Μέχρι τις 9 Ιουνίου, που είναι οι Ευρωεκλογές, επιτρέπεται ο πολιτικός χαβαλές. Μπορεί ο καθένας να υπόσχεται, να εξαγγέλλει και να οραματίζεται ό,τι του κατεβαίνει στο κεφάλι ή ό,τι τον βολεύει, χωρίς κόστος. Στις 26 Ιουνίου όμως τα κεφάλια μπαίνουν μέσα και προσγειωνόμαστε στην πραγματικότητα, γιατί στις 26 Ιουνίου η Κομισιόν θα παρουσιάσει σε κάθε χώρα-μέλος τη δημοσιονομική συνταγή που πρέπει να ακολουθήσει την επόμενη τετραετία. Μια συνταγή προσαρμοσμένη στους νέους δημοσιονομικούς κανόνες που αναθεωρούν το σύμφωνο σταθερότητας του 1997 και θεωρείται ότι ανταποκρίνονται καλύτερα στις ιδιαιτερότητες και τις ανάγκες της κάθε οικονομίας με έμφαση στο δημόσιο χρέος. Ουσιαστικά η ΕΕ ορίζει για κάθε χώρα συγκεκριμένους δημοσιονομικούς στόχους και ταυτόχρονα εισάγει ένα νέο κριτήριο που αφορά την αύξηση των καθαρών πρωτογενών δαπανών.
Οι νέοι επικαιροποιημένοι δημοσιονομικοί κανόνες εγκρίθηκαν χθες από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και προβλέπουν πως τα κράτη–μέλη, των οποίων ο λόγος χρέους προς το ΑΕΠ είναι πάνω από 90%, θα πρέπει να τον μειώνουν κατά μία ποσοστιαία μονάδα ετησίως. Τα κράτη–μέλη, με χρέος μεταξύ 60% και 90%, θα πρέπει ετησίως να μειώνουν κατά μισή ποσοστιαία μονάδα. Ειδικά για το έλλειμμα, τα κράτη–μέλη που ξεπερνούν τα δίδυμα όρια χρέους 60% και ετήσιου ελλείμματος 3%, θα χρειάζεται να πραγματοποιούν ετήσιες προσαρμογές, δηλαδή περικοπές, ύψους 0,25% του ΑΕΠ για 7 χρόνια ή 0,4% για 4 χρόνια έως ότου το χρέος φτάσει σε βιώσιμο επίπεδο.
Οι νέοι κανόνες υποχρεώνουν τις υπερχρεωμένες χώρες να μειώσουν ακόμα περισσότερο τα ετήσια ελλείμματά τους στο 1,5% περίπου του ΑΕΠ και να μειώνουν το χρέος τουλάχιστον κατά 1% του ΑΕΠ τους κάθε χρόνο μέχρι να φτάσει σε βιώσιμο επίπεδο. Στο νέο σύμφωνο υπάρχουν και όροι που θεωρείται ότι βοηθούν τις χώρες προσφέροντας ευελιξία, όπως π.χ. ότι λαμβάνουν υπόψη το ύψος των επιτοκίων αλλά και τις αμυντικές δαπάνες στον υπολογισμό του ελλείμματος, θέση με την οποία τάχθηκε εξαρχής η χώρα μας.
Ουσιαστικά η Ευρωζώνη με τους νέους δημοσιονομικούς κανόνες αποκτά ένα σύστημα αυτοματοποιημένης επιτήρησης. Ειδικά για την Ελλάδα, με το υψηλό δημόσιο χρέος, το νέο καθεστώς σημαίνει ότι η χώρα μας αν δεν θέλει να ξαναμπεί σε περιπέτειες όπως αυτές που περάσαμε την προηγούμενη δεκαετία, τότε δεν επιτρέπεται ούτε στο ελάχιστο να αποκλίνει από μια πολιτική που εξασφαλίζει ικανοποιητικούς ρυθμούς ανάπτυξης, πρωτογενή πλεονάσματα, συνεχή μείωση του χρέους και προσήλωση στο μεταρρυθμιστικό έργο.