Μιλάμε για την ήττα του Πάμπλο Ιγκλέσιας στην Ισπανία, την παραίτησή του από την ηγεσία των Podemos και την απόφαση του προέδρου Τζο Μπάιντεν να προτείνει δημόσια την προσωρινή άρση της πατέντας των αποτελεσματικών εμβολίων, ώστε αυτά να καταστούν όσο πιο γρήγορα γίνεται προσιτά για ολόκληρο τον κόσμο, πλούσιους και φτωχούς. Από μια πρώτη ματιά τα δύο γεγονότα δεν συνδέονται μεταξύ τους, αλλά αν σκεφτούμε με μεγαλύτερη προσοχή και νηφαλιότητα θα διαπιστώσουμε ότι όχι μόνο έχουν κοινά στοιχεία, αλλά και αν οι μεν είχαν «διαβάσει» τους δε, θα είχαν αποφύγει την «αυτοκτονία».
Μάθημα πρώτον: πώς κερδίζεις τον τραμπισμό
Ο… Sleepy Joe στις ΗΠΑ και ο El Coleta στην Ισπανία ξεκίνησαν από την ίδια αφετηρία. Ο ένας πώς θα κερδίσει τον αυθεντικό Ντόναλντ Τραμπ και ο άλλος την ιμιτασιόν «τραμπίστρια» της Μαδρίτης Ιζαμπέλ Ντίας Αγιούσο.
Αριστερός λαϊκιστής εξ απαλών ονύχων ο Ιγκλέσιας, άφησε την κυβέρνηση του σοσιαλιστή Σάντσεθ για να κονταροχτυπηθεί με τη δεξιά λαϊκίστρια και φυσικά ηττήθηκε πανηγυρικά. Πάμπλο και Ιζαμπέλ γεννήθηκαν την ίδια ημέρα, την ίδια χρονιά (18 Οκτωβρίου 1978) στην ίδια πόλη (Μαδρίτη), σπούδασαν Δημοσιογραφία στο ίδιο πανεπιστήμιο και ήταν και οι δύο αγαπημένοι των ισπανικών ΜΜΕ. Ισως γι’ αυτό ο «σύντροφος» Ιγκλέσιας το θεώρησε προσωπική ήττα, το πήρε πολύ βαριά και αναγκάστηκε να παραιτηθεί αφού «απέτυχε να είναι χρήσιμος και να σταματήσει τον τραμπισμό». Ιγκλέσιας και Ντίας Αγιούσο είναι ουσιαστικά οι δύο όψεις του ίδιου πολιτικού νομίσματος.
Δεν έχει σημασία αν ο ένας είναι Δεξιά και άλλος Αριστερά. Το ίδιο έγινε με τον Αλέξη Τσίπρα και τον Πάνο Καμμένο στη χώρας μας. Μόνο που εδώ συνεργάστηκαν και κυβέρνησαν για 4,5 χρόνια με τη γνωστή… επιτυχία, ενώ εκεί κατέβηκαν αντίπαλοι και ο ένας έχασε. Και έχασε ο «Κοτσίδας» γιατί από το 2014 μέχρι σήμερα εξάντλησε τα… καύσιμα του λαϊκισμού. Αξιοποίησε την οικονομική κρίση, χάιδεψε αυτιά, προσέφερε ψεύτικες λύσεις, άρπαξε τα λεφτά του Τσάβες, αγόρασε τη βίλα, ανέβηκε στην εξουσία και μετά… τέλος. Οι Ισπανοί τον έμαθαν και απέναντί του είχε πλέον μια πιο νέα, γοητευτική και άφθαρτη στον αγώνα του λαϊκισμού – τραμπισμού. Εκείνη άδραξε την ευκαιρία της πανδημίας, αγνόησε τα αυξημένα κρούσματα, υποσχέθηκε μια πιο ανοιχτή οικονομία και απογείωσε τα ποσοστά της. Το μέλλον θα δείξει, αν και είμαι βέβαιος ότι γρήγορα θα πάει να συναντήσει τον αριστερό πρώην συμφοιτητή της.
Μάθημα δεύτερον: οι «πατέντες» στην πολιτική
Αντίθετα ο Τζο Μπάιντεν δεν χρειάστηκε να καταφύγει στις εξαλλοσύνες του Τραμπ για να τον κερδίσει τον περασμένο Νοέμβριο. Τον πολέμησε με τη σοβαρότητα, τη μετριοπάθεια, τον ρεαλισμό και τη σωφροσύνη της ηλικίας του. Και όχι μόνο νίκησε στις εκλογές, αλλά αποτέλεσε και μια πραγματικά ευχάριστη έκπληξη. Αυτούς τους τέσσερις πρώτους μήνες της θητείας του έδωσε εξαιρετικά δείγματα πολιτικών αποφάσεων που αποκατέστησαν την ηρεμία στο εσωτερικό της χώρας του και επούλωσαν τις πληγές των ΗΠΑ στη διεθνή τους εικόνα. Τελευταίο παράδειγμα η πρόταση για προσωρινή άρση της πατέντας των εμβολίων. Μακριά από τους δογματισμούς ορισμένων εκ των Ευρωπαίων ηγετών, αλλά και τις φανφάρες για «απαλλοτρίωση» που ακούστηκαν στην Ελλάδα από τον ΣΥΡΙΖΑ, η πρόταση βρίσκεται στη σωστή κατεύθυνση και μακάρι να υλοποιηθεί.
Μάθημα τρίτον: το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω
Πολλοί είναι εκείνοι που με αφορμή τις εξελίξεις στην Ισπανία συνέκριναν τα χαρακτηριστικά και την κοινή διαδρομή του Αλέξη Τσίπρα και του «συντρόφου» Πάμπλο Ιγκλέσιας. Φυσικά υπάρχουν πολλές ομοιότητες και πολλές διαφορές. Ο καθένας βλέπει ό,τι τον βολεύει καλύτερα. Το μόνο σίγουρο είναι πως στην πολιτική όταν έχεις φτάσει στην κορυφή και αρχίζει η κάθοδος, η «ανάκαμψη» είναι μια πάρα πολύ δύσκολη υπόθεση. Το παρελθόν δεν διαγράφεται. Το πάθημα των Podemos στην Ισπανία το αποδεικνύει.