Μερικές σκέψεις σχετικά με το νομοσχέδιο που κατέθεσε η κυβέρνηση για τη δημόσια υγεία, το οποίο έρχεται προτού καλά-καλά τελειώσει η μεγαλύτερη πανδημία της σύγχρονης ιστορίας. Πρώτα απ’ όλα, δεν κατάλαβα γιατί τόση… σπουδή και ακόμα περισσότερο τόσο μεγάλη συζήτηση για την περίφημη υπόθεση της επαναφοράς του θεσμού της εργασίας -εν μέρει- των γιατρών του Δημοσίου στον ιδιωτικό τομέα
Οι μεν ιδιώτες γιατροί διαμαρτύρονται γιατί οι συνάδελφοί τους του Δημοσίου θα… τους φάνε τη δουλειά, αφού θα μεταφέρουν «πελάτες» από τα δημόσια νοσοκομεία στα ιδιωτικά.
Η αντιπολίτευση… φωνάζει ότι καταστρέφεται ο δημόσιος χαρακτήρας του ΕΣΥ, αλλά γιατί άραγε, αφού οι «δημόσιοι γιατροί» πάνε και στον ιδιωτικό τομέα και όχι οι ιδιώτες στο Δημόσιο. Και η κυβέρνηση θεσπίζει έναν νέο κανόνα, ο οποίος είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι θα αποτύχει… Σιγά μην πάει ο γιατρός του Δημοσίου να ανοίξει βιβλία και στοιχεία στην Εφορία. Στο παρελθόν, πάντως (επί κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Μητσοτάκη), ούτε το 10% των γιατρών του Δημοσίου δεν το είχε κάνει όταν είχε επιτραπεί.
Βασικά, αν ρωτήσεις σήμερα ανθρώπους που γνωρίζουν τη δημόσια υγεία για τον θεσμό αυτό θα σου απαντήσουν ότι υπάρχουν πολύ σοβαρότερα θέματα να αντιμετωπίσει το ΕΣΥ από την part time εργασία των γιατρών του Δημοσίου στον ιδιωτικό τομέα. Το σύστημα είναι εξουθενωμένο και οι γιατροί εξαντλημένοι από την πανδημία, οι μισθοί είναι το λιγότερο προσβλητικοί (για γιατρούς), ενώ δύο χρόνια τώρα η κυβέρνηση… έβρεχε λεφτά από παντού, αλλά το ΕΣΥ κρατούσε ομπρέλα.
Αγνωστο γιατί και πώς το έκανε αυτό το λάθος το Μέγαρο Μαξίμου. Οι ίδιοι άνθρωποι που ασχολούνται χρόνια ή είναι μέρος της δημόσιας υγείας γνωρίζουν ότι για τα νοσοκομεία ισχύει κάτι σαν εκείνο το σλόγκαν της χούντας «Κάθε πόλη και στάδιο, κάθε χωριό και γυμναστήριο».
Εχουμε εκατοντάδες νοσοκομεία σε όλη τη χώρα, χωρίς όμως γιατρούς και υλικοτεχνικές υποδομές, αλλά δεν μπορούμε ούτε να τα συγχωνεύσουμε για να λειτουργούν αποτελεσματικά, ούτε και βεβαίως να προσλάβουμε μερικές χιλιάδες ακόμα γιατρούς. Και να θέλαμε βέβαια, πολύ αμφιβάλλω ότι θα βρίσκαμε με 1.300 ευρώ (μαζί με τις εφημερίες) που παίρνουν μισθό άνθρωποι που έχουν σπουδάσει και δουλέψει μια 15ετία. Τώρα μάλιστα προεκλογικά, το μόνο που αποκλείεται είναι να συνενωθούν νοσοκομεία. Φυσικά, για Συμπράξεις Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ), πέραν των λίγων τέτοιων συμφωνιών, ούτε λόγος να γίνεται.
Δεν καταλαβαίνω γιατί στ’ αλήθεια είναι λάθος, αφού πληρώνεις κανονικά ασφαλιστικές εισφορές στο Δημόσιο, να μην μπορείς να εξυπηρετείσαι και στα ιδιωτικά νοσοκομεία, όπως γίνεται σε ολόκληρη σχεδόν την Ευρώπη; Απτό παράδειγμα όπου συμβαίνει κατά κόρον είναι η Γαλλία, που… πιο σοσιαλιστική ευρωπαϊκή χώρα δεν γίνεται. Και φυσικά η περίθαλψη ανά ασθενή κοστίζει πολύ λιγότερο για τον δημόσιο ασφαλιστικό φορέα (ΕΟΠΥΥ) όταν αυτή γίνεται σε ιδιωτικό νοσοκομείο απ’ ό,τι σε δημόσιο.
Γενικώς μετά την πανδημία στο θέμα της Υγείας έχουν αναθεωρηθεί πολλές αντιλήψεις, αυτό είναι αλήθεια, και ασφαλώς έχει αναδειχθεί ο ρόλος του κράτους στη δημόσια υγεία. Οχι όμως έτσι όπως φαίνεται να την εννοούμε στην Ελλάδα. Και πάντως όχι μ’ έναν νόμο και μάλιστα προεκλογικά. Ας περιμένουν καλύτερα την επόμενη θητεία να κάνουν κάτι ριζικό.