Ήταν μεσημέρι της 5ης Μαΐου του 2010. Η Αθήνα είχε κατακλυστεί από χιλιάδες διαδηλωτές κατά του μνημονίου και η χώρα είχε παραλύσει από τη γενική απεργία.
Οι πρώτες πληροφορίες για την αδιανόητη τραγωδία που είχε συμβεί στο υποκατάστημα της τράπεζας Marfin, στην οδό Σταδίου, ήρθαν από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, αφού τα ελληνικά μετείχαν στην απεργία.
Τρεις άνθρωποι, υπάλληλοι της τράπεζας, έχασαν τη ζωή τους όταν ομάδα 23 κουκουλοφόρων (σύμφωνα με το βούλευμα, με το οποίο παραπέμφθηκαν σε δίκη δύο βασικοί κατηγορούμενοι) έβαλαν φωτιά με μολότοφ. Υπάλληλοι που διεσώθησαν αφηγήθηκαν τις στιγμές πανικού, αναφέροντας πως η μοναδική οδός διαφυγής από την πύρινη λαίλαπα ήταν να πηδήξουν από το μπαλκόνι. Οι κουκουλοφόροι απέξω ούρλιαζαν «να καείτε»…
Δώδεκα χρόνια συμπληρώθηκαν από το έγκλημα, την τραγωδία της Marfin που στιγμάτισε την Ελλάδα, με τρεις νεκρούς -μία εκ των οποίων έγκυος– και 21 τραυματίες.
Αν ρωτήσετε κάποιον δίπλα σας, ίσως να μη θυμάται τα ονόματα των νεκρών της Marfin. Ήταν η Παρασκευή Ζούλια 35 ετών, η Αγγελική Παπαθανασοπούλου 32 ετών –εγκυμονούσα στο πρώτο παιδί της- και ο Επαμεινώνδας Τσακάλης 36 ετών. Όλοι τους βρήκαν τραγικό θάνατο, από ασφυξία, μέσα στο υποκατάστημα της τράπεζας.
Το μυαλό πηγαίνει πίσω και θυμάται εκείνες τις στιγμές στο κέντρο της Αθήνας. Ποιος μπορεί να ξεχάσει το καρέ με την υπάλληλο της Marfin που φαίνεται σε όλα τα πλάνα να εκλιπαρεί απεγνωσμένη για βοήθεια από το μπαλκόνι της τράπεζας; Ελάχιστοι έχουν συγκρατήσει το όνομά της. Τη λένε Μαρία Καραγιάννη.
Η κοινωνία, στο σύνολό της, μπορεί να μη θυμάται τα ονόματα των θυμάτων, το όνομα της κυρίας που βρέθηκε στο μπαλκόνι με την αγωνία και την απόγνωση βαμμένη με κάπνα στο πρόσωπό της. Θυμάται, όμως, την ατιμωρησία. Η υπόθεση Marfin αποτελεί μια τραγωδία η οποία είναι ανοιχτή πληγή και υπενθυμίζει πως κάποιοι αφαίρεσαν ζωές και κυκλοφορούν ελεύθεροι, χωρίς ποινή, χωρίς καταδίκη, χωρίς καμία συνέπεια. Σε κάθε Δημοκρατία όλο αυτό αποτελεί μια δυσώδη στιγμή η οποία αφήνει την πικρή γεύση πως κάποιοι μένουν ατιμώρητοι να αλωνίζουν, χωρίς να έχουν τεθεί ενώπιον της Δικαιοσύνης.
Σήμερα η Παρασκευή θα ήταν 47 χρόνων, ο Επαμεινώνδας 48, η Αγγελική 44 και το αγέννητο παιδί της 12 ετών, θα πήγαινε Γυμνάσιο. Η κοινωνία μπορεί να μη θυμάται πώς τους έλεγαν, αλλά ας μάθει -επιτέλους- τα ονόματα εκείνων που τους δολοφόνησαν, επειδή αυτή η τραγωδία δεν μπορεί να διαγραφεί από τη συλλογική μνήμη…