Η πρόσφατη παγκόσμια αλλά, κυρίως, ευρωπαϊκή περιπέτεια με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία ενδείκνυται για να διατυπωθούν συμπεράσματα και διαπιστώσεις που δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθούν από τον λογικό νου και την ψύχραιμη νηφάλια σκέψη, εφόσον βεβαίως δέχεται κανείς τις έννοιες με τις οποίες λειτουργεί ο σύγχρονος Δυτικός κόσμος, βασικά τη Δημοκρατία, την Ελευθερία και την Αυτοδιάθεση.
Πρώτον, στην περίπτωση του συγκεκριμένου πολέμου έτσι όπως εξελίσσεται δεν υπάρχει κανείς κερδισμένος, ούτε πρόκειται να βγει. Πιθανότατα μεσοπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα ο μεγάλος χαμένος να είναι αυτός που τον ξεκίνησε, δηλαδή ο Πούτιν. Στην Ευρώπη, πλην ελαχίστων περιπτώσεων, δεν υπήρχε ηγέτης πριν από τις πολεμικές επιχειρήσεις του Πούτιν που να μην του έδινε δίκιο για το θέμα της εισόδου της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Τουλάχιστον στις ιδιωτικές συζητήσεις τους όλοι οι ηγέτες αντιλαμβάνονταν ότι οι Αμερικανοί που ελέγχουν και καθοδηγούν το ΝΑΤΟ δεν είχαν κανέναν λόγο και δικαίωμα να τοποθετήσουν όπλα (πυρηνικά ή μη) ακριβώς στον «σβέρκο» της Ρωσίας. Γι’ αυτό και το πρώτο πράγμα που επικοινώνησε στον Πούτιν ο Μακρόν -ώρες πριν από την εισβολή του στην Ουκρανία- ήταν ότι δεν πρόκειται να προχωρήσει αυτό, να μπει στο ΝΑΤΟ η Ουκρανία.
Από την ώρα, όμως, που ο Ρώσος πρόεδρος, παρά τη διαβεβαίωση ότι οι Δυτικοί θα κάνουν πίσω, ξεκίνησε την εισβολή και μάλιστα όχι μόνο στις ρωσόφωνες περιοχές (Ντονμπάς, Ντονέτσκ, Λουχάνσκ κ.λπ.) αλλά κατευθύνθηκε προς το Κίεβο, άλλαξε όλη η εικόνα. Υπήρξε πρωτοφανής συσπείρωση στη Δύση και οργανώθηκε μια χωρίς προηγούμενο οικονομική επίθεση στη Ρωσία με μία και μοναδική «αχίλλειο πτέρνα», τη μη διακοπή της ροής του ρωσικού φυσικού αερίου στην Ευρώπη.
Δεύτερον, αυτό ακριβώς το θέμα, ότι δηλαδή η Ρωσία συνεχίζει να τροφοδοτεί την Ευρώπη και ειδικά τη Γερμανία με φυσικό αέριο, είναι σήμερα το ένα και μοναδικό «πυρηνικό όπλο» του Πουτίν και αδυνατίζει κατά μεγάλο βαθμό τα σκληρά μέτρα της Δύσης στη Ρωσία. Η Ρωσία εισπράττει τεράστια ποσά κάθε μέρα από το φυσικό αέριο (σε σκληρό νόμισμα, ευρώ) και η Ευρώπη δεν μπορεί να κάνει κάτι για να το σταματήσει γιατί απλά θα παγώσει.
Ετσι λοιπόν μαζί με τη Ρωσία, που σαφώς γονατίζουν -αυτήν και τους ολιγάρχες της- όλα όσα έχουν ανακοινωθεί κατά της οικονομίας της, θα υποφέρει και η Ευρώπη αν της κόψει το φυσικό αέριο. Και όχι μόνο εξαιτίας του ρωσικού αερίου, αλλά εν γένει εξαιτίας της εμπλοκής ρωσικών κεφαλαίων στην ευρωπαϊκή αλλά και στην παγκόσμια οικονομία. Αν μείνουν τα τιμωρητικά μέτρα (Sanctions), είναι πέραν από βέβαιο ότι θα επηρεαστεί κυρίως στην Ευρώπη αλλά και παγκοσμίως η ανάπτυξη, αφού ήδη οι διεθνείς οίκοι έχουν τοποθετήσει τη ρωσική οικονομία σε καθεστώς «υπό χρεοκοπία». Οταν χρεοκοπεί μία από τις μεγαλύτερες παγκοσμίως οικονομίες, όπως η ρωσική, σαφώς και υπάρχει αντίκτυπος.
Τρίτον, αν υπήρχαν… θέματα και θεματάκια για τη διακυβέρνηση Μέρκελ στη Γερμανία και κατ’ επέκταση λόγω ισχύος της χώρας της στην Ευρωπαϊκή Ενωση, η Ιστορία θα αρχίσει να τα «κοιτάει με μεγεθυντικό φακό» και η φήμη της πρώην σιδηράς καγκελαρίου να θολώνει επικίνδυνα. Πώς γίνεται να αφήνεις στις διαθέσεις ενός ανελεύθερου καθεστώτος και ενός ηγέτη με τέτοια χαρακτηριστικά όπως ο Πούτιν την ενεργειακή επάρκεια της χώρας σου; Γιατί η Γερμανία σήμερα χωρίς το φυσικό αέριο της Ρωσίας απλά θα καταρρεύσει. Πώς έγινε και κατέληξε έτσι αυτή η ιστορία χρήζει ανάλυσης και φυσικά αποτελεί και ένα τεράστιο μάθημα προς αποφυγήν.
Τέταρτον, στην Ελλάδα μπορεί να μην ήταν δημοφιλής η απόφαση του πρωθυπουργού να ενταχθεί στο γκρουπ με τις μεγάλες και ισχυρές χώρες της Δύσης που έστειλαν όπλα στην Ουκρανία (από τις μεγάλες μόνο η Ιταλία δεν έστειλε γιατί ο Ντράγκι είναι οικουμενικός-τεχνοκράτης πρωθυπουργός), αλλά ορισμένες φορές πρέπει να λαμβάνονται και τέτοιες αποφάσεις αν ενισχύουν τις εθνικές θέσεις της χώρας. Αυτό έκανε ο Μητσοτάκης.
Πάνω απ’ όλα όμως η Ελλάδα χρειάζεται όλη αυτή τη δύσκολη περίοδο που συμβαίνουν (και θα συμβαίνουν) θεαματικές γεωπολιτικές εξελίξεις πολιτική σταθερότητα. Και αυτή τη σταθερότητα την παρέχει μόνο μια ισχυρή αυτοδύναμη και μονοκομματική κυβέρνηση.