Η είδηση είναι γνωστή: Εκτεταμένες καταστροφές προκάλεσαν άγνωστοι στο κτίριο του Τμήματος Βιολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ), στον χώρο στον οποίο τη Μεγάλη Εβδομάδα ολοκληρώθηκε η πρώτη φάση των εργασιών κατασκευής βιβλιοθήκης. Εκεί, δηλαδή, όπου στεγαζόταν για 34 χρόνια η αποκαλούμενη κατάληψη «Στέκι στο Βιολογικό». Κρατώντας βαριοπούλες, δεκάδες άτομα κινήθηκαν μαζικά προς τον χώρο και άρχισαν να… γκρεμίζουν τους τοίχους.
Λίγες ημέρες μετά, πάντα στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, κουκουλοφόροι επιτέθηκαν με πέτρες, μάρμαρα, ακόμη και πυροσβεστήρες, στους αστυνομικούς που περιφρουρούσαν τις εργασίες, με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν σοβαρά επεισόδια με χρήση χημικών και κρότου λάμψης. Αργότερα, ομάδα ατόμων δεν δίστασε να κινηθεί και προς το κτήριο Διοίκησης του ΑΠΘ, να σπάσει τα προστατευτικά ρολά που ήταν κατεβασμένα για λόγους ασφαλείας και τα τζάμια της εισόδου και στη συνέχεια να «μπουκάρουν» στον εσωτερικό χώρο, φορώντας κράνη και full face στο πρόσωπο.
Μετά, όμως, ήρθαν τα ραβασάκια του ΕΝΦΙΑ και ξεκίνησε ο τσακωμός στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για το αν ήρθε όντως μειωμένος, με κάποιους να βρίζουν θεούς και δαίμονες επειδή τους αυξήθηκε και άλλους να τους θυμίζουν ότι γκρινιάζουν για ένα μέτρο το οποίο (δεν) καταργήθηκε επί ΣΥΡΙΖΑ. Και κάπως έτσι, εν πολλοίς, το θέμα με τη βιβλιοθήκη στο ΑΠΘ έμεινε πίσω στην επικαιρότητα.
Η καταστροφή μιας βιβλιοθήκης αποτελεί ένα γεγονός το οποίο πρέπει να περάσει στη λήθη των πολιτών οι οποίοι παρακολουθούν τους βομβαρδισμούς στην Ουκρανία, την υπόθεση Πισπιρίγκου, τον «Μπάμπη τον πιλότο», το έγκλημα στον στενό δρόμο της Μονεμβασίας ή τα υπόλοιπα νέα στα δελτία ειδήσεων;
Προφανώς και το ερώτημα είναι ρητορικό, σαν αυτά που γεννιούνται, δίχως αξιολογική σειρά, από την υπόθεση της βιβλιοθήκης: Γιατί κανείς δεν έκανε τίποτα, επί 3 δεκαετίες για την κατάληψη; Πώς αντιδρά το φοιτητικό κίνημα; Τι μπορούμε να περιμένουμε από νέους που βανδαλίζουν τον ιερό χώρο ενός Πανεπιστημίου; Πόσο λογικό είναι, σε μια ευνομούμενη πολιτεία, αν οι εργασίες κατασκευής μιας βιβλιοθήκης γίνονται υπό τη διαρκή παρουσία αστυνομικών δυνάμεων;
Οι απαντήσεις σε όλα τα παραπάνω έρχονται από τους βαθύτατους συμβολισμούς οι οποίοι θα έπρεπε να τα συνοδεύουν, τα οποία, τελικά, είναι εύκολο να ξεχαστούν και να «καπελωθούν» από την εξέλιξη της επικαιρότητας.
Η Χιλιανή συγγραφέας Ιζαμπέλ Αλιέντε θεωρεί ότι «μια βιβλιοθήκη κατοικείται από πνεύματα που βγαίνουν από τις σελίδες τη νύχτα». Φυσικά, δεν είχε στο μυαλό της κάποιες «σκιές» που βγαίνουν μέσα στο σκοτάδι και μπορούν να καταστρέψουν μια βιβλιοθήκη, γκρεμίζοντάς τη, χωρίς ίχνος πνεύματος στο κεφάλι τους.
Λογικά, στην Ελλάδα -όπου ο ΕΝΦΙΑ είναι πιο σημαντικός από έναν ναό γνώσης που συλήθηκε– συμβαίνει αυτό που είχε διατυπώσει ο Γάλλος συγγραφέας Βίκτωρ Ουγκώ: «Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν μια βιβλιοθήκη, όπως οι ευνούχοι έχουν ένα χαρέμι».
Και, αλήθεια, πόσο ΕΝΦΙΑ πληρώνει ένα χαρέμι;