή νομοθετική διαδικασία, η κατάρτιση και η έγκριση του κοινοτικού προϋπολογισμού, ο έλεγχος των οργάνων και των αποφάσεων της Ε.Ε. και ασφαλώς η προώθηση των εθνικών θέσεων στα θέματα εκείνα όπου υπάρχει ειδικό ενδιαφέρον για τη χώρα μας.
Ωστόσο η συγκρότηση των ψηφοδελτίων από όλα τα κόμματα εγείρει σοβαρά ερωτήματα. Τα πρόσωπα που διεκδικούν την ψήφο μας στην πλειοψηφία τους υπηρετούν περισσότερο κομματικές, εκλογικές σκοπιμότητες, ούτε καν ιδεολογικές και λιγότερο τους ευρωπαϊκούς ή τους εθνικούς μας στόχους. Οι πολιτικοί αρχηγοί έκαναν τις επιλογές τους έχοντας στο μυαλό τους το σκηνικό που θα διαμορφωθεί την επαύριο των εκλογών στο εσωτερικό πολιτικό τοπίο, παρά την εκπροσώπησή μας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς.
Είναι σωστό και χρήσιμο να επιλέγονται πρόσωπα υψηλού συμβολισμού που έχουν προσφέρει στις εθνικές υποθέσεις, που ύψωσαν την ελληνική σημαία σε ολόκληρο τον κόσμο με το έργο τους ή τις επιτυχίες τους, που εκφράζουν μεγάλες κοινωνικές ή επαγγελματικές ομάδες, ακόμη και με γεωγραφικά κριτήρια. Είναι λάθος όμως να γεμίζουν τα ψηφοδέλτια όλων των κομμάτων με… σελέμπριτι και μάλιστα από το κάτω ράφι. Ο,τι βρέθηκε, ό,τι υπήρχε διαθέσιμο με πρόδηλο στόχο ένα «καλό εκλογικό αποτέλεσμα». Οι «διασημότητες» είναι εκείνοι που τελικά δίνουν το πολιτικό στίγμα, μόνο που αυτό είναι το λάθος μήνυμα προς τους πολίτες.
Κατανοητοί οι στόχοι των κομματικών αρχηγών, αλλά θα ήταν καλύτερα να επιδιώκεται η επίτευξή τους με πολιτικές θέσεις, πρωτοβουλίες και διαχειριστικές ικανότητες αντί να επαφίεται στη… λάμψη των «διασήμων». Με αυτό τον τρόπο μπορεί βραχυπρόθεσμα να επιτυγχάνεται, σε κάποιον βαθμό, το αποτέλεσμα. Στην πράξη όμως υπονομεύονται οι θεσμοί και η αξιοπιστία τους. Δεν ήταν πάντα έτσι. Από το 1979 που η Ελλάδα έχει εκπροσώπους στην Ευρωβουλή υπήρξαν προσωπικότητες από ολόκληρο το πολιτικό φάσμα που έγραψαν ιστορία με το κύρος τους, τη δουλειά τους και τις παρεμβάσεις τους.
Υποτίθεται, η εκλογή με σταυρό θα έκανε ακόμη πιο δημοκρατική και πιο αξιοκρατική τη διαδικασία και θα ανέβαζε το επίπεδο της εκπροσώπησής μας στις Βρυξέλλες και το Στρασβούργο. Τα αποτελέσματα των τελευταίων χρόνων δεν το επιβεβαίωσαν. Ειδικά την τελευταία πενταετία οι Ελληνες ευρωβουλευτές έκαναν γνωστή την παρουσία τους είτε από τα σκάνδαλα, είτε για τους… αγώνες εναντίον της χώρας (θεωρώντας ότι με αυτόν τον τρόπο κάνουν αντιπολίτευση), είτε με την ανυπαρξία τους.
Ούτε η κυβερνητική παράταξη, ούτε τα κόμματα της αντιπολίτευσης πρέπει να αισθάνονται υπερηφάνεια. Τα κοινά ευρωπαϊκά προβλήματα, ο πόλεμος στην Ουκρανία, η ενεργειακή κρίση, η ακρίβεια, η ανασφάλεια, η υγειονομική κρίση, το Μεταναστευτικό σχεδόν εξαφανίστηκαν από την ατζέντα. Απλώς η αντιπαράθεση κυβέρνησης – αντιπολίτευσης μεταφέρθηκε και στις Βρυξέλλες με την εμπλοκή πρόθυμων παραγόντων της κοινοτικής γραφειοκρατίας.
Στις εκλογές του Ιουνίου οι πολίτες έχουν την υποχρέωση να διορθώσουν την κατάσταση ψηφίζοντας όχι τους «διάσημους», αλλά τους κατάλληλους. Οχι εκείνους που εμφανίζονται στα ΜΜΕ, στην τηλεόραση ή στα social media, αλλά εκείνους που ξέρουν τη δουλειά. Και στα ψηφοδέλτια όλων των κομμάτων υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Αρκεί να τους ψάξεις. Η επιλογή κόμματος είναι αρκετή για να δείξουμε την πολιτική μας προτίμηση και να κρατήσουμε τη χώρα σε σταθερή πορεία, χωρίς παλινωδίες ή ρίσκα. Το ποιοι θα μας εκπροσωπήσουν όμως στους ευρωπαϊκούς θεσμούς είναι μια άλλη πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουμε στους σελέμπριτι.