Για το «ναυάγιο» της διεξαγωγής μιας πολιτικής συζήτησης μεταξύ αρχηγών παρατάξεων που διεκδικούν να εκφράσουν τον ελληνικό λαό, η αποτυχία ανήκει συνολικά στο πολιτικό σύστημα και στο πολιτικό προσωπικό της χώρας. Δεν επιμερίζεται, δεν αποδίδεται στον έναν ή στον άλλον, δεν μπορεί να μπει στο ζύγι. Εκθέτει όλους ανεξαιρέτως και δείχνει ότι κάτι πρέπει να αλλάξει σε αυτην τη χώρα επειγόντως.
Δεν αξιολογώ την σημασία που μπορεί να έχει ή δεν έχει η διεξαγωγή ενός debate. Δεν με νοιάζει γιατί ο ένας ήθελε «μόνος του» με τον άλλον, ή «με «όλους μαζί» κλπ. Δεν πρέπει να απασχολούν κανέναν τα «θέλω» και «δεν θέλω» ή τα ψυχολογικά του καθενός τους.
Είναι ντροπή που δεν βρήκαν μία μέρα του Θεού, λίγο πιο πριν ή λίγο πιο μετά, για να βρεθούν και να κάνουν το καθήκον τους. Κυρίως όμως, δεν είναι δουλειά του Πολίτη να τους λύσει το πρόβλημα και να τους βρει αυτός την ημέρα που θα κάνουν debate.
Ο κόσμος έχει τα δικά του προβλήματα να λύσει: υγείας, οικονομικά, προσωπικά, οικογενειακά, επαγγελματικά, κοινωνικά. Αυτά, οι αρχηγοί δεν θα έρθουν να μας τα λύσουν στο σπίτι του καθενός μας. Εμείς γιατί πρέπει να ασχοληθούμε με το δικό τους «πρόβλημα»;
Το «πρόβλημα» όμως είναι ότι (μας) δημιουργούν προβλήματα, αντί να λύνουν τα προβλήματα. Τα «κοινά» προβλήματα εννοώ. Τα κοινά προβλήματα όλων των Ελλήνων. Χωρίς μεροληψίες, εύνοιες ή αδικίες.
Αντ’ αυτού, λες και λύθηκαν τα πραγματικά προβλήματα, ανακάλυψαν και νέα! Δεν βρίσκουν δυο-τρεις ώρες να μιλήσουν στην τηλεόραση.
Για να πάνε στη Βουλή -όταν πηγαίνουν- θέλουν ιδιαίτερη πρόσκληση; Αν ο Πρόεδρος τη Δημοκρατίας συγκαλούσε μια Έκτακτη Σύνοδο των Αρχηγών, τα ίδια θα του λέγανε; Δεν προλαβαίνουμε, δεν βρίσκω αεροπλάνο ή ταξί για να έρθω; Λες και δεν ανοίγουν πάντα όλοι δρόμοι για να πάνε αυτοί όπου θέλουν –ενώ ο λαουτζίκος που μποτιλιάρεται χάνει τις ώρες του στα αμάξια.
Είναι ντροπή για τη χώρα μας. Είναι ντροπή για αυτούς που «δεν μπορούν» ούτε αυτό να κανονίσουν.
Αυτά τα θέματα είναι «λυμένα» από τότε που η Διακομματική Επιτροπή είχε διαμορφώσει τους όρους των τηλεμαχιών. Αν δεν τους άρεσαν, στο χέρι τους ήταν εδώ και πολλά χρόνια για να τα αλλάξουν. Τελευταία στιγμή, ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του. Να πιστέψουμε ότι θέλουν να λύσουν το πρόβλημα; Να υποθέσω ότι θέλουν διακαώς να απευθυνθούν στον ελληνικό λαό;
Μήπως φταίει ο λαός που δεν τα βρίσκουν; Μήπως ο λαός πρέπει να έχει «άποψη» και για αυτό; Εδώ δεν του στέλνουν ενημερωτικά σημειώματα για τις νέες συντάξεις από τον Δεκέμβριο του 2018 για να ξέρει τι του γίνεται, αλλά οφείλει να πάρει «θέση» και να κατηγορήσει ή να επικροτήσει την «θέση» του ενός ή του άλλου;
Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά. Είναι κούφια λόγια και «σανός», όπως και τόσα άλλα.
Όπως με τα Μνημόνια. Όπως με τα μέτρα. Όπως με τα δημοψηφίσματα. Όπως με τις πυρκαγιές. Όπως με τα σκάνδαλα. Όπως με τα εθνικά θέματα. Πάντα «φταίνε οι άλλοι». Φταίνε-δεν φταίνε όμως, δουλειά δεν γίνεται έτσι.
Τα έχει πληρώσει ο ελληνικός λαός όλα αυτά τα παιχνιδάκια. Και αυτό πρέπει να σταματήσει:
1ον) ο κόσμος να μην «τσιμπάει»
2ον) ο κόσμος να απαιτεί συνεννόηση για το κοινό συμφέρον, όχι του ενός ή του άλλου.
3ον) να τους πιάσει «από το αυτί» ο Ανώτατος Πολιτειακός Άρχοντας.
«Στο όνομα του ελληνικού λαού» -όπως πάντα- αυτό το «ναυάγιο» πρέπει να είναι το τελευταίο. Γιατί και το «ναυάγιο» αυτό γίνεται «στο όνομα του λαού». Αν δεν σοβαρευτούν τουλάχιστον σε ένα θέμα, για να καθίσουν και να το λύσουν, πώς θα λύσουν και κανένα (άλλο) σοβαρό θέμα σε αυτήν τη χώρα; Αυτή είναι η δουλειά τους, στο κάτω-κάτω. Δεν ζητάει κανείς να μας βρει «γαμπρό», απλώς να λύσουν τα κοινά προβλήματα. Τα προβλήματα τα ξέρουμε, η δουλειά τους είναι να βρίσκουν λύσεις, όχι να κάνουν πως τσακώνονται περί όνου σκιάς.