«Φόροι, φόροι, φόροι, δεν έχει ξαναγίνει αυτό…» που έλεγε παλαιότερα ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, περικοπές, ανεργία στα ύψη, και η ανασφάλεια σε όλο της το μεγαλείο. Προσπαθείς να γίνεις μαθητευόμενος μάγος για να μπορέσεις να ανταποκριθείς στις υποχρεώσεις σου. Και όταν βλέπεις ότι δεν βγαίνει το πλάνο αρχίζεις να κόβεις και να φεσώνεις πρώτα αυτούς που έχεις κατατάξει στη χαμηλότερη βαθμίδα της προσωπικής σου «τροφικής αλυσίδας»!!!
Και ξαφνικά μέσα στον εφιάλτη αυτόν, έρχεται το «γουργούρισμα». Όχι της γάτας αλλά της μηχανής του ιχ αυτοκινήτου σου. Ανεπαίσθητο στην αρχή, ολοένα και πιο ενοχλητικό στη συνέχεια. Επειδή είναι δεκαετίας και βάλε, το προσέχεις, το φροντίζεις, όσο μπορείς, για να μη σου βγάλει μεγάλες ζημιές και τρέχεις μετά και δεν φθάνεις, αλλά να που τούρθε να «γουργουρίσει»! Και επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, το αφήνεις λίγες ημέρες και κάνεις τον αδιάφορο, ελπίζοντας ότι είναι…ίωση και θα του περάσει, θα αυτοϊαθεί. Όμως όσο κυλάει ο χρόνος το «γουργούρισμα» τείνει να εξελιχθεί σε «τσιγαρόβηχα», οπότε αποφασίζεις να το πας στο εξουσιοδοτημένο συνεργείο. Ευγενέστατοι όλοι εκεί μέσα, δεν λέω, πάνε οι παλιές εποχές που καθόσουνα σούζα μπροστά στο μάστορα λες και σου έκανε χάρη.
Κάθεσαι αναπαυτικά στο σαλόνι, με τις τηλεοράσεις, τα κλιματιστικά, τους αυτόματους πωλητές αναψυκτικών και σάντουιτς και περιμένεις τη διάγνωση. «Είκοσι λεπτά θα κάνουμε. Να του ρίξουμε μία ματιά να δούμε τι έχει γιατί εκ πρώτης όψεως δε φαίνεται να είναι κάτι σοβαρό» σου λέει ο αρχιμάστορας. «…αλλά ποτέ δεν ξέρεις» σκέφτεσαι εσύ. Μετά από κανά μισάωρο, εμφανίζεται ένας από τα παιδιά του συνεργείου και ψάχνει τον αρχιμάστορα στο γραφείο του. Κάποια στιγμή τον βρίσκει και αρχίζει μία μίνι σύσκεψη, σαν να βλέπεις γιατρούς έξω από την εντατική. Αφήνει το…παιδί το χαρτί στο γραφείο του προϊσταμένου του, σηκώνονται και οι δύο και τραβάνε προς διαφορετική κατεύθυνση. «Ευτυχώς δεν είναι για μένα» σκέφτεσαι πάλι αφού τα γραφεία βρίσκονται σε κοινή θέα και συμπονάς νοερά τον ταλαίπωρο που θα του έρθει ο ουρανός στο κεφάλι.
Μετά από 10 λεπτά ακούς το όνομά σου από τον αρχιμηχανικό. Σηκώνεσαι, πλησιάζεις στο γραφείο του και με τρόμο τον βλέπεις να παίρνει στα χέρια του το χαρτί για το οποίο γινόταν προηγουμένως η σύσκεψη.
Τέτοιο άγχος ούτε έξω από το ιατρικό συμβούλιο που συνεδρίαζε για τη γιαγιά Ευλαμπία. «Ξέρετε το γουργούρισμα που ακούτε δεν είναι από τη μηχανή αλλά από την πίσω ρόδα και υπάρχουν και κάποια άλλα πράγματα που πρέπει να επισκευάσουμε και μπλα, μπλα». Οι λέξεις δεν έχουν πιά σημασία για σένα. Είναι η στιγμή που βλαστημάς, από μέσα σου πάντα, τη λαλακία που έκανες να μην παρακολουθήσεις μαθήματα γιόγκα, όταν σου έλεγε η κολλητή σου πριν από κάποια χρόνια!
Σε συνοδεύει ο αρχιμάστορας έως το αυτοκίνητο, ευγενέστατος και συμπονετικός και σε διαβεβαιώνει ότι θα σου στείλει την επίσημη φόρμα της εταιρείας όπου θα αναγράφονται αναλυτικά οι ζημιές και το κόστος, βάσει της τιμολογιακής πολιτικής που ορίζουν τα κεντρικά, τα γραφεία.
Κατά το απογευματάκι έρχεται το μέιλ. Σου χαμογελάει όπως το εκκαθαριστικό της εφορίας, τα τελευταία χρόνια. Πονηρά, μπορεί και χαιρέκακα. Μέσα έχει από όλα ο μπαξές. Από λαστιχάκια μέχρι ακρόμπαρα. Κοιτάς συνολική τιμή 1.200 ευρώ με την…έκπτωση. Κοιτάς αναλυτικά τις χρεώσεις και συνειδητοποιείς ότι 750 ευρώ είναι μόνο η «τιμή εργασίας»!!!!!! Ούτε καθηγητής χειρουργικής να είχε αναλάβει το αμάξι σου.
Ρίχνεις παγωμένο νερό στο πρόσωπο σαν τον Πωλ Νιούμαν στην ταινία το «Κεντρί» και αποφασίζεις να μεταθέσεις το πρόβλημα για την επόμενη ημέρα.
Παίρνεις τηλέφωνο και αρχίζεις τις διαπραγματεύσεις, να «σώσεις ό,τι σώζεται.» Πες , πες καταφέρνεις και αφήνεις κάτι απ’ έξω από τη λίστα για να το φτιάξεις αργότερα όταν θα έρθει η… ανάπτυξη. Σου έρχεται νέο μέιλ με το νέο κοστολόγιο. Κανά 800άρι. Ένας μισθός. Το κόστος.
Δεν απαντάς. ΠΟΤΕ. Αρχίζεις να τηλεφωνείς σε φίλους και γνωστούς και να λες τον πόνο σου. Όμως πας να κλάψεις και βρίσκεις να κλαίνε. Αντί να σου δώσουν λύση, σε τρελαίνουν με τις δικές τους περιπέτειες στα απανταχού συνεργεία ανά την επικράτεια. Όμως ένας της πιάτσας του αυτοκινήτου «σπάει» και σου το εκμυστηρεύεται:
« Η σχέση κόστους απόκτησης ενός αυτοκινήτου με τα ανταλλακτικά του είναι 1/7. Αν ένα «του-του» στοιχίζει 10.000 για να το αγοράσεις, το ίδιο ακριβώς, αν αγόραζες ξεχωριστά κάθε κομμάτι του θα σου κόστιζε 70.000 ευρώ»!!!!
«Ο Θεός είναι μεγάλος» αναφωνείς. Με τα πολλά κάποιος αποφασίζει να συμμεριστεί τον πόνο σου και σε στέλνει σε έναν «δικό» του μηχανικό μπας και σου περάσει η σκοτοδίνη. Πας το αυτοκινητάκι σου, το οποίο πλέον βλέπεις με άλλο μάτι. Το κοιτάει από δω, τσεκάρει τις παρατηρήσεις των προηγούμενων, «σωστές» τις βρίσκει, μες στις άκρες όσο αφορά την «πετσοκομμένη» εκδοχή- τα απαραίτητα δηλαδή. «Τουλάχιστον δεν με πέρασαν για «αρχιλαλάκα» σκέφτεσαι.
Και σου λέει: «Θα δω για τα ανταλλακτικά και θα σου πω το κόστος». Την επόμενη έρχεται το μήνυμα. «Σύνολο 300 ευρώ. Μέσα και η εργασία, 50 ευρώ»!!! Ένα 500άρικο κάτω, με απόδειξη, ΦΠΑ, πιστωτικές, τιμολόγια και ό,τι τραβάει η καρδιά σου. Με αυτή την κρίση δεν ξέρω τελικά ποιος από τους δύο πρωταγωνιστές της ιστορίας αυτής θα επιβιώσει επαγγελματικά. Γιατί λεφτά… υπήρχαν.
Ποιος θα δώσει 1.200 ευρώ για επισκευές όταν το αυτοκίνητό του κάνει πλέον 2 με 3 χιλιάρικα!!!