Βρίσκω πολύ ενδιαφέρον αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες ημέρες στο πολιτικό σύστημα με αφορμή τον νόμο της κυβέρνησης για τα ομόφυλα ζευγάρια. Δεν είναι τόσο ο νόμος και το περιεχόμενό του και θα συμφωνήσω με όλους όσοι λένε ότι παρατράβηξε το θέμα, έγινε σίριαλ στην ελληνική κοινωνία, αν και για κάποιους ανθρώπους είναι πολύ σημαντικό, ειδικά για όσους έχουν νομικές εκκρεμότητες με παιδιά
Βρίσκω ενδιαφέρουσα και δημιουργική αυτή την πολιτική – κομματική αναταραχή που έχει δημιουργηθεί, με τη Ν.Δ. ως πιο συντηρητικό κόμμα να αντιμετωπίζει αντιδράσεις στο εσωτερικό της από ένα πιο δεξιό κομμάτι, τον ΣΥΡΙΖΑ να τον οδηγεί ο Κασσελάκης στο «πιο λογικό» αλλά όχι το πλέον συνηθισμένο για κόμμα αντιπολίτευσης (και ειδικά το συγκεκριμένο) και το ΠΑΣΟΚ τελικά μάλλον να ακολουθεί στον εξίσου λογικό δρόμο της κατά συνείδησης ψήφου. Βέβαια ο Κασσελάκης διάλεξε το «ναι» στον νόμο Μητσοτάκη λόγω ειδικού ενδιαφέροντος επειδή είναι πιο ευαισθητοποιημένος ως «ομόφυλο ζευγάρι», αλλά ας είναι, έστω με αφορμή αυτό νομίζω ότι γίνεται στο πολιτικό σύστημα μια καλή αρχή.
Η καλή αρχή λοιπόν, κατά τη γνώμη μου, έγκειται στο γεγονός ότι πέντε κόμματα στη Βουλή αντίθετης ιδεολογίας μπορεί να συμφωνήσουν (ή σχεδόν να συμφωνήσουν) και πάντως να συζητήσουν για έναν νόμο ανοιχτά, χωρίς κομματικές ή ιδεολογικές παρωπίδες και σκοπιμότητες, η Ν.Δ., ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, η Νέα Αριστερά και η Πλεύση Ελευθερίας. Και στο τέλος, εφόσον συζητηθεί όλο το θέμα στη Βουλή, μπορεί ο κάθε βουλευτής να ψηφίσει κατά συνείδηση, θεωρώ ότι ο Κασσελάκης υπερέβαλε εαυτόν θέτοντας κομματική πειθαρχία στους δικούς του.
Θα πει κάποιος ότι αυτό είναι ένα πολύ ειδικό θέμα στο οποίο χωράει πολλή κουβέντα και «νερό στο κρασί», δεν είναι από αυτούς τους νόμους για την οικονομία, την Υγεία, την Παιδεία κ.λπ., όπου τα κόμματα διαφοροποιούνται και προγραμματικά.
Σωστό, αλλά ενδείκνυται και για πολλά άλλα πλην των γάμων ομόφυλων ζευγαριών, υπάρχει σε πολλά θέματα και προβλήματα της κοινωνίας χώρος διαλόγου και πολιτικής ζύμωσης στη Βουλή αλλά και ευρύτερης συνεννόησης. Απλούστατα μπορεί να βρεθεί κοινός τόπος για μια ειλικρινή ανταλλαγή ιδεών και απόψεων -πέραν κομματικών ορίων- και στο τέλος σοβαρά νομοθετήματα να αποκτούν ευρύτερες συναινέσεις.
Γιατί, ας πούμε, αυτό δεν μπορεί να γίνει στα μη κρατικά πανεπιστήμια, αφού τέτοια ΑΕΙ υπάρχουν σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο; Γιατί δεν μπορούν να συμφωνήσουν τα κόμματα ότι, ας πούμε, είναι σωστό να μη δίνεται πάνω από μια αναβολή στις ποινικές δίκες; Γιατί δεν μπορούν να ψηφίσουν όλοι μαζί την κατεδάφιση των αυθαιρέτων; Πού και ποιος διαφωνεί με το νέο σύστημα εξετάσεων και διορισμών διοικήσεων της Κεραμέως στο Δημόσιο; Ο Κασσελάκης ή ο Ανδρουλάκης σε τι απ’ όλα αυτά διαφωνούν, γιατί είμαι σίγουρος ότι στο τετ α τετ δεν μπορεί να μην έχουν την ίδια άποψη με την κυβέρνηση. Ποιος θέλει κομματικούς στρατούς από ημιμαθείς ή αμόρφωτους διοικητές στο Δημόσιο;
Θα ήταν σημαντική πρόοδος για τη χώρα και τον τρόπο «λειτουργίας» της, πολύ καλό για τη Δημοκρατία και εξίσου σημαντικό για την κοινωνία να αντιληφθεί ότι οι πολιτικοί σχηματισμοί δουλεύουν για το καλό των πολιτών και όχι για το πώς θα «λύσουν τα κορδόνια» του αντιπάλου τους (δεν θα δέσουμε τα κορδόνια της Ν.Δ., είπε ατυχώς ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ για τον νόμο ομοφύλων).
Ισως η πολιτική αυτή ώσμωση μεταξύ κομμάτων θα αποτελούσε και ένα πρώτο στάδιο ώστε στο μέλλον να προκύψουν και ευρύτερες συγκυβερνήσεις κομμάτων, όπως σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες όμως δεν θα είναι πρόχειρες και αναγκαστικές λύσεις ολίγων μηνών, αλλά σταθερές συμμαχίες που σκοπό έχουν να υπηρετήσουν το κοινό συμφέρον και να λύνουν προβλήματα που απαιτούν ευρύτερες συναινέσεις.
Υπό την έννοια αυτή, η «ώσμωση ψήφων» από πέντε κόμματα και το ενδεχόμενο θετικό αποτέλεσμα στη Βουλή είναι μια καλή αρχή να πάμε παρακάτω.