Είχαμε πιστέψει πως μετά τα όσα έχουν συμβεί στα μνημονιακά χρόνια στο ασφαλιστικό μας σύστημα με τις βίαιες περικοπές των συντάξεων σε απόλυτους αριθμούς, την κατάργηση της 13ης και 14ης σύνταξης, τον περιορισμό στις δαπάνες υγείας και τις αυξήσεις συμμετοχής στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τη συγχώνευση όλων των ταμείων σε ένα, τον ΕΦΚΑ, το πλαφόν στην ανώτερη σύνταξη, καταργώντας ουσιαστικά τον ανταποδοτικό χαρακτήρα των εισφορών των ασφαλισμένων σε όλο τον ασφαλιστικό τους βίο, πως πλέον το ασφαλιστικό μας σύστημα πήρε ανάσα.
Νομίζαμε τουλάχιστον πως για τα επόμενα 5-10 χρόνια δεν θα χρειαστούν άλλες περικοπές, ούτε αυξήσεις στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης ή άλλες έμμεσες μειώσεις. Άλλωστε οι απανωτές μειώσεις των εισφορών από την παρούσα κυβέρνηση για τις επιχειρήσεις και τους εργαζόμενους αυτό προεξοφλούσαν. Πως λεφτά υπάρχουν. Όπως και οι ετήσιες αυξήσεις των συντάξεων στα όρια του πληθωρισμού.
Φευ όμως, η πραγματικότητα έρχεται να αποδείξει πως κάτι δεν υπολόγισαν σωστά στο οικονομικό επιτελείο, μέσα στη φούρια να εμφανίσουν φιλολαϊκά μέτρα.
Έτσι σήμερα, όπως βλέπουμε και στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα που παρουσιάστηκε πριν 3 μέρες, διακρίνουμε έναν φόβο καθώς δεν υπολόγισαν σωστά το κύμα νέων συνταξιοδοτήσεων γιατί προφανώς δεν υπολόγισαν καλά τις ηλικίες των εργαζομένων και πότε θεμελιώνουν δικαίωμα σύνταξης. Κι εκεί που υπολόγιζαν 80.000 νέους συνταξιούχους κάθε χρόνο, τώρα διαπιστώνουν με τις αιτήσεις, πως ξεπερνούν τις 200.000 και άρα το κόστος των νέων συνταξιούχων είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που υπολόγιζαν αλλά και πολύ υψηλότερο από το κόστος των ετήσιων αυξήσεων στις συντάξεις.
Και τώρα τι; Το πρώτο μέτρο είναι το πέταγμα στο καλάθι των αχρήστων, την προεκλογική υπόσχεση της μείωσης αρχικά και στη συνέχεια της κατάργησης του μνημονιακού μέτρου της εισφοράς αλληλεγγύης που πληρώνουν οι συνταξιούχοι που παίρνουν πάνω από 1.400 ευρώ.
Ένα παράλογο μέτρο που καταργήθηκε αρχικά στον ιδιωτικό τομέα και από φέτος και στον δημόσιο αλλά η πλέον ευπαθής κοινωνική ομάδα, οι απόμαχοι της ζωής, πρέπει να πληρώνουν αυτοί μια υποχρεωτική αλληλεγγύη στο ΕΚΑΓΕ όταν είναι αυτοί που πρωτίστως έχουν ανάγκη από αλληλεγγύη όχι από εργαζόμενους αλλά από το κράτος.
Στη συνέχεια αρχίζουν τα τραγελαφικά. Επειδή λοιπόν με τις ετήσιες αυξήσεις στα όρια του πληθωρισμού διαπιστώθηκε πως πολλοί συνταξιούχοι με αυτές τις μικρές αυξήσεις υπερβαίνουν τα κλιμάκια της εισφοράς αλληλεγγύης και άρα εμπίπτουν στις υποχρεωτικές αυξήσεις που ξεκινούν από 6% και φθάνουν ως 14%, όχι μόνο δεν παίρνουν την αύξηση αλλά στο τέλος βλέπουν και μείωση στη σύνταξή τους!
Και τι σκέφτηκαν λοιπόν οι φωστήρες; Αν με την αύξηση για παράδειγμα του 2,5% κάποιος συνταξιούχος αλλάζει κλιμάκιο δηλαδή πάει πάνω από τα 1.400 ή 1.700 ευρώ, να μην του δίνουν το 2,5% αύξηση που είναι για όλους, αλλά τόσο όσο για να μην αλλάζει κλιμάκιο! Τέλειο; Σοφό;
Άραγε εκεί στις επιτροπές σοφών, δεν υπάρχει κάποιος με κοινό νου να προτείνει να ανεβαίνουν και τα όρια στις κλίμακες όσο και η αύξηση της σύνταξης; Θέλει πολύ μυαλό ή μήπως βολεύει γιατί έτσι η συνολική δαπάνη για τις αυξήσεις θα είναι κατά τι μικρότερη; Άβυσσος η ψυχή αυτών που αποφασίζουν για τις ζωές των άλλων.
Και το κερασάκι με τα ορατά πλέον προβλήματα του ασφαλιστικού μου συστήματος η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης που έρχεται αλλά κανείς δεν τολμά επί του παρόντος να το πει ευθέως.
Περιμένουν, λένε, εκθέσεις βιωσιμότητας του ασφαλιστικού συστήματος αλλά και τις μελέτες για την αύξηση του προσδόκιμου ζωής για να το πακετάρουν στη συνέχεια στα πλαίσια μιας πανευρωπαϊκής απόφασης. Οσονούπω λοιπόν τα 68 χρόνια για αρχή και σταδιακά στα 70. Απορώ δε, πώς δεν έχουν σκεφτεί ακόμα την κατάργηση της σύνταξης και εργασία που «απελευθερώνει», μέχρι την… αποδημία!