Αφορμή για το σημερινό άρθρο πήρα από ένα (επώνυμο) tweet που υποστήριζε ότι «κλαίει και οδύρεται η Αριστερά γιατί 12.000 υποψήφιοι που έγραψαν κάτω από τη βάση δεν θα μπορέσουν να βολευτούν σε μία σχολή για να γραφτούν σε κάποιον φοιτητικό σύλλογο και αφού διαδηλώσουν για 10 χρόνια, να πάρουν το πτυχίο τους και να διεκδικήσουν μία θέση στο Δημόσιο».
Με το tweet αυτό ο άνθρωπος περιγράφει μία κατάσταση που δεν είναι απίθανη ή ξένη προς την πραγματικότητα που συνέβαινε στην Ελλάδα μετά το 1974. Αν και θεωρώ ότι έχει αρκετή δόση υπερβολής και φυσικά ισχύει πολύ λιγότερο τα τελευταία 20 χρόνια. Εξ ου και ο φοιτητικός συνδικαλισμός από το 2000 και μετά είναι «σε νούμερα» μάλλον ανύπαρκτος, δεν γράφεται και δεν ψηφίζει ουδείς σχεδόν σε φοιτητικές παρατάξεις ή έστω συμμετέχουν πολύ λίγοι. Τόσο λίγοι, αλλά… αρκετά ικανοί να κάνουν ό,τι γουστάρουν στα πανεπιστήμια.
Ποια είναι η ουσία της υποθέσεως σήμερα η οποία ασφαλώς σχετίζεται με τις διαμαρτυρίες της Αριστεράς, αφού επηρεάζει τη νεανική κομματική της πελατεία; Με το νέο σύστημα της ελάχιστης βάσης για την εισαγωγή ενός μαθητή σε ΑΕΙ θα προκύψουν, κατά τους υπολογισμούς του υπουργείου Παιδείας (ακριβώς λόγω της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής), περί τις 15.000 κενές θέσεις.
Πολλά μάλιστα περιφερειακά πανεπιστήμια θα «δουν» άδεια έδρανα εξαιτίας του νέου αυτού συστήματος. Να σας θυμίσω εδώ τα πρωτοσέλιδα που είχαν προκύψει το 2018-2019 όταν έμπαινε σε ΑΕΙ… κόσμος και κοσμάκης με βαθμούς ακόμα και 3 ή 4. Σε κάθε περίπτωση, οι χαμηλές αυτές βαθμολογίες δεν έχουν σχέση με την ουσία του υφιστάμενου συστήματος εισαγωγής που ακολουθεί η Ελλάδα. Γιατί υπάρχουν στην Ευρώπη αλλά και αλλού πανεπιστήμια που απλά μπαίνεις «όπως να ’ναι», αλλά βγαίνεις με μεγάλη προσπάθεια, αφού οι εξετάσεις ανά έτος γίνονται πολύ απαιτητικές.
Η καθιέρωση Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής, κατά τη γνώμη μου, είναι απολύτως κατανοητή, ηθικά δίκαιη με βάση το υφιστάμενο σύστημα και ενδεχομένως έχει και ένα πολύ πρακτικό αποτέλεσμα. Αποτρέπει τους πιο αδύναμους μαθητές από το να πάρουν ένα πτυχίο το οποίο πιθανώς να μην μπορέσουν να το χρησιμοποιήσουν ποτέ. Να το… κορνιζάρουν, που λέμε, και να το βλέπουν στην υπόλοιπη ζωή τους.
Αντιθέτως, ένα άλλο πτυχίο, μια σχολή που μπορεί αναγκαστικά να επιλέξουν οι νέοι, μπορεί να φανεί πολύ πιο χρήσιμο στη ζωή τους, στην επαγγελματική τους καριέρα. Οι προγραμματιστές ηλεκτρονικών υπολογιστών, οι ειδικότητες στις τουριστικές υπηρεσίες, αλλά και τα τεχνικά επαγγέλματα είναι οι πλέον περιζήτητες δουλειές στην Ελλάδα αλλά και στον κόσμο. Χιλιάδες ελληνικές επιχειρήσεις παίρνουν διαδικτυακές υπηρεσίες από νέους επαγγελματίες αλλοδαπούς που ούτε έχουν δει τη χώρα πού είναι στον χάρτη. Και φυσικά δεν αφήνουν ούτε ένα ευρώ προστιθέμενη αξία επειδή πληρώνονται με… μία Revolut Card σε κάποιον λογαριασμό τους στην Ινδία. Οι μισθοί των 30χρονων προγραμματιστών ή έστω τεχνικών που δίνουν οι εταιρείες παροχής υπηρεσιών Ιντερνετ είναι 50% μεγαλύτεροι από όλους εκείνους που παίρνουν σήμερα οι νέοι γιατροί, δικηγόροι, αρχιτέκτονες, μηχανολόγοι και ό,τι άλλο βάλετε εσείς με το μυαλό σας.
Αντιλαμβάνεται κανείς ότι η αντιπολίτευση «το έχει πολύ εύκολο» και ίσως πιάνει κιόλας να ζητάει από μία κυβέρνηση να μην αποκλείει από τα πανεπιστήμια 15.000 φοιτητές που έγραψαν εφέτος κάτω από την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής.
Αυτό δεν σημαίνει ότι αντιστοίχως δεν αντιλαμβάνονται πολλοί περισσότεροι, με τον κοινό τους νου, ότι κάτι τέτοιο δεν κάνει καλό ούτε στα παιδιά, ούτε στην ορθή ανάπτυξη της χώρας.