Η ένταση αυξάνεται διεθνώς, καθώς ενώ ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται, στο «κάδρο» της αντιπαράθεσης μεταξύ Δύσης και Ανατολής έχει μπει πλέον και η Κίνα, με το «θερμόμετρο» στην Ταϊβάν να ανεβαίνει κατακόρυφα.
Η υπόθεση της Ταϊβάν φούντωσε μετά την επίσκεψη της προέδρου της αμερικανικής Βουλής των Αντιπροσώπων Νάνσι Πελόζι, υποτίθεται, μάλιστα, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του προέδρου Τζο Μπάιντεν και παρά τις σχεδόν ανοιχτές απειλές από την πλευρά της Κίνας.
Κάποιοι αναλυτές «διαβάζουν» στην υπόθεση ακόμα και εκλογικές σκοπιμότητες εν όψει των ενδιάμεσων εκλογών του Νοεμβρίου στις ΗΠΑ, όπου τα πράγματα διαγράφονται αρκετά δύσκολα για τους Δημοκρατικούς.
Από την άλλη πλευρά, πολλοί διατυπώνουν ανοιχτά τον φόβο ότι η Κίνα θα μπορούσε να εισβάλει στην Ταϊβάν κάποια στιγμή, δεδομένου ότι η επίσημη πολιτική του Πεκίνου θεωρεί ότι το έδαφος της Ταϊβάν ανήκει στη «μία Κίνα» και ο πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ αντιλαμβάνεται την ενοποίηση με το νησί ως «ιστορική αποστολή». Πόσο μάλλον που ο Σι επιδιώκει την επανεκλογή του το φθινόπωρο για άλλα πέντε χρόνια και ορισμένοι φοβούνται ότι ίσως ξεκινήσει μια επίθεση για να ενισχύσει το προφίλ του.
Οι ΗΠΑ θεωρούν το Πεκίνο στρατηγικό αντίπαλο, ενώ όλες οι μακροχρόνιες εκτιμήσεις συγκλίνουν στο ότι σε λίγα χρόνια η Κίνα θα είναι ισχυρότερη οικονομικά, προφανώς και γεωστρατηγικά. Σύμφωνα με προβλέψεις τις οποίες είχε αναφέρει προ δύο ετών σε άρθρο του ο εκπρόσωπος της Ε.Ε. για την Εξωτερική Πολιτική Ζοζέπ Μπορέλ, το 2040 το ευρωπαϊκό ΑΕΠ δεν θα υπερβαίνει το 11% του παγκόσμιου – πολύ πίσω από την Κίνα, η οποία θα έχει διπλάσιο ποσοστό, κάτω από το 14% των Ηνωμένων Πολιτειών, και στο ίδιο επίπεδο με την Ινδία. Η Κίνα είναι υποψήφια για παρακμή στη συνέχεια, κυρίως λόγω δημογραφικού προβλήματος, με την Ινδία να διαγράφει στη συνέχεια ανοδική πορεία.
Ασφαλώς, τόσο μακροπρόθεσμες προβλέψεις ουδέποτε είναι ασφαλείς, αλλά αναδεικνύουν τις τάσεις και τους φόβους που διαπνέουν την κάθε πλευρά.
Πολλοί αναλυτές αναφέρονται στη λεγόμενη «παγίδα του Θουκυδίδη», τον πατέρα του πολιτικού ρεαλισμού, ο οποίος είχε αποδώσει τον Πελοποννησιακό Πόλεμο στην ανησυχία της Σπάρτης, η οποία είδε την ανερχόμενη τότε Αθήνα ως απειλή για τα συμφέροντά της. «Ηταν η άνοδος της Αθήνας και ο φόβος που ενέπνευσε στη Σπάρτη οι αιτίες που έκαναν τον πόλεμο αναπόφευκτο», έγραφε τον 5ο αιώνα π.Χ.
Με τα δεδομένα αυτά, η σύγκρουση των ΗΠΑ με την ανερχόμενη Κίνα ενδεχομένως να είναι αναπόδραστη, αλλά δεν παύει να προκαλεί ανατριχίλα το ενδεχόμενο να πυροδοτηθεί μια ανάφλεξη εξαιτίας κοντόφθαλμων εσωτερικών πολιτικών σκοπιμοτήτων από τη μία πλευρά ή την άλλη.
Το γεγονός είναι ότι η Ταϊβάν έχει ύψιστη στρατηγική σημασία και για τις ΗΠΑ, καθώς αποκαλείται το «αβύθιστο αμερικανικό αεροπλανοφόρο». Επιπλέον, η Ταϊβάν έχει μεγάλη οικονομική σημασία, καθώς είναι ισχυρή εξαγωγική δύναμη και μάλιστα σε στρατηγικά αγαθά, όπως τα «τσιπάκια» που τροφοδοτούν την παγκόσμια αγορά.
Αν σκεφτεί κανείς ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία και οι κυρώσεις στη Ρωσία έχουν πυροδοτήσει τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση των τελευταίων δεκαετιών, μπορεί να προβλέψει με αρκετή ασφάλεια ότι η υπόθεση της Ταϊβάν και πιθανές κυρώσεις στην Κίνα ίσως κάνουν τη σημερινή κατάσταση να μοιάζει με… παιδικό πάρτυ.
Και, βέβαια, οι οικονομικές συνέπειες είναι το ελάχιστο μπροστά στην καταστροφή και τον όλεθρο που μπορεί να φέρει μια πιθανή στρατιωτική κλιμάκωση στις θάλασσες της Κίνας.
Η Ευρώπη παρακολουθεί τελείως αμέτοχη, βυθισμένη στον φόβο του επόμενου χειμώνα και την αργή αποδόμηση των πολιτικών ηγεσιών υπό το βάρος της πολλαπλής (ενεργειακής, οικονομικής, διπλωματικής) κρίσης.
Αλλωστε ο Μπορέλ έγραφε τα περί ανατροπής των παγκόσμιων γεωοικονομικών ισορροπιών όταν η Κομισιόν ακόμα «πλασάριζε» τη θεωρία της λεγόμενης Στρατηγικής Αυτονομίας της Ε.Ε. στο οικονομικό, ενεργειακό και αμυντικό πεδίο.
Αποδείχθηκε, όμως, ότι οι θεωρίες αυτές δεν βασίζονταν σε πολιτικό σχεδιασμό και προετοιμασία και ότι δεν ήταν τίποτα παραπάνω από γενικόλογα κείμενα κάποιων «χαρτογιακάδων» των Βρυξελλών, τα οποία χάθηκαν μέσα σε μια νύχτα στη θύελλα που ακολούθησε την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και το μέτωπο που συγκροτήθηκε υπό την ηγεσία των ΗΠΑ.