Δεν ακούσαμε από κανένα ότι διεκδικούν με αξιώσεις την πρώτη θέση, για να μπορούν στη συνέχεια να αναπτύξουν το αφήγημα πως η κυβέρνηση έχασε την εμπιστοσύνη της κοινωνίας και άρα πρέπει να παραιτηθεί και να προσφύγει σε εθνικές κάλπες. Το άλλο δεδομένο των μετρήσεων είναι πως η συντριπτική πλειοψηφία των ερωτωμένων δεν βλέπουν εναλλακτική λύση διακυβέρνησης της χώρας -στην παρούσα φάση τουλάχιστον- πέραν του Κυρ. Μητσοτάκη. Εξ ού και τα πολύ χαμηλά ποσοστά των ηγετών της αντιπολίτευσης σε δημοτικότητα και πρωθυπουργησιμότητα.
Επομένως και λογικώς, τα δύο κόμματα που κινούνται στην κεντροαριστερά θα έπρεπε να αγωνίζονται όχι ποιος θα είναι δεύτερος και ποιος τρίτος, αλλά να διαμορφώνουν καθημερινά με θέσεις, προτάσεις και πρωτοβουλίες που θα πείσουν τους ψηφοφόρους ότι αποτελούν την εναλλακτική λύση για τη διακυβέρνηση της χώρας.
Όχι μόνο καταγγελίες, αρνητικότητα, τοξικότητα και λαϊκισμός από τα σημαντικά μέχρι τα ασήμαντα της καθημερινότητας. Άλλωστε πολιτική δεν είναι μόνο το show, ο θεατρινισμός ή η ξινίλα και ζοχάδα, αλλά κυρίως η τέχνη του εφικτού. Του εφικτού και διαφορετικού για όλα όσα απασχολούν τους Έλληνες και τη χώρα από την εξωτερική και Ευρωπαϊκή πολιτική, την άμυνα, την ασφάλεια, την παιδεία, την οικονομία, την ακρίβεια, τους μισθούς, την υγεία .Το παρόν και το μέλλον. Όμως προσοχή, επειδή δεν είναι όλοι οι ψηφοφόροι σε κομματικά κοπάδια, οι προτάσεις πρέπει να είναι ρεαλιστικές και εφαρμόσιμες. Όχι εκθέσεις ιδεών μιας ιδανικής κοινωνίας χωρίς να λαμβάνονται υπόψη εκ του πονηρού, τα πραγματικά δεδομένα και οι ιδιαιτερότητες της κατάστασης της χώρας.
Δυστυχώς όμως ,τέτοιες προτάσεις δεν πρόκειται να ακούσουμε γιατί οι αλήθειες που πρέπει να λέγονται από όλους, είναι πικρές και δεν είναι εύπεπτες από μεγάλη μερίδα της κοινωνίας. Ενώ η δοκιμασμένη μέθοδος των άφθονων παροχών(που ξέρουν ότι δεν θα κληθούν να υλοποιήσουν), των λεφτόδεντρων, της πανάκειας για κάθε παθογένεια που μας ταλανίζει και η καφενειακή αντίληψη του «κάνε με 24 ώρες πρωθυπουργό, να δεις για πότε τα διορθώνουν όλα», φέρνει καλύτερα αποτελέσματα. Όχι ενδεχομένως για ανατροπή της λογικής των πολλών αλλά ικανής για συμμάζεμα των κομματικών μαγαζιών.
Σε λιγότερο από δυο μήνες καλούμαστε να ψηφίσουμε τους αντιπροσώπους μας στο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Το λέω αυτό γιατί τα κομματικά επιτελεία μάλλον το έχουν ξεχάσει κι αυτή την ύψιστη δημοκρατική διαδικασία, τη βλέπουν σαν μια ευκαιρία να μετρήσουν το μπόι τους, όχι με βάση το πρόγραμμα και το όραμα τους για την Ευρώπη, όχι με το διεκδικητικό τους πλαίσιο και τις καινοτόμες ιδέες τους, αλλά με βάση πως θα κοντύνουν και θα διασύρουν την κυβέρνηση για τους χειρισμούς της στο εσωτερικό.
Ο εχέφρων ψηφοφόρος όμως, έχει κατανοήσει πως στην Ευρωκάλπη δεν ψηφίζουμε, ούτε για τα Τέμπη, ούτε για τις γυναικοκτονίες και την ενδοοικογενειακή βία κι ούτε για τους γάμους των ομόφυλων. Δεν στέλνουμε μηνύματα για την ασφάλεια, την ακρίβεια, την αλαζονεία κυβερνητικών και για ότι μας εξοργίζει στην καθημερινότητα, γιατί απλά με το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών, δεν αλλάζουμε κυβέρνηση αλλά στέλνουμε στις Βρυξέλλες 25 ευρωβουλευτές για να υπερασπιστούν τα συμφέροντα της χώρας στο διαρκές παζάρι της Ευρωβουλής και να επηρεάζουν με την ψήφο τους τις αποφάσεις που μας αφορούν εν τω συνόλω. Τα συμπεράσματα που θα βγουν από τα αποτελέσματα των εκλογών είναι για τα κόμματα που θα κάνουν ταμείο και για πολιτικές αναλύσεις κατά πόσο σηκώνει κεφάλι η ακροδεξιά, πόσα έχασαν ή κέρδισαν το σοσιαλιστικό κόμμα το Λαϊκό κόμμα, οι πράσινοι, οι φιλελεύθεροι και πάει λέγοντας.
Όλα τα άλλα ανήκουν στην εφήμερη επικαιρότητα με ανούσιες χαρές και λύπες και τίποτα άλλο.