Για περισσότερο από ένα χρόνο ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος της πολιτικής σκηνής παίζοντας ουσιαστικά χωρίς αντίπαλο. Ακόμη και τα λάθη του, ο πρωθυπουργός μπορούσε να τα ξεπερνά εύκολα ζητώντας μισή συγγνώμη, ισχυριζόμενος ότι δεν ήξερε πως το κρατικό χρήμα θα τελειώσει και θα αναγκαστεί να αποδεχθεί έναν «συμβιβασμό» τόσο επώδυνο που αντίστοιχό του δεν είχαμε δει πέντε χρόνια σε μνημόνια χωρίς να υφίσταται πολιτικό κόστος.
Κι όσο κι αν τώρα θέλει να ταυτίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη με μια νεοφιλελεύθερη ατζέντα που θα σαρώσει τα πάντα, το πρωθυπουργικό γραφείο δεν πρέπει να ξεχνά πως είναι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αυτή που εφαρμόζει το πιο σκληρό μνημονιακό πρόγραμμα.
Καταλύτες για τις πολιτικές εξελίξεις θα είναι το ασφαλιστικό και τα πιθανά νέα μέτρα που θα ζητήσουν οι δανειστές με το επιχείρημα ότι υπάρχουν νέα ελλείμματα που πρέπει να καλυφθούν.
Η υποτιθέμενη μεταρρύθμιση Κατρούγκαλου για τις συντάξεις δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα τερατούργημα που μετακυλίει όλο το βάρος για την επιβίωση του ασφαλιστικού στις επόμενες γενιές. Ποια αριστερή λογική υπηρετεί η απόφαση να μείνουν σχεδόν αλώβητες οι σημερινές υψηλές συντάξεις και να μετατραπούν σε επιδόματα οι συντάξεις που θα πάρουν όσοι βγουν στη σύνταξη σε 10-15 χρόνια; Έχει κάτι να απαντήσει η κυβέρνηση στο ερώτημα γιατί τιμωρούνται οι μελλοντικές γενιές που λόγω της κρίσης δεν σκέφτονται τι σύνταξη θα πάρουν από το 2025 και έχουν ως μοναδικό μέλημα πώς θα επιβιώσουν σήμερα αυξάνοντας ή διατηρώντας τα εισοδήματά τους ακόμη και σε βάρος των ασφαλιστικών τους εισφορών;
Με ποια λογική αυξάνονται οι εισφορές των ελευθέρων επαγγελματιών με τρόπο που επιβραβεύονται όσοι φοροδιαφεύγουν και δηλώνουν ψίχουλα σε βάρος όσων είναι έντιμοι και τυπικοί δηλώνοντας το σύνολο των εισοδημάτων τους;
Πώς θα αντιδράσουν οι κοινωνικές ομάδες που πλήττονται και θα χτυπηθούν ακόμη περισσότερο από την ακολουθούμενη φορομπηχτική πολιτική; Ηδη σήμερα ένας στους τρεις Έλληνες βρίσκεται στο περιθώριο. Για πόσο θα συνεχίσει η κυβέρνηση να αυξάνει τους φόρους αδιαφορώντας για το γεγονός ότι επιβάλλεται να μειωθούν και οι κρατικές δαπάνες; Με ποια λογική δεν μειώνονται οι αμυντικές δαπάνες για παράδειγμα; Πιστεύουν στην κυβέρνηση ότι οι Έλληνες θα συνεχίσουν για πολύ να δέχονται αδιαμαρτύρητα φόρους και φόρους πάνω στους φόρους χωρίς αντίκρισμα;
Με δεδομένο επίσης ότι το τεράστιο ζήτημα της ανεργίας η κυβέρνηση ούτε προσπαθεί, ούτε όμως και μπορεί να το λύσει όσο διώχνει επενδυτές και αδυνατεί να σταθεροποιήσει την οικονομική κατάσταση, ουδείς μπορεί να προβλέψει πώς θα αντιδράσουν οι κοινωνικές δυνάμεις.
Με αυτά τα δεδομένα και με βάση την εμπειρία του πρόσφατου παρελθόντος, οι πρόωρες εκλογές κάθε άλλο παρά σαν το αδύνατο ενδεχόμενο προβάλλουν. Άλλωστε πόσους ακόμη άχρηστους οργανισμούς μπορεί να δημιουργήσει η κυβέρνηση για να βολέψει συγγενείς βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ διασφαλίζοντας τη συναίνεσή τους στα νομοθετήματα που θα φέρει στη Βουλή;
Η πολιτική μάχη θα κριθεί στο κέντρο. Οι δυνάμεις του μεσαίου χώρου είναι αυτές που ανέδειξαν τον Αλέξη Τσίπρα στην πρωθυπουργία, τα στρώματα αυτά μπορούν να ξαναλλάξουν τις πολιτικές ισορροπίες.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει μπροστά του μια μεγάλη πρόκληση: Να ανανεώσει το κόμμα του στέλνοντας στο σπίτι τους τους πολιτικούς δεινόσαυρους και προωθώντας το κοινωνικό αίτημα για ανανέωση με ανοιχτές διαδικασίες. Εάν στη ΝΔ κινητοποιηθούν νέα πρόσωπα και όχι μόνο οι γνωστοί… φιλελέδες καταφέρνοντας να σχεδιάσουν ένα υλοποιήσιμο πρόγραμμα προς όφελος των πολλών και μακριά από τις ακρότητες που εισηγήθηκε η αριστερά της ουτοπίας, τότε το πολιτικό παίγνιο θα πρέπει να θεωρείται ανοικτό.