Υποθέτω ότι όλο και κάπου θα έχετε δει κάποιο σχετικό ρεπορτάζ, το οποίο περιλαμβάνει σίγουρα τις παρακάτω λέξεις: «Μόνιμες και χωρίς αναπλήρωση ούτε από ξένα εργατικά χέρια, καθίστανται πλέον οι ελλείψεις προσωπικού και στον τουρισμό. Φέτος οι νεότερες εκτιμήσεις κάνουν λόγο για πάνω από 50.000 κενές θέσεις. Αυτή τη στιγμή ο κλάδος δουλεύει με 25% ως 30% λιγότερες θέσεις, καθώς κατά το ποσοστό αυτό μειώθηκαν οι επαναπροσλήψεις λόγω έλλειψης προσωπικού».
Στο ίδιο ρεπορτάζ όλο και κάποιος εξυπνούλιακας επιχειρηματίας του τουρισμού θα κάνει δηλώσεις αναφέροντας πως είναι σε απόγνωση που δεν βρίσκει εργαζόμενους και ο ίδιος θα αφήσει και ένα light ή heavy υπονοούμενο πως «δεν πάνε να δουλέψουν επειδή είναι τεμπέληδες και επειδή έχουν μάθει να ζουν με τα επιδόματα της κυβέρνησης». Η αλήθεια, όμως, είναι διαφορετική…
Η απάντηση, λοιπόν, στο ερώτημα «γιατί οι εργαζόμενοι δεν προτιμούν να δουλέψουν σεζόν στον τουρισμό;», έχει πολλές προεκτάσεις. Ας ξεκινήσουμε από το βασικό, τους μισθούς – μια πολύ πονεμένη ιστορία. Παρότι στον τουρισμό υπάρχει κλαδική σύμβαση που έχει κηρυχθεί υποχρεωτική σε όλο τον κλάδο -με τον βασικό μισθό λίγο πιο πάνω από τα 830 ευρώ του κατώτατου μισθού- οι εργαζόμενοι διεκδικούν καλύτερες αμοιβές ώστε να καλύπτουν και τα έξοδα διαβίωσης και κυρίως το κόστος ενοικίασης που είναι πανάκριβο, ιδίως στα νησιά. Πόσα χρήματα θα πάρουν οι εργαζόμενοι, πόσα θα δώσουν για τα ημερήσια έξοδά τους και πόσα θα τους μείνουν στην τσέπη;
Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η περίφημη επιμήκυνση της τουριστικής περιόδου αφορά τους πολύ δημοφιλείς προορισμούς όπου οι εργαζόμενοι έχουν δουλειά μέχρι και Νοέμβριο, ενώ αφήνει εκτός πάρα πολλές περιοχές της Βόρειας Ελλάδας, όπου η τουριστική περίοδος κατά κανόνα δεν πάει πέρα από τον Σεπτέμβριο.
Ταυτόχρονα, οι ελλείψεις χιλιάδων θέσεων εργασίας στον τουρισμό είναι πιο έντονες μετά την πανδημία, αφού πολλοί εργαζόμενοι έγιναν μετανάστες σε άλλους τουριστικούς προορισμούς. Εκεί, δηλαδή, όπου θα έχουν καλύτερους μισθούς και δουλειά για πολύ μεγαλύτερο διάστημα απ΄ όσο διαρκεί η τουριστική σεζόν στην Ελλάδα – εάν εξαιρέσουμε τους δημοφιλείς προορισμούς.
Στα παραπάνω, να προστεθεί πως οι εργαζόμενοι δεν έχουν ως πρώτη επιλογή την εποχική εργασία στον τουρισμό λόγω της επιδότησης ανεργίας που διαρκεί ένα τρίμηνο, ενώ μέχρι την επαναπρόσληψη μεσολαβούν ως και 5 μήνες. Χωρίς εισόδημα, εννοείται.
Αν θέλουμε να βάλουμε κι άλλες δυσκολίες στην ίδια άλυτη εξίσωση, δεν θα πρέπει να παραβλέψει κάποιος τις δύσκολες συνθήκες εργασίας, τα ακατάλληλα καταλύματα διαμονής, τις συχνές, αλλεπάλληλες και βραδινές βάρδιες, τα διπλά και τριπλά καθήκοντα.
Επειτα από όλα αυτά, δεν υπάρχει καμία απορία στην ερώτηση «γιατί υπάρχουν ελλείψεις εργαζομένων στον τουρισμό;». Την απάντηση οφείλει να δώσει η κυβέρνηση, η Επιθεώρηση Εργασίας και τα συναρμόδια υπουργεία, αφού ενσκήψουν στο πρόβλημα και δώσουν λύσεις για ένα μείζον ζήτημα που αφορά τη «βαριά βιομηχανία του τόπου», τον τουρισμό, όπως είχε η αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη.
Αλλά προκειμένου να γίνουν οι κατάλληλες ενέργειες, καλοκαιριάτικα, πιο εύκολο είναι να πουν πως «είναι τεμπέληδες και δεν πάνε να δουλέψουν», μια αισχρή πρόταση, εντελώς λανθασμένη, η οποία δεν θα δώσει ποτέ λύση στο μείζον ζήτημα, αλλά θα δίνει πάντα υλικό για τα ρεπορτάζ μας…