Η πρόσφατη κυνική ομολογία του Πέτρου Δούκα για το πώς «γυρίζει το παιγνίδι» όταν μια κυβέρνηση βρίσκεται στριμωγμένη και τα ποσοστά της καταρρέουν, πέραν από την Μαυρογιαλούρικη λογική, είναι και άκρως διδακτική.
Επανάφερε στο προσκήνιο την ξεχασμένη, «αμέριμνη» διακυβέρνηση από τον Καραμανλή τον Β΄ επί μια πενταετία την οποία πληρώσαμε πολύ ακριβά στη συνέχεια, όταν η χρεοκοπία έσκασε στα χέρια του άλλου «αμέριμνου», του «λεφτά υπάρχουν».
Δεν ήταν μόνο τα τριχίλιαρα των Ελλήνων φορολογουμένων προς τους πυρόπληκτους που ενθυλάκωσαν όσοι μιλούσαν ελληνικά κατά την ωμή ομολογία Δούκα, ήταν και οι αμέτρητες παροχές προς όλους όσους είχαν τη δύναμη να πιέσουν όπως οι αγρότες που πήραν τα 340 εκατ. του πακέτου Χατζηγάκη και στη συνέχεια η Κομισιόν αποφάσισε πως δόθηκαν παράνομα και μάλιστα την ώρα που ήταν εμφανές στους πάντες, πως η χώρα όδευε στα βράχια και έκλειναν οι αγορές .
Ανέσυρε από τη μνήμη προφανώς χωρίς να το φαντάζεται, όταν άνοιγε το απύλωτο στόμα του ο Π. Δούκας, όλα εκείνα τα οικονομικά εγκλήματα που έγιναν σε εκείνη την πενταετία για την οποία ουδέποτε το πολιτικό σύστημα άνοιξε μια συζήτηση για να μάθουμε επιτέλους πώς φθάσαμε στη χρεοκοπία.
Προσλήψεις και μονιμοποιήσεις εκατοντάδων χιλιάδων στο Δημόσιο και παροχές επί παροχών με έναν μόνο στόχο. Την εξουσία με οιοδήποτε κόστος. Ένα τεράστιο κόστος πως ως καυτή πατάτα μόλις κατάλαβε πως δεν πάει παραπέρα, την πέταξε άρον-άρον στον επόμενο διψασμένο για εξουσία.
Ο ίδιος επέλεξε έκτοτε την αφωνία, τη μουγγαμάρα και δεν χρειάστηκε ποτέ να απολογηθεί για τα έργα και τις ημέρες της διακυβέρνησής του, με εκείνο το απίθανο τσούρμο υπουργών του, που στη συνέχεια χάθηκαν κι αυτοί και πέρασαν στη συλλογική λησμονιά.
Φρόντισε πρώτα βέβαια να εξασφαλίσει μια ιδιότυπη ασυλία-παραγραφή, από τον τότε ερχόμενο με φόρα στην εξουσία, ΣΥΡΙΖΑ.
Κι έτσι αυτή η δημόσια συζήτηση για το τι έφταιξε και πώς δεν θα επαναληφθεί από καμιά κυβέρνηση, δεν άρχισε καν. Και τα διδάγματα που έπρεπε να βγουν δεν βγήκαν ποτέ.
Όμως αν επανέλθουμε στο σήμερα, διαπιστώνουμε πως δεν τελειώσαμε με τα δημοσιονομικά προβλήματα, ούτε είναι ακόμα θωρακισμένη η οικονομία μας όπως έλεγε στις αρχές του 2009, ο Αλογοσκούφης. Παραμένει ιδιαίτερα εύθραυστη και ευεπίφορη να κυλήσει ξανά σε δημοσιονομικό εκτροχιασμό.
Ήδη τα πρώτα καμπανάκια άρχισαν να κτυπούν. Πρώτα το ΔΝΤ που κάνει συστάσεις προς τις υπερχρεωμένες χώρες της Ευρωζώνης (όρα Ελλάδα, Ιταλία) για επιστροφή στη δημοσιονομική εξυγίανση μόλις σταθεροποιηθεί η ανάκαμψη.
Ο δε επικεφαλής της αποστολής της ΕΚΤ στην Ελλάδα Μ. Μπίστερμπος μόλις προχθές δήλωνε πως η Ελλάδα πρέπει να συνεχίσει τις μεταρρυθμίσεις και μετά το τέλος της ενισχυμένης εποπτείας, καθώς η ανάκτηση της «επενδυτικής βαθμίδας» απαιτεί μια συνεπή στρατηγική αντιμετώπισης των ανισορροπιών που παραμένουν στην ελληνική οικονομία.
Και η συνέχεια ήρθε, από τον πλέον ευαίσθητο δείκτη μέτρησης της οικονομικής κατάστασης της χώρας που δεν είναι άλλος από τις λεγόμενες αγορές.
Αυτές που αγοράζουν τα ελληνικά ομόλογα, τα κοστολογούν και διαμορφώνουν τα επιτόκια με βάση τον κίνδυνο και το ρίσκο που αναλαμβάνουν, τοποθετώντας τα χρήματα τους στην Ελλάδα.
Έτσι, ενώ μόλις το περασμένο καλοκαίρι η Ελλάδα δανείζονταν ή μπορούσε να δανειστεί με επιτόκια πάνω- κάτω από τη 1 μονάδα, τις τελευταίες μέρες βλέπουμε να μας τιμολογούν μέσω των spreads στο 2,5%!
Κι αυτά δεν τα λες καλά νέα όταν η χώρα βρίσκεται εν μέσω του πρωτοφανούς κύματος ενεργειακής ακρίβειας και τα πακέτα στήριξης προς τους καταναλωτές διαδέχονται το ένα το άλλο και θα χρειαστούν ακόμα περισσότερα τουλάχιστον μέχρι τον Απρίλιο και θα χρειαστεί να βάλλουν χέρι και στον προϋπολογισμό.
Χώρια που οι απαιτήσεις της κοινωνίας για νέες φορολογικές ελαφρύνσεις, για ανεπιστρεπτέες προκαταβολές αλλά και νέες ρυθμίσεις υποχρεώσεων, είναι έντονες δεδομένου μάλιστα που έχουμε εισέλθει σε μια μακρά προεκλογική περίοδο και το σενάριο μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης στις δεύτερες εκλογές, απομακρύνεται όλο και περισσότερο.
Ελπίζουμε μόνο, η αποδοκιμασία Μητσοτάκη, στις μεθόδους του παλαιοκομματικού συστήματος, να μη μείνουν μόνο στις αποπομπές υπουργών που χαριεντίζονται, αλλά να δούμε στην πράξη πως το κυνήγι της ανανέωσης της θητείας, δεν θα γίνει με τις μεθόδους Καραμανλή ή Παπανδρέου με το «Τσοβόλα, δώσ’ τα όλα». Ήδη αυτά που έχουν μοιραστεί λόγω πανδημίας και ενεργειακής ακρίβειας είναι πολύ περισσότερα από αυτά που έδωσαν οι άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες και δεν έχουν το δικό μας χρέος και τις δικές μας οικονομικές αδυναμίες.
Ας δείξουν τουλάχιστον πως η χρεοκοπία κάτι μας δίδαξε και δεν θα αφήσουν ξανά τη χώρα να κυλήσει σε νέες περιπέτειες.