Ο Γάλλος συγγραφέας Αλέξανδρος Δουμάς είχε γράψει πως «ο άνθρωπος γεννιέται χωρίς δόντια, χωρίς μαλλιά και χωρίς αυταπάτες και έτσι πεθαίνει, χωρίς δόντια, χωρίς μαλλιά και χωρίς αυταπάτες».
Σε όλο αυτό το διάστημα, φυσικά, ανάμεσα στα υπόλοιπα, μπορεί να ορίσει την ύπαρξή του, να περιχαράξει τη διαφορετικότητά του, να ξεφύγει από την κοινή ταυτότητα της αγέλης – και αυτό δεν αποτελεί αυταπάτη. Βέβαια, για να συμβεί αυτό πέρασαν πάρα πολλά χρόνια στην ανθρωπότητα για να μπορεί να γίνεται σεβαστή η όποια απόκλιση από την καθεστηκυία τάξη, από τις νόρμες τις οποίες όρισε η κοινωνία. Στερεότυπα, τα υποτίθεται “κανονικά” -που κάποιοι, λανθασμένα, εφάρμοσαν στις συμπεριφορές τους- ήρθαν να περιορίσουν ανθρώπινες εκφράσεις, ιδέες και συναισθήματα. Πολλοί «διαφορετικοί» κυνηγήθηκαν από μια κοινωνία η οποία μέχρι πρόσφατα δεν συγχωρούσε τη «λοξοδρόμηση», τις κάποιες μοίρες διαφορετικά από τις ανισόρροπες «ισορροπίες» που η ίδια όρισε.
Ευτυχώς, όμως, ήρθε μια διαφήμιση για θέσει τα πράγματα στις σημερινές τους διαστάσεις. Ναι. Μια διαφήμιση η οποία έρχεται, αντίστοιχα, να υπενθυμίσει πως τα εμπορικά καρέ μιας μίνι ταινίας, η οποία γυρίστηκε για την προώθηση ενός προϊόντος, μπορεί – πέραν του οικονομικού οφέλους- να θυμίσει ότι μπορεί να περάσει και μηνύματα.
Όπως εκείνη της γνωστής μάρκας προϊόντων για μαλλιά, με σύνθημά της το #hairhasnogender (τα μαλλιά δεν έχουν φύλο).
Εν προκειμένω, δεν έχει σημασία το προϊόν, αλλά το μήνυμα το οποία περνά μια ισιωτική με κερατίνη όλη την ελληνική κοινωνία, σημειώνοντας πως πρέπει να αγαπήσουμε τη διαφορετικότητα των άλλων ή να μάθουμε να συμβιώνουμε μαζί της, χωρίς ξινισμένα και επικριτικά μούτρα. Ο καθένας μπορεί να είναι ό,τι θέλει, για όσο θέλει, για όσο το νιώθει.
Ναι, η διαφήμιση επικεντρώνεται σε queer άτομα της ελληνικής ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, αλλά η διαφορετικότητα, ευτυχώς, δεν έχει φύλο. Η ανθρωπιά μας, ανάμεσα στα υπόλοιπα, είναι να μπορούμε να ασπαστούμε όλους τους γύρω μας χωρίς διακρίσεις, με ανεκτικότητα που μπορεί να κρύβει μέσα της μόνο πολιτισμό.
Αρκεί, όμως, μια διαφήμιση για να υπενθυμίσει πως τα στερεότυπα της εμφάνισης, εν έτει 2022, ευτυχώς είναι, πια, «τρίχες»;
Ο Αμερικανός διαφημιστής γκουρού Leo Burnett είχε πει «όταν κάποιος βλέπει μια διαφήμισή μου, δεν θέλω να λέει ”α, τι ωραία διαφήμιση”, αλλά ”α, τι ωραίο προϊόν”». Αντίστοιχα, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο εξίσου γκουρού διαφημιστής, αλλά Βρετανός αυτή τη φορά, David Ogilvy, είχε πει το παρόμοιο: «Μια καλή διαφήμιση είναι αυτή που πουλάει το προϊόν, χωρίς να τραβάει την προσοχή στην ίδια».
Στην τωρινή περίπτωση έχουμε μια ωραία και ταυτόχρονα εύστοχη διαφήμιση από τη γνωστή εταιρεία, η οποία και πουλάει το προϊόν, αλλά και τραβά την προσοχή στο μήνυμα που υπάρχει στα πίξελ της, κάνοντας πολίτες να μιλούν για αυτή. Πόσο πιο επιτυχημένη -ο ορισμός της «ιδανικής διαφήμισης»- ενώ, ταυτόχρονα, πόσο καιρό είχαμε να ζήσουμε κάτι παρόμοιο, με ένα τόσο δυνατό μήνυμα και όχι ένα απλό σλόγκαν που μπορεί να ξεχαστεί γρήγορα;
Ειλικρινά δεν έχει σημασία, αφού αυτό, ταυτόχρονα, είναι ένα πολύ ωραίο σινιάλο: ευτυχώς, υπάρχει ακόμα έμπνευση γύρω μας και αυτό μόνο ελπιδοφόρο μπορεί να είναι. Άλλωστε, δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν πως η διαφήμιση ανήκει στις τέχνες του εικοστού αιώνα. Ή, τέλος πάντων, εκεί πρέπει να βρίσκεται – και δεν συμβαίνει πάντα με συχνές παρουσίες…
Αμέσως τώρα, μια σύντομη διακοπή για διαφημίσεις, σε λίγο και πάλι μαζί…