Η Γερμανία, η μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης, σήμανε συναγερμό ενόψει ενεργειακής φτώχειας που έρχεται μετά την έναρξη διακοπών στην παροχή φυσικού αερίου που αποφάσισε ο Πούτιν προς τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Με τον συναγερμό αυτό παραμερίστηκαν προς ώρας τα φιλόδοξα σχέδια για μετάβαση στην πράσινη ενέργεια και ξεκλειδώνουν οι μονάδες παραγωγής ρεύματος με άνθρακα, υποστέλλοντας τις περιβαλλοντικές ευαισθησίες ακόμα και οι Πράσινοι της συγκυβέρνησης.
Και πάλι όμως δεν είναι καθόλου βέβαιο πως στον επόμενο χειμώνα θα καλυφθούν όλες οι ενεργειακές ανάγκες της χώρας και δεν θα αναγκαστούν να επιβάλλουν δελτίο στην κατανάλωση κυρίως στη βιομηχανία.
Οι εξελίξεις αυτές όχι μόνο για τη Γερμανία αλλά για το σύνολο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δημιουργούν κύματα ανησυχίας και φόβων για αυτά που έρχονται αλλά και δεύτερες σκέψεις, αν τελικά η Ευρώπη, πυροβόλησε τα πόδια της όταν αποφάσιζε να επιβάλλει μέτρα στη Ρωσία ευθυγραμμιζόμενη άκριτα με τη βούληση και τις επιδιώξεις των ΗΠΑ.
Πριν δηλαδή συνεκτιμήσει τις βέβαιες αντιδράσεις της Μόσχας στο εμπάργκο που της έχει επιβληθεί και πριν εξασφαλίσει εναλλακτικές πηγές ενέργειας που θα μπορούσαν να αναπληρώσουν το κενό που θα άφηνε τόσο το ρωσικό φυσικό αέριο όσο και το ρωσικό πετρέλαιο.
Κι έτσι, εκεί που η Δύση επιχειρούσε να στραγγαλίσει οικονομικά τη Ρωσία με τη διακοπή των εμπορικών σχέσεων, στην πράξη βλέπουμε από τη μια τα έσοδα της Ρωσίας από φυσικό αέριο και πετρέλαιο να ενισχύονται κατά 50% γιατί βρήκε άλλες αγορές, αλλά και το ρούβλι να μετατρέπεται σε ένα σκληρό νόμισμα. Η δε Ευρώπη που επέβαλλε το εμπάργκο, τρέχει τώρα και δεν φθάνει γιατί από τη μια κινδυνεύει η βιομηχανική παραγωγή της και από την άλλη η πανάκριβη ενέργεια δεν επαρκεί και υπάρχει ο κίνδυνος οι πολίτες να ξεπαγιάσουν τον επόμενο χειμώνα.
Οι ΗΠΑ βέβαια, στο άρμα των οποίων είναι προσδεδεμένη η Ευρώπη και εκτελεί αναντίρρητα τις εντολές, δεν βλέπω να παθαίνουν κάτι από τα αντίμετρα των Ρώσων γιατί απλά δεν εξαρτώνται ούτε από το φυσικό έριο τους ούτε από το πετρέλαιο τους.
Το πρόβλημα το έχει η Ευρώπη και όλα ξεκινούν από την έλλειψη μιας στιβαρής ηγεσίας που θα ξέρει πότε θα πει όχι και μέχρι που την παίρνει να τραβήξει το σχοινί.
Με ένα άχρωμο και άοσμο Σολτς στη Γερμανία ο οποίος μέσα σε λίγους μήνες κατάφερε να κατρακυλήσει δημοσκοπικά στην τρίτη θέση και με ένα ξεδοντιασμένο Μακρόν μετά τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές ,καταλαβαίνουμε όλοι πως η Ευρωπαϊκή Ένωση δυστυχώς θα άγεται και θα φέρεται και θα διορθώνει το ένα λάθος, με άλλο λάθος.
Με επιτρόπους όπως ο γραφικός εκείνος Μπορέλ που βγήκε και δήλωνε πως τσάκισε τους Ρώσους ολιγάρχες γιατί δεν θα μπορούν πλέον να ψωνίζουν στο Μιλάνο τις ακριβές φίρμες, νομίζω πως δεν γίνεται σοβαρή πολιτική και διπλωματία.
Ούτε οι θεατρινίστικες κινήσεις για την ένταξη με προτεραιότητα της Ουκρανίας στο καθεστώς των προς ένταξη χωρών, σημαίνει απολύτως τίποτα πέρα από φθηνό εντυπωσιασμό. Γιατί όλοι το ξέρουμε πως για να ενταχθεί στο εξής άλλη χώρα στο κλαμπ των 27, θα είναι μια πολύ δύσκολη έως απίθανη υπόθεση.
Το είπε άλλωστε προχθές στη γερμανική Βουλή ο Σολτς πως για να ανοίξει ξανά η ΕΕ σε νέα μέλη, πρέπει πρώτα να καταργηθεί η αρχή της ομοφωνίας και το veto που σήμερα είναι και το μοναδικό όπλο αντίστασης των μικρών έναντι της βούλησης των μεγάλων. Και για την άρση του απαιτείται… ομοφωνία που δεν φαίνεται!
Με άλλα λόγια, η οικονομική θηλιά που ετοίμασε η ευρωπαϊκή ηγεσία για τον Πούτιν, έγινε τελικά βρόχος για όλη την Ευρώπη και τους πολίτες της που καλούνται τώρα να πληρώσουν τον λογαριασμό με ενεργειακή φτώχεια, ακρίβεια, συρρίκνωση του διαθέσιμου εισοδήματος, ύφεση και απώλεια εκατομμυρίων θέσεων εργασίας.
Τόσο καλά τα κατάφεραν οι ηγέτες (λέμε τώρα) της Ευρώπης θέλοντας να δείξουν πυγμή και να προβάλλουν τις ευρωπαϊκές αξίες!