Ο πρώτος γύρος στις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ, έπειτα από ένα θρίλερ, έριξε αυλαία και στον δεύτερο γύρο θα κριθεί εάν θα παραμείνει πρόεδρος ο Νίκος Ανδρουλάκης ή θα αναλάβει ο Χάρης Δούκας. Αντίστοιχα, στον ΣΥΡΙΖΑ, το κομμάτι των εκλογών δεν αποτελεί μια στεριά η οποία διακρίνεται εύκολα μέσα από το φουρτουνιασμένο πέλαγος των εσωκομματικών μαχών και την πάλη σώμα με σώμα των στελεχών του.
Θεωρώ άσκοπο το να ασχοληθώ με το πόσοι ψήφισαν στον πρώτο γύρο των εκλογών του ΠΑΣΟΚ, πόσοι υπολογίζεται ότι θα πάνε στον δεύτερο ή για το εάν φάνηκε ότι οι πολίτες, τελικά, ασχολούνται σοβαρά με την αλλαγή ή μη της ηγεσίας στη Χαριλάου Τρικούπη. Ακριβώς την ίδια θεώρηση έχω και για την όλη κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έτσι κι αλλιώς δείχνει, φευ, να εξαϋλώνεται και να υποχωρεί περαιτέρω από τα ήδη χαμηλά ποσοστά του.
Δεν χρειάζεται να έχεις κάνει κάποια σχετική δημοσκόπηση προκειμένου να διαπιστώσεις ότι οι πολίτες δεν έχουν καμία διάθεση να ασχοληθούν με τις εξαιρετικά δυνατές δονήσεις που ταρακουνούν τα κόμματα στην Ελλάδα, τα οποία -σε κάποιες περιπτώσεις- πνίγονται από τις εσωκομματικές παλινωδίες τους.
Οι άνθρωποι δεν θέλουν να εξαργυρώσουν τις κομματικές ελπίδες τους με 3 ευρώ και να πάνε να ψηφίσουν ίσως τον επόμενο πρωθυπουργό, θέλουν να σταματήσουν να μαθαίνουν για συμμαχίες ανίερες, ομαδούλες, ισχυρά δίκτυα, διαδρομιστές, δολοπλόκους και για κάποιους που κινούνται υπονομευτικά με όραμά τους μια θεσούλα.
Οι κάτοικοι στην Ελλάδα και ειδικά οι ψηφοφόροι της Κεντροαριστεράς παραμένουν θεατές σε όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου. Είναι πρόεδρος ο Ανδρουλάκης, αμφισβητείται, αλλά περνά, τελικά, στον δεύτερο γύρο των εκλογών του ΠΑΣΟΚ. Ο Κασσελάκης ήρθε με τα καλοκαιρινά στην Ελλάδα, είδε φως, μπήκε και πήρε τον ΣΥΡΙΖΑ, τον καθαίρεσαν, αλλά δεν ησύχασαν και τις ώρες που διαβάζετε αυτό το κείμενο οι κλαγγές από τα σπαθιά που έχουν βγει από τα θηκάρια τους στην Κουμουνδούρου δεν λένε να κοπάσουν. Ταυτόχρονα, η απορία πολλών γύρω μας είναι πάνδημη. «Ακόμα και εάν πάρουν, τελικά, τις εκλογές στα κόμματά τους, τι νέο θα μας φέρουν οι Ανδρουλάκης και Κασσελάκης;».
Ο ελληνικός λαός, βλέπετε, έχει απολέσει από μέσα του το μέγα πάθος που τον μετέτρεπε σε μέγα πλήθος άλλων, παλαιότερων εποχών, οι οποίες, αλίμονο, έχουν διαβεί ανεπιστρεπτί. Σήμερα οι άνθρωποι γύρω μας νιώθουν πως η Ελλάδα δεν έχει αντιπολίτευση ισχυρή να αντιπαρατεθεί στην κυβέρνηση ή να της υποδείξει ποιος είναι ο σωστός τρόπος αντιμετώπισης για μια σειρά προβλημάτων που αντιμετωπίζουν – βλέπε ακρίβεια, ανεργία, αίσθημα ασφάλειας, η πορεία της χώρας μας στην ΕΕ, τα ελληνοτουρκικά κ.λπ. κ.λπ.
Οι πολίτες στην Ελλάδα, πέραν ελάχιστων εξαιρέσεων, δεν νοιάζονται για τον επόμενο γύρο στο τάδε κόμμα που προσπαθεί να βρει τα πατήματά του, αλλά να μπορούν να αγοράζουν τον γύρο πιο φθηνά στο σουβλατζίδικο της γειτονιάς τους.
Το ζήτημα δεν είναι εάν θα βγει στο ΠΑΣΟΚ ο «θυμωμένος Νίκος» ή ο νυν δήμαρχος που στον πρώτο γύρο τερμάτισε τέταρτος στην Αθήνα. Το πρόβλημα για τους πολίτες της Ελλάδας δεν είναι το ποιος θα καταφέρει να επιζήσει πολιτικά στον ΣΥΡΙΖΑ και θα γίνει πρόεδρος. Το μείζον θέμα παραμένει – και εδώ και μεγάλο διάστημα είναι ένα: να υπάρξει μια αντιπολίτευση η οποία θα δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα της διαβίωσης των συμπολιτών μας, θα αποτελέσει ένα ανάχωμα στις πολιτικές της κυβέρνησης – η οποία έχει καταφέρει να έχει αντιπολίτευση μόνο μέσα από το ίδιο της το κόμμα!
Το ερώτημα του τίτλου αυτού του κειμένου, λοιπόν, εννοείται ότι είναι ρητορικός και την απάντηση μπορούν να τη δώσουν όχι μόνο λαίμαργοι δειπνοσοφιστές, αλλά οι καθημερινοί άνθρωποι που έχουν πολλές, καθημερινές δυσκολίες στη ζωή τους. Οι οποίοι δεν έχουν πρόβλημα να παρακολουθήσουν τα αποτελέσματα των εσωκομματικών εκλογών τρώγοντας γύρο -σαν να βλέπουν ποδοσφαιρικό αγώνα- αλλά, διάολε, να ήταν φθηνότερος…