Σε αυτές τις περιπτώσεις, τα πολλά (και μόνο) λόγια μπορεί να ταυτιστούν με αμηχανία, υπεκφυγή, αποπροσανατολισμό, σκάρτα συναισθήματα, απλή θέαση της φρίκης και της κτηνωδίας. Το ίδιο ένοχη είναι και η σιωπή.
Δεν χρειάζεται κάποιος-κάποια να έχει παιδιά- ήταν κάποτε παιδί. Το ίδιο σοκ και μετά η ίδια απέχθεια και οργή που γίνεται χείμαρρος- ένας χείμαρρος που μπορεί να ξεριζώσει πραγματικά κάθε κακή ρίζα, μόνο εάν «ξυπνήσει» γρήγορα τις αναγκαίες κινήσεις της Πολιτείας, του Κοινωνικού Κράτους και της Δικαιοσύνης.
Ένα 12χρονο παιδί, σύμφωνα με όσα αποκαλύπτονται και καταγγέλλονται, διαβιούσε σε ένα νοσηρό οικογενειακό περιβάλλον. Ένα 12χρονο παιδί αφέθηκε αβοήθητο στις ορέξεις παιδοβιαστών και στη συστηματική κακοποίηση. Ένα 12χρονο κορίτσι μέσα σε ένα κουβάρι γεγονότων φρίκης. Ένα παιδί, σαν όλα τα παιδιά του κόσμου, που εισπράττει, όχι την φροντίδα, την αγάπη, την έμπρακτη στήριξη αλλά την κτηνωδία από τα πρώτα βήματά του. Και μετά, τις πρώτες ώρες της αποκάλυψης, την αποπνικτική ατμόσφαιρα με τις σοκαριστικές ματιές στην «κλειδαρότρυπα».
Η κοινή γνώμη συνεχίζει να παρακολουθεί σοκαρισμένη την εξέλιξη της υπόθεσης βιασμού του 12χρονου κοριτσιού στον Κολωνό. Και «βλέπει» και «ακούει» την τοξική πολιτική αντιπαράθεση που έχει ξεσπάσει και που κάνει ακόμη πιο τοξική τη δημόσια συζήτηση. Ανώνυμοι προπαγανδιστές πιάνουν δουλειά στο διαδίκτυο. Κάποια κυβερνητικά στελέχη κατηγορούν κόμματα της αντιπολίτευσης ότι δεν υπερψήφισαν το άρθρο 71 του Ν.4855/2021 για την αυστηροποίηση των ποινών για το έγκλημα του βιασμού ανηλίκων. Το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ στη συνέχεια υπενθυμίζουν τα πρακτικά της βουλής που πιστοποιούν ότι υπερψήφισαν το συγκεκριμένο άρθρο, ένα χρόνο πριν. Κάποιοι άλλοι πάλι, ευτυχώς λίγοι, από το πολιτικό προσωπικό του ΣΥΡΙΖΑ ψάχνουν να βρουν πως θα …αποδοθεί ο βιαστής σε ένα συγκεκριμένο κόμμα.
Αυτή είναι η υπεύθυνη απάντηση; Η κομματική εργαλειοποίηση; Η μεγάλη αλήθεια αφορά στη συλλογική αποτυχία της κοινωνίας μας και της Πολιτείας. «Φωνάζει» η απουσία των κοινωνικών υπηρεσιών του Κράτους. Που είναι οι δομές, σε εκπαίδευση και πρόνοια; Αν υπάρχουν, απέτυχαν να προστατεύσουν ένα ακόμη παιδί. Χρειάζεται ένα ισχυρό κοινωνικό κράτος, που θα προλαμβάνει, θα συμβουλεύει και θα προστατεύει κάθε αβοήθητο παιδί, τους αδύναμους και ευάλωτους συνανθρώπους μας. Να υπάρχουν εκπαιδευμένοι άνθρωποι παντού- το παιδί, ο οποιοσδήποτε, να σηκώνει το τηλέφωνο και στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής να είναι κάποιος που θέλει να μπορεί να τους ακούσει, αν είναι το «πρόσωπο» μιας αξιόπιστης και αποτελεσματικής υπηρεσίας.
Που είναι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές; Πόσο γρήγορα αντιλαμβάνονται τη φρίκη και αντιδρούν; Που είναι οι άνθρωποι της «διπλανής πόρτας»; Κι αν υπάρχουν, είναι εκεί μόνο για να αποδώσουν ευθύνες και μετά να επιστρέψουν στη βολή τους και να κλειδαμπαρώσουν τη δική τους πόρτα; Στο τέλος της ημέρας πάντως, οι ευθύνες πέφτουν στους ώμους του Κράτους Πρόνοιας, στις δομές της Πολιτείας, στην Αστυνομία και τη Δικαιοσύνη που πρέπει να κάνει τη δουλειά της γρήγορα και ανεπηρέαστα. Χρειάζεται έχει ευαίσθητο και στιβαρό πολιτικό σύστημα που αντί να εγκλωβίζεται στην εύκολη λύση των τοξικών αντιπαραθέσεων, να μπορεί να συζητήσει με ειλικρίνεια καταρχάς για την αποτυχία του και μετά για μια επόμενη καλύτερη μέρα- για το κάθε αβοήθητο παιδί που ακόμη περιμένει…
Σε αυτήν την υπόθεση η οικογενειακή ευθύνη -για ένα ανήλικο παιδί μιλάμε- είναι δεδομένη. Οι δε αρμόδιοι οφείλουν να συνεχίσουν με ταχύτητα την έρευνα και την απόδοση ευθυνών, όπου κι αν υπάρχουν. Σε καμία όμως άλλη περίπτωση δεν γίνεται να αποδεχόμαστε τα περί οικογενειακής ευθύνης- υπάρχει ατομική ευθύνη, μόνο οι φασίστες έχουν άλλη άποψη. Σωστά, αν και καθυστερημένα, αντέδρασε με έντονο τρόπο και αποδοκίμασε ο υπουργός Υγείας Θάνος Πλεύρης την κίνηση του πατέρα του, Κωνσταντίνου Πλεύρη, να χαιρετίσει ναζιστικά στο δικαστήριο όπου διεξαγόταν η δίκη της Χρυσής Αυγής, μπροστά στη Μάγδα Φύσσα.
«Ο πατέρας μου ποτέ δεν έχει κρύψει την ιδεολογία του που η δημοκρατία του επιτρέπει να έχει. Ο χαιρετισμός με κάνει να αισθάνομαι πολύ άσχημα για δύο λόγους, ο πρώτος ότι έγινε μέσα στη δικαστική αίθουσα και ο δεύτερος μπροστά σε μια γυναίκα που το παιδί της δολοφονήθηκε από έναν ναζί» είπε ο κ. Πλεύρης μιλώντας στον ΣΚΑΪ και συμπλήρωσε: «Με συγχωρείτε αλλά αυτό είναι αποκτήνωση». Σίγουρα, δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να αποδίδεις στον πατέρα σου ιδιότητες ενός κτήνους. Να μιλήσεις για αποθηρίωση και βαρβαρότητα- ακόμη κι αν δεν το πιστεύεις. Θα μπορούσες να πει κάτι άλλο ή να μην πεις τίποτα; Ποια λέξη, φράση ή κίνηση θα σε έσωζε από τη θέση της «απολογίας»;
Κτηνωδία, αποκτήνωση. Αλλά και ανάταση. Από το αποχαιρετιστήριο μήνυμα ενός γενναίου ανθρώπου, του Αλέξανδρου Νικολαΐδη. Ενός τυχερού ανθρώπου, όπως λέει ο ίδιος στο μήνυμά του, που κατάφερε να ζήσει τη ζωή, όπως την ήθελε. Θλιβερή η είδηση και συγκλονιστική η ανοιχτή επιστολή ενός ανθρώπου που έφυγε νωρίς. Ο Ολυμπιονίκης Νικολαΐδης γράφει και διδάσκει: σημασία έχει το αποτύπωμα που θα αφήσουμε, όχι πότε ή πώς θα φύγουμε για το τελευταίο ταξίδι. Ένας πατέρας με ανοιχτές φτερούγες, που το κάθε παιδί θα ήθελε να είχε…