Είναι άλλη μια ιστορία που δένει κόμπο το στομάχι, μας οδηγεί σε αφωνία, ενώ μένουμε έκπληκτοι μπροστά σε όλες αυτές τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες που κουβαλάει η επικαιρότητα ανάμεσα σε πλαφόν φυσικού αερίου, ενεργειακή κρίση και ακρίβεια.
Ένας νορμάλ ανθρώπινος νους προφανώς και δεν μπορεί να συλλάβει όλα αυτά που έχουν συμβεί, με όλες τις φιγούρες οι οποίες αποτελούν το φόντο ενός κακουργήματος που έχει ως αρνητικό πρωταγωνιστή ένα παιδί. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, δυστυχώς δεν αποτελεί τη μοναδική περίπτωση.
Γύρω μας υπάρχουν πολλές περιπτώσεις οι οποίες έχουν διαπραχθεί με την ίδια θηριωδία, έχοντας «σκοτώσει» πολλές ψυχές – ανηλίκων, αλλά και ενηλίκων. Θεωρήστε το δεδομένο πως στη δίπλα πόρτα της πολυκατοικίας μας πιθανώς να υπάρχει μια αντίστοιχη περίπτωση σαν αυτή του Κολωνού, με το ίδιο αρρωστημένο σενάριο και άλλη διανομή ρόλων. Ένας ευυπόληπτος πολίτης, υπεράνω κάθε υποψίας, διαθέτοντας μια εξέχουσα κοινωνική θέση και διατηρώντας επαφές με την πολιτειακή και την πολιτική ηγεσία, βγάζει τις άρρωστες ορέξεις του σε ένα παιδάκι – και το εκδίδει, κιόλας, για να έχει και χρηματικό όφελος. Ή σε κάποια / κάποιον ενήλικα, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή συναίνεση από τη μεριά του. Αυτός είναι ο ορισμός του βιαστή, άλλωστε…
Γύρω μας υπάρχουν πολλές περιπτώσεις θυμάτων που υποφέρουν καθημερινά, σωματικά και ψυχικά, που αντικρίζουν μόνα τους τις μελανιές στο σώμα τους και η απόγνωσή τους για όσα περνούν γίνεται ένας λυγμός που τους καίει στο στέρνο. Τα θύματα στον περίγυρό μας είναι περισσότερα από τους βιαστές, αφού αυτά τα κτήνη δεν περιορίζουν την εγκληματική δράση τους σε ένα πρόσωπο, αλλά βιάζουν όσες περισσότερες ζωές μπορούν.
Τα θύματα πολύ δύσκολα μπορούν να πάνε, για χίλιους διαφορετικούς λόγους, να καταγγείλουν κάποιον που ασέλγησε εις βάρος τους, επειδή αυτό θέλει μια δύναμη που ο κάθε ένας αλήτης από αυτούς τους την έχει απομυζήσει. Ταυτόχρονα, τα θύματα νιώθουν απροστάτευτα σε μια κοινωνία στην οποία, εάν προσφύγουν στη Δικαιοσύνη, δεν θα βρουν το δίκιο τους ποτέ ή, έστω, θα καθυστερήσει πολλά χρόνια. Δεκαετίες. Η ποινή των ισοβίων στην Ελλάδα είναι τα 18 χρόνια, ενώ ταυτόχρονα, κάποιο κάθαρμα που έχει διαπράξει το αδίκημα του βιασμού, μπορεί, υπό όρους και συνθήκες να κυκλοφορεί και πάλι ανάμεσα στην κοινωνία και να είναι «φερόμενος βιαστής», αφού δεν υπάρχει απόφαση δικαστηρίου. Βλέπετε, στην Ελλάδα, ελλοχεύουν πάντα τα ακραία όρια της αρνησιδικίας, με περιπτώσεις εξωπραγματικές.
Η έκφραση «υπάρχουν μεγάλες καθυστερήσεις στην έκδοση δικαστικών αποφάσεων και εισαγγελικών ενεργειών», είναι εξαιρετικά μικρή για να περιγράψει την κωλυσιεργία απονομής ποινής, που φτάνει και τα… 19 χρόνια! Δεν είναι λάθος typing, υπάρχουν άπειρες περιπτώσεις στη χώρα μας όπου δικαστές τρέφονται με εκκρεμείς υποθέσεις οι οποίες δεν θα βγάλουν ποτέ απόφαση η οποία να δικαιώνει τα θύματα. Για την ακρίβεια, καμία απόφαση, αφού δεν θα γίνει ποτέ, καμία δίκη. Ναι, κάποιοι από αυτούς τους δικαστικούς λειτουργούς τούς έχουν παύσει από τα καθήκοντά τους, αλλά τους έχουν τοποθετήσει σε άλλες θέσεις του Δημοσίου – επειδή, λογικά, τέτοιους υπαλλήλους, που συνοψίζουν όλη την παθογένεια που υπάρχει σε κρατικά γραφεία, δεν θες να τους χάσεις.
Κάπως έτσι τα θύματα παραμένουν σιωπηλά και κάθε βράδυ βλέπουν εφιάλτες από όσα πέρασαν, προσπαθώντας να πάνε τις ζωές τους παρακάτω, με τις μνήμες τους για πάντα λαβωμένες. Κάποια στιγμή, λοιπόν, πρέπει να αγκαλιάσουμε τα θύματα, αφού αποκαλύψουμε ποια είναι και αφού τους δώσουμε τα εχέγγυα πως, πια, δεν θα βρεθεί κανένας να βιάσει το κορμί τους, δεν θα υπάρξει κανένας να μαγαρίσει τις ψυχές τους είτε αυτός είναι αστυνομικός, δικαστικός, ιατροδικαστής – βάλτε εσείς όποιο επάγγελμα θέλετε.
Τα θύματα είναι πολλά γύρω μας και αμίλητα ζητούν και αξίζουν δικαίωση, όπου μόνο ο δικαστικός πολιτισμός μας μπορεί να προσφέρει. Και όσο αυτό δεν γίνεται, θα υπάρχουν δάκρυα που θα πέφτουν πάνω σε μαξιλάρια και οιμωγές ανθρώπων που θα κάνουν γκελ σε τοίχους δωματίων, δίχως καμία παρηγοριά…