Είναι πλέον πολλές οι ώρες και τα σχόλια με τα αναρίθμητα «μπράβο» για ένα παιδί που κατέκτησε το απόρθητο όνειρο. Για ένα χαμογελαστό παιδί, που αντιστάθηκε στα μύρια εμπόδια, μέχρι να φτάσει στη Μόρια και να συνεχίσει περνώντας χιλιάδες νέα άγρια κύματα στις δομές, στη νέα ζωή, όπου επίσης «τίποτα δεν σου χαρίζεται απλόχερα». Για ένα παιδί, που ξεριζώθηκε μαζί με τους γονείς του από το Ιράν, πέρασε από την Τουρκία- περιέγραψε με ενάργεια το πως- πήρε μία βάρκα, όπως όλοι οι πρόσφυγες, και έφτασε στη Λέσβο.

Δεν ήξερε λέξη στα ελληνικά. Και όμως μέσα σε τρία χρόνια, ο 19χρονος Κουρός Νορμοχαμαντί Μπαιγκί, πρόσφυγας από το Ιράν και μαθητής του Πρότυπου Λυκείου Μυτιλήνης, κατάφερε να αριστεύσει με 18,25 μόρια στις Πανελλήνιες Εξετάσεις. Κατάφερε να ξεπεράσει τις αβάσταχτες δυσκολίες στη Μόρια και στο Καρά Τεπέ, να γράψει 20 στα αγαπημένα του Μαθηματικά και 13,5 στην Έκθεση, σε ένα μάθημα που χιλιάδες ελληνόπουλα δυσκολεύονται να εξασφαλίσουν τον αναγκαίο βαθμό. Κατάφερε – το πιο σημαντικό- να διατηρήσει ένα πλατύ χαμόγελο δύναμης, αυτοπεποίθησης, θάρρους αλλά και ευγνωμοσύνης, για όλους όσοι τον βοήθησαν να πετύχει το στόχο και να βάλει πλέον μπρος για τη νέα του «πατρίδα», τη Θεσσαλονίκη και τη σχολή των Ηλεκτρολόγων Μηχανικών.

Ο Κουρός δεν μασάει τα λόγια του- διηγείται όμως με έμφυτη ευγένεια όλα όσα κανείς δεν θέλει να ζήσει ένα παιδί, όλα όσα κλείνονται μέσα στη λέξη «προσφυγιά». Χωρίς περιστροφές, χωρίς υπερβολές- δεν τις χρειάζεται, πείθει με το παράδειγμά του.

Ο Κουρός νίκησε, πέτυχε ένα άθλο ζωής, όχι γιατί έφτασε σε ένα παράδεισο, αλλά γιατί μπόρεσε να ξεφύγει από την κόλαση με την επιμονή του, την ευφυΐα του, τη γνώση που κατέκτησε σε ελάχιστο χρόνο. Έχει δυο γονείς, που άρχισαν να δουλεύουν σε μια ΜΚΟ στη Μυτιλήνη ως μεταφραστές. Και έχει εκτός από τις ρίζες του, συγκεκριμένους ανθρώπους, που αποτελούν πρότυπο αλληλεγγύης και ανθρωπιάς. Δασκάλους με απλόχερη αγάπη που του έδειξαν το δρόμο και απέδειξαν στον 19χρονο πρόσφυγα ότι μπορείς να καταφέρεις πολλά, αρκεί βέβαια να σου δώσουν την ευκαιρία. «Μέχρι την τελευταία μέρα πήγαινα σχολείο, ήμουν μόνος μου με τον καθηγητή τις τελευταίες μέρες, δεν ερχόταν κανείς άλλος. Οι καθηγητές με βοήθησαν πάρα πολύ», είπε ο Κουρός μεταδίδοντας υγιή συναισθήματα, υπομονή και επιμονή, κυρίως βούληση και σθένος σε ένα κόσμο που άρχισε να γνωρίζει το 2019.

Αξίζουν συγχαρητήρια στους δασκάλους του και στους συμμαθητές του, που του συμπαραστάθηκαν, που έμειναν δίπλα του στα δύσκολα.

Ο Κουρός θέλει να σπουδάσει, να μείνει στην Ελλάδα και να εργαστεί. Χρειάζεται όμως και άλλες ευκαιρίες για να συνεχίσει την πλοήγηση στο απόρθητο όνειρο. Χρειάζεται ένα αποτελεσματικό δημόσιο σύστημα που να αγκαλιάζει και να στηρίζει τους στόχους του, ένα σύστημα που να προσφέρει λύσεις αντί προβλήματα, γραφειοκρατικά εμπόδια και πολύπλοκες διαδικασίες. Χρειάζεται ευρωπαϊκή και εθνική στρατηγική, στιβαρή προσφυγική και μεταναστευτική πολιτική. Δεν αρκούν τα καλά και ωραία λόγια, χρειάζονται πράξεις για την ένταξη προσφύγων κι μεταναστών στην ελληνική κοινωνία. Για να μην είναι μόνο ο Κουρός το προσφυγόπουλο με το πλατύ χαμόγελο…