Μπορεί η ατζέντα στον δημόσιο διάλογο να καθορίζεται τις τελευταίες μέρες από την αντιπολίτευση, με το παγιωμένο θέμα των Τεμπών από τη μια και από τα φάλτσα του ανασχηματισμού από την άλλη, εν τούτοις αυτά δεν είναι τα μοναδικά προβλήματα της κοινωνίας, η οποία έχει απαιτήσεις από την κυβέρνηση να ανασκουμπωθεί. Και όχι μόνο στα λόγια και στις γενικές οδηγίες προς τους υπουργούς, αλλά με επιτάχυνση του κυβερνητικού έργου με μεταρρυθμίσεις και λύσεις σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής που έχουν να κάνουν με την ποιότητα ζωής των πολιτών. Και πρέπει να γίνει αντιληπτό πως η περίοδος ανοχής έχει παρέλθει προ πολλού. Τώρα και το παραμικρό πρόβλημα μεγεθύνεται και προστίθεται στα άλλα, δημιουργώντας ένα όγκο δυσφορίας και διαμόρφωσης μιας γενικής αντίληψης πως τελικά «κι αυτοί μας κοροϊδεύουν».
Για παράδειγμα, ένα λεωφορείο που πήρε ξαφνικά φωτιά την περασμένη Κυριακή στην Πλατεία της Νέας Πεντέλης, ενδεχομένως σε άλλες εποχές να περνούσε στα ψιλά. Τώρα όμως η άμεση εξήγηση που δίνουν οι πολίτες, είναι πως όλα έχουν διαλυθεί και το ανάθεμα πέφτει κατευθείαν στην κυβέρνηση και δεν της δίνουν κανένα ελαφρυντικό, επειδή το τελευταίο διάστημα εντάσσει στο στόλο των αστικών συγκοινωνιών, δεκάδες νέα ηλεκτρικά λεωφορεία. Αυτό θεωρείται από την κοινωνία αυτονόητη υποχρέωση του κράτους αλλά από την άλλη υπογραμμίζουν και την αυτονόητη υποχρέωση να κινούνται με ασφάλεια και τα παλιάς τεχνολογίας οχήματα που βρίσκονται ακόμα στους δρόμους.
Σε άλλο χρόνο, οι καθυστερήσεις στην καταβολή στους δικαιούχους, των αποζημιώσεων από φυσικές καταστροφές, θα συνοδεύονταν από διαχειρίσιμες γκρίνιες. Σήμερα όμως αυτές μετατρέπονται σε οργή και γίνεται λόγος για κοροϊδία. Τρανό παράδειγμα οι σεισμοπαθείς προ τετραετίας στο Αρκαλοχώρι της Κρήτης που ακόμα περιμένουν τις αποζημιώσεις και τις τεχνικές διαδικασίες για την ανακατασκευή των σπιτιών τους και πολλοί εξ αυτών παραμένουν ακόμα σε κοντέινερς ενώ οι τράπεζες τους στρέφουν την πλάτη στα άτοκα δάνεια που τους είχε υποσχεθεί η κυβέρνηση. Οι διαβεβαιώσεις που είχαν δοθεί τότε, ήταν για ταχείες διαδικασίες και αμέριστη συμπαράσταση από την πολιτεία, η οποία όμως παραμένει ακόμα το ζητούμενο. Όπως ζητούμενο παραμένει και η απτή συμπαράσταση στους πληγέντες από άλλες φυσικές καταστροφές όπως του Ντάνιελ ή των περυσινών καταστροφικών πυρκαγιών στην Αττική και αλλού.
Και να πει κανείς πως δεν υπάρχουν λεφτά και πως τα ταμεία είναι άδεια όπως στην εποχή των μνημονίων, πάει κι έρχεται. Όμως τώρα και λεφτά υπάρχουν και τα κονδύλια έχουν προϋπολογισθεί. Άρα τι φταίει; Η κρατική ραστώνη, η γραφειοκρατία και η ελλιπής εγρήγορση και μέριμνα από την πολιτική ηγεσία. Και δεν χρειάζεται να μπούμε καν στο μέγα θέμα των σιδηροδρόμων γιατί εκεί κυριολεκτικά θα χαθούμε, στην τυπολατρία και την ευθυνοφοβία των υπηρεσιακών παραγόντων και των πολιτικών τους προϊσταμένων.
Ή στους 600 νεκρούς και χιλιάδες σοβαρούς τραυματισμούς που μετράμε κάθε χρόνο στους ελληνικούς δρόμους αλλά βολευόμαστε να δικαιολογούμε το κάθε δυστύχημα σε υπαιτιότητα των οδηγών. Λες και δεν υπάρχουν ευθύνες στο κράτος για την κατάσταση των δρόμων, για την έλλειψη σοβαρών ελέγχων στις ανανεώσεις διπλωμάτων υπέργηρων οδηγών, αν υπάρχει σοβαρή και αποτρεπτική τιμωρία για τους μεθυσμένους οδηγούς, αν γίνεται έλεγχος τήρησης των ορίων ταχύτητας από την ανύπαρκτη τροχαία και τόσα άλλα. Λες και δεν υπάρχουν ευθύνες των αστυνομικών αρχών για τις καταλήψεις διαβάσεων και πεζοδρομίων από ασυνείδητους οδηγούς που κάνουν μαρτύριο της ζωή των πεζών και κυρίως των ατόμων με ειδικές ανάγκες. Δεν είναι μόνο η έλλειψη παιδείας των Ελλήνων, είναι και η ατιμωρησία για την οποία ευθύνονται και οι πολιτικές ηγεσίες.
Καλές και επικοινωνιακές οι επισκέψεις του πρωθυπουργού σε υπουργεία που θεωρεί πως έχουν πρωτεύοντα ρόλο υπό τη διαμορφωθείσα επικαιρότητα, όμως δεν πρέπει να παραβλέπονται τα χιλιάδες μικρά αλλά σημαντικά για τις ζωές μας, προβλήματα καθημερινότητας. Γιατί, τελικά, καλύτερα δυσάρεστοι από την εφαρμογή των νόμων, παρά δυσάρεστοι για την απραξία των οργάνων του κράτους που πληρώνουμε με τους φόρους μας. Και όπως μου έλεγε φίλος που ζει χρόνια στο εξωτερικό, ξέρεις γιατί στις χώρες αυτές της λεγόμενης αναπτυγμένης Δύσης, οι πολίτες δεν διαμαρτύρονται για τους φόρους που πληρώνουν, όσο υψηλοί κι αν είναι; Γιατί βλέπουν πως αυτοί οι φόροι πιάνουν τόπο και έχουν ανταποδοτικότητα στην κοινωνία μέσα από την υποδειγματική λειτουργία των κρατικών υπηρεσιών και των υποδομών που φτιάχνονται και εκσυγχρονίζονται διαρκώς. Αυτό θα μπορούσε να το ισχυριστεί κανείς σε αυτή τη χώρα;