Ο Χαράλαμπος Αναγνωστόπουλος -όχι, δεν μπορεί να αποκαλείται «Μπάμπης»– είναι ο καθ’ ομολογίαν δολοφόνος της συζύγου του – επειδή εκείνη ήθελε να χωρίσουν κι αυτός θεωρούσε την Καρολάιν κτήμα του. Τόσο «απλά»; Καθόλου απλά. Ο «πιλότος», όπως πολλοί τον αποκαλούν, αφού έπνιξε την αδικοχαμένη κοπέλα, σκότωσε και τον σκύλο της δολοφονημένης.
Αμέσως μετά, επί 37 μέρες, παραπλανούσε με σαδιστικό κυνισμό την κοινωνία και τους γονείς της δολοφονημένης γυναίκας, αφού έστησε ολόκληρο σκηνικό για να αποπροσανατολίσει και να γλιτώσει από τις συνέπειες του νόμου. Αφού συνελήφθη, άρχισε να εφαρμόζει μία εξοργιστικά προκλητική υπερασπιστική γραμμή, με στόχο να διασυρθεί το θύμα του, η οποία συμπυκνώνεται στο ανατριχιαστικό: «Η Καρολάιν, με την αποβολή, τη μετέπειτα εγκυμοσύνη και τη γέννα ήταν ψυχολογικά ασταθής και ολίγον τι βίαιη». Σκοπός του τώρα, είναι να ελαφρύνει τη θέση του και να μειώσει την ποινή για τον φόνο που διέπραξε. Έτσι, συνεχίζει να τη δολοφονεί, διαρκώς. Αλλά υπάρχει συνεργός. Όχι ένας. Δυστυχώς, αρκετοί…
Με μεγάλη λύπη και λιγοστές ελπίδες για αυτή την κοινωνία, ακούω γύρω μου και στις ραδιοφωνικές εκπομπές, βλέπω στις τηλεοράσεις, διαβάζω σε sites, εφημερίδες και, βασικά, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μια τάση που φέρνει μαζί της δυσωδία. Γύρω μας υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι -παρά το φρικιαστικό έγκλημα το οποίο διαπράχθηκε, με τον τρόπο που γνωρίζουμε- επιτηδευμένα και εξοργιστικά προσπαθούν να προστατέψουν τον δράστη. Να «ξεπλύνουν» την πράξη, η οποία χωρά πολλά χρόνια φυλακής σε ένα κελί.
Έτσι, λοιπόν, ακούμε, βλέπουμε και διαβάζουμε πως αποκαλείται σκέτο «33χρονος» ή «32χρονος», «ο πιλότος», «φερόμενος ως δράστης». Υπάρχουν, όμως, κι άλλα, χειρότερα. Έχουν ειπωθεί και γραφτεί τα εξοργιστικά «ήταν καλό παιδί και συγκροτημένος», «θόλωσε το μυαλό του», «φέρεται μετανοημένος, ζήτησε συγγνώμη από όλους», «ήταν η κακιά η ώρα», «μετά το έγκλημα έπαθε αμόκ», «ο Μπάμπης είχε επιλόχειο κατάθλιψη και δεν το ήξερε και έπρεπε να πάει σε ειδικό», «δεν ήταν παιδόφιλος, αφού την παντρεύτηκε – 14 χρόνων παντρεύτηκε και η γιαγιά μου και τι έπαθε;», «ίσως ήταν και οι δύο θύματα». Σταματάω εδώ την απόδοση των όσων έχω δει, τόσο ξέπλυμα εγκληματία δεν χωρά σε ένα άρθρο – ούτε άλλη πίεση στον εγκέφαλό μου.
Ο Χαράλαμπος Αναγνωστόπουλος, ο καθ’ ομολογίαν δολοφόνος της συζύγου του, μπορεί να ισχυριστεί ό,τι θέλει και η Δικαιοσύνη οφείλει να τον ακούσει και να αποφανθεί. Ο συνήγορός του, επίσης. Τους άλλους δεν καταλαβαίνω, που προσπαθούν να ξεπλύνουν το έγκλημα, που είναι πρόθυμοι να προστατεύσουν, να δικαιολογήσουν τον φονιά.
Αυτοί οι άνθρωποι -οι οποίοι προκαλούν και την κοινή λογική και την οργή- είναι δίπλα μας, ζουν ανάμεσά μας και πιθανώς ανατρέφουν τον επόμενο «Μπάμπη» στην οικογένειά τους. Επίσης, σίγουρα είναι έτοιμοι να δικαιολογήσουν τον επόμενο «πιλότο», που θα είναι «στοχευμένος», «μετρημένος», «γοητευτική προσωπικότητα» – και άλλα τέτοια εμετικά και κατάπτυστα.
Ο λόγος για όλους αυτούς οι οποίοι είναι, κατά βάση, οι κύριοι συνεργοί του Χαράλαμπου Αναγνωστόπουλου στη δολοφονία που έγινε στα Γλυκά Νερά, ανατρέφοντας -ίσως- την επόμενη Καρολάιν. Σε μια δολοφονία η οποία συνεχίζεται…