Μπορεί τα τεκταινόμενα στην αντιπολίτευση να έχουν το χάζι τους και να προκαλούν πολλές φορές θυμηδία, εν τούτοις όλο αυτό το σκηνικό σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να μας αποσπά επί μακρόν την προσοχή, από την σκληρή πραγματικότητα και τα προβλήματα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε στην καθημερινότητα μας.
Ούτε μπορούν να εξωραΐσουν την εικόνα της κυβέρνησης και τα «μη πεπραγμένα» της, με τη λογική του μικρότερου κακού. Κι αυτό γιατί είναι παγκοίνως διαπιστωμένο πως η κυβέρνηση παρότι έχει άπλετο χρόνο για να κάνει αυτά που είχε υποσχεθεί προεκλογικά και πάνω της στηρίχτηκαν πολλές ελπίδες για να διορθώσει μικρά και απλά καθημερινά προβλήματα των πολιτών,
εν τούτοις παρότι έχουν περάσει πέντε και πλέον χρόνια ακόμα φοβάται -για άγνωστο λόγο- να σπάσει αυγά. Κι αν όχι αυτή , τότε ποιος;
Για παράδειγμα αναρωτιόμαστε τι φοβάται να επιβάλλει την τάξη και να εφαρμόσει τους νόμους που η ίδια ψήφισε. Ποιος την εμποδίζει να εξαπολύσει ένα ανελέητο κυνήγι στο λεγόμενο μικροέγκλημα με τους διαρρήκτες που τείνει να γίνει γάγγραινα. Πόσο δύσκολο είναι να χώσει μέσα αυτές της συμμορίες που κατά κύριο λόγο είναι Ρομά και όχι από τη μια να τους πιάνουν
οι αστυνομικοί και από την άλλη τους αφήνουν οι δικαστές ελεύθερους με περιοριστικούς όρους, για να κάνουν την επομένη ακριβώς τα ίδια και να σπέρνουν πανικό σε όλες τις γειτονιές της Αθήνας.
Φταίνε οι δικαστές ή οι νόμοι που έχουν θεσπιστεί και καλούνται να εφαρμόσουν; Είναι σαφές πως κάτι στραβό υπάρχει κι είναι η κυβέρνηση που πρέπει να το διορθώσει άμεσα. Αλήθεια, πριν μερικές μέρες είδαμε θριαμβευτικές ανακοινώσεις της αστυνομίας για μια πολυπληθή συμμορία που ρήμαζε σπίτια σε όλη την Αττική. Μήπως να μαθαίναμε και πόσοι απ’ αυτούς προφυλακίστηκαν και πόσοι αφέθηκαν ελεύθεροι και για ποιους λόγους;
Ποιόν φοβάται η κυβέρνηση και επί πέντε χρόνια ενώ το είχε υποσχεθεί, δεν τοποθετεί τις 1.000 κάμερες στους δρόμους που θα βλέπουν σε πραγματικό χρόνο τους παραβάτες στους αδιάβατους δρόμους και θα επιβάλλουν τα πρόστιμα σε πραγματικό χρόνο κατευθείαν στην ΑΑΔΕ;
Γιατί φθάσαμε μετά από πέντε χρόνια και παρά τη δεδηλωμένη βούληση, το θέμα να σέρνεται σε διάφορες επιτροπές και ανεξάρτητες αρχές που τάχαμου μελετούν ενδεχόμενα παραβίασης των προσωπικών δεδομένων; Λες κι αυτό είναι το πρόβλημα μας ως κοινωνία. Εμείς είμαστε σούπερ ευαίσθητοι σε θέματα ελευθερίας ενώ όλες οι άλλες χώρες στον Δυτικό κόσμο που εφαρμόζουν τέτοια συστήματα ελέγχου της παραβατικότητας, είναι ανάλγητοι και καταπατούν τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών τους; Γιατί τα ακούμε κι αυτό από
διάφορους αργόσχολους δικαιωματιστές.
Γιατί είναι τόσο δύσκολο να πιάσουν τα κυκλώματα που κλέβουν καλώδια και χαλκοσωλήνες από τις σιδηροδρομικές γραμμές και βάζουν σε κίνδυνο την ασφάλεια των επιβατών των τραίνων; Υπάρχουν μήπως αντιδράσεις και από ποιους; Κι αν δεν υπάρχουν, λέω με το φτωχό μου το μυαλό, πόσο δύσκολο είναι να βρουν που πάει αυτό το κλεμμένο δημόσιο υλικό; Σε κάποιο χυτήριο; Σε κάποια μάντρα που μαζεύει τέτοια υλικά; Μιας ημέρας έρευνα και θα βρεθούν οι κλεπταποδόχοι. Δεν είναι δα και κάποιο πολύπλοκο και δαιδαλώδες εγκληματικό σύστημα.
Γιατί είναι τόσο δύσκολο να βγάλουν επιτέλους τροχονόμους στους δρόμους που όλο υπόσχονται αλλά ποτέ δεν βλέπουμε, να βοηθήσει στη βελτίωση της κυκλοφορίας των οχημάτων; Έχουμε 50.000 αστυνομικούς τους περισσότερους αναλογικά με τον πληθυσμό μας σε όλη της Ευρώπη. Τι κάνουν όλοι αυτοί όταν η εγκληματικότητα οργιάζει, δεν τους βλέπουμε στις γειτονιές, στους δρόμους, δεν κόβουν κλήσεις σε καραμπινάτες παραβάσεις παρκαρίσματος που δυσκολεύουν όλους τους υπόλοιπους πολίτες;
Είναι όργανα της τάξεως και της επιβολής του νόμου ή χαμηλόμισθοι δημόσιοι υπάλληλοι που λουφάζουν στα γραφεία και εφαρμόζουν το Σοβιετικό δόγμα, «αυτοί κάνουν πως μας πληρώνουν και μείς κάνουμε πως δουλεύουμε»;
Στην πρώτη τετραετία ψηφίστηκε νόμος για δημιουργία πανεπιστημιακής αστυνομίας, προκηρύχθηκε διαγωνισμός, προσλήφθηκαν και εκπαιδεύτηκαν πάνω από 1.000 άτομα και έκτοτε εξαφανίστηκαν ή απορροφήθηκαν σε θέσεις γραφείων στην αστυνομία. Η κατάσταση στα πανεπιστήμια παραμένει ως είχε, μπαίνουν και βγαίνουν όποιοι θέλουν, οι παραβατικές συμπεριφορές καθημερινό φαινόμενο μέσα στα πανεπιστήμια, οι βία στους ίδιους τους καθηγητές συχνότατο φαινόμενο αλλά πλέον κανείς δεν μιλά και οι υποσχέσεις έχουν ξεχαστεί από τους κυβερνώντες αλλά προφανώς όχι από τους πολίτες.
Και να πει κανείς πως η κυβέρνηση τώρα είναι απασχολημένη γιατί έχει άλλα μεγαλεπήβολα οράματα για τον εκσυγχρονισμό της χώρας, θα το καταλάβαινα. Όταν όμως και η ίδια με κάθε ευκαιρία μας τονίζει την απόφαση της να πέσει με τα μούτρα στα προβλήματα της καθημερινότητας, απορώ πότε επιτέλους θα δούμε χειροπιαστά αποτελέσματα.
Και το γεγονός πως αυτή την περίοδο δεν έχουμε αντιπολίτευση να στριμώχνει με τις παρεμβάσεις της την κυβέρνηση, αυτό δεν αποσείει τις ευθύνες της. Και στο κάτω -κάτω στους πολίτες πρέπει να αναφέρεται πρωτίστως γιατί αυτοί νοιώθουν απογοητευμένοι και το δείχνουν τόσο στις δημοσκοπήσεις όσο και στις ευρωεκλογές του καλοκαιριού.
Μια γενική δυσανεξία στο πολιτικό σύστημα κι αυτό δεν προοιωνίζει κανένα καλό για όλους μας αλλά και την ίδια τη Δημοκρατία μας που κατάντησε Δημοκρατία της ασυδοσίας.