Δεν ξέρω αν είναι πολλοί ή λίγοι, κατανοώ όμως πλήρως το δίλημμά τους: «Με τον γιο του Ανδρέα θα πάμε». Ναι, αλλά με ποιον γιο;
Τον βιολογικό που φέρει το όνομά του, αλλά έκανε τα πάντα για να διαλύσει ό,τι άφησε πίσω του ο Ανδρέας, ή εκείνον που θα ήθελε να γίνει ο πολιτικός του διάδοχος, αντέγραψε πρακτικές, συνθήματα, συμβολισμούς, φράσεις, στυλ, ακόμη και τη φωνή του;
Είναι αλήθεια ότι η ζωή πολλές φορές βάζει δυσκολίες εκεί που δεν τις περιμένεις. Το πράγμα είχε σχεδόν ξεκαθαρίσει. Με τη διάσπαση του ΠΑΣΟΚ, από τον γιο του ιδρυτή του, Γιώργο Παπανδρέου, και τη δημιουργία του ΚΙΔΗΣΟ, το 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε ο δεύτερος πόλος του πολιτικού μας συστήματος. Λίγοι ήταν εκείνοι που ακολούθησαν τον Γιώργο στην απέλπιδα προσπάθειά του. Ολοι οι υπόλοιποι, με πρώτους και καλύτερους τους «κηπουρούς» του, τη γραμματέα του, στελέχη αλλά και οι περισσότεροι από τους οπαδούς του μετακινήθηκαν προς τον Τσίπρα. Σε εκείνον έβλεπαν τον συνεχιστή της Κεντροαριστεράς, τον σκληρό αντιδεξιό, τον πολέμιο των μνημονίων.
Ο νέος ηγέτης ήταν χαρισματικός λαϊκιστής κοντά στην πολιτική λογική και τη νοοτροπία τους. Φρόντιζε και ο ίδιος να τους θυμίζει ότι μόνο εκείνος μπορεί να τα καταφέρει τόσο καλά όσο ο Ανδρέας. Το ΠΑΣΟΚ τελείωσε, ζήτω ο ΣΥΡΙΖΑ. Το αχρείαστο τρίτο μνημόνιο και η συνεργασία με τον Καμμένο χάλασαν το όνειρο, αλλά η νομή της εξουσίας ενώνει. Εμειναν στον ΣΥΡΙΖΑ και μετά την ήττα του 2019. Είναι βέβαιοι ότι αργά ή γρήγορα θα επιστρέψουν νομοτελειακά στην εξουσία. Ακόμη και μετά την επιστροφή του ΓΑΠ στο ΚΙΝ.ΑΛ. ως απλού βουλευτή, χωρίς ιδιαίτερο ρόλο, από πουθενά δεν προκύπτει ότι τον ακολούθησαν όσοι είχαν ήδη βρει πολιτική στέγη στον ΣΥΡΙΖΑ. Αγαπούσαν τον Γιώργο, αλλά πίστευαν στον Αλέξη και θα έμεναν μαζί του.
Από τη στιγμή που η Φώφη Γεννηματά αναγκάστηκε να αποχωρήσει και ο Γιώργος αποφάσισε να μπει ξανά στο παιχνίδι της εκλογής νέου προέδρου στο ΚΙΝ.ΑΛ., η κατάσταση άλλαξε. Ο Παπανδρέου θα μπορούσε και πάλι να έχει σημαντικό ρόλο ως αρχηγός του τρίτου κόμματος και με δεδομένη την απέχθειά τους για τον Κυριάκο Μητσοτάκη πιστεύουν ότι στο πρόσωπό του βρήκαν τον ιδανικό εταίρο του ΣΥΡΙΖΑ στην επιχείρηση «εξουσία». Και οι δυο μαζί, Γιώργος και Αλέξης, κάτω από την ίδια ομπρέλα. Μοιάζει τέλειο. Μην ξεχνάμε ότι εκείνοι που φαίνεται ότι πίεσαν τον ΓΑΠ να κατέβει ξανά για αρχηγός είναι όσοι κρυφά ή φανερά είχαν αυτομολήσει στον ΣΥΡΙΖΑ και όχι όσοι είχαν μείνει στο ΚΙΝ.ΑΛ.
Η ψήφος όμως είναι μία και το δίλημμα υπαρκτό. Με ποιον θα πάνε και ποιον θα αφήσουν επάνω από τις εθνικές κάλπες της επόμενης χρονιάς; Το στίγμα της «προοδευτικής διακυβέρνησης» που έδωσε κατά την ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του ο Παπανδρέου προσφέρει τη βεβαιότητα της συνεργασίας. Ναι, αλλά με τι ποσοστό θα συμμετέχει ο καθένας τους σε αυτή τη μετεκλογική συμμαχία; Μήπως κάποιοι ρομαντικοί προτιμήσουν το αυθεντικό, αλλά μειωμένων προσόντων 70άρη Γιώργο από τον σαφώς ικανότερο, δυναμικό 50άρη σφετεριστή του Παπανδρεϊσμού; Αυτή η εκδοχή γεμίζει ελπίδες τον Παπανδρέου, αλλά αγχώνει τον Τσίπρα και αυτό δεν μπορεί να κρυφτεί επί μακρόν.
Στις εσωκομματικές εκλογές του Δεκεμβρίου το πράγμα είναι εύκολο. Ολοι θα πάνε να ψηφίσουν Γιώργο για να εκλεγεί πρόεδρος του ΚΙΝ.ΑΛ. και όταν έρθουν οι εθνικές εκλογές, θα το ξανασκεφτούν ανάλογα και με το γενικότερο πολιτικό κλίμα. Οι ίδιοι θα είναι χαρούμενοι που θα τους έχουν πια και τους δύο μαζί, αλλά αυτό θα είναι το οριστικό τέλος του ΠΑΣΟΚ.
Η αναδιάταξη στο δίπολο του πολιτικού συστήματος, που ξεκίνησε το 2010 από Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ και εξελίχθηκε σε Ν.Δ. – ΣΥΡΙΖΑ, θα ολοκληρωθεί τον Δεκέμβριο του 2021. Αν εκλεγεί ο Γιώργος Παπανδρέου, άλλη ευκαιρία ανάκαμψης του ΠΑΣΟΚ (ΚΙΝ.ΑΛ.) ως αυτόνομου πολιτικού χώρου δεν πρόκειται να υπάρξει. Και νομίζω αυτό πρέπει να προβληματίσει εκείνους που έμειναν πιστοί στο ΚΙΝ.ΑΛ. αυτά τα δύσκολα χρόνια και αισθάνονται πολιτική δυσανεξία για τον ΣΥΡΙΖΑ.